Here live Ghandy

Here live Ghandy

De Rocky moutain hengst stak zijn neus in de lucht. iedereen zal zich hier eenzaam voelen, maar Ghandy niet. Ghandy hield van rust. maar mischien was het wel leuk om een merrie tehebben. hij stak zijn neus in het smallen beekje wat tussen twee rotsen door stromden. het water smaakten lekker. er zatten geen viezen inseckten in en was schoon. boven het hooft van de hengst trokken donkeren wolken samen. in de verten leek het of er noot weer aan kwam. het wert steets donkerder.

na enkelen minuuten begon het teregenen. Ghandy draavden door het bos om een schuil plek tezoeken. in de verten hoorden hij gerommel. Dit was zijn plek. maar toch voelden hij zich plots heel erg allen. zijn gedachten van daar net was veranderd. het zou wel fijn zijn als er gezelschap voor hem was. en al heelen maal als het een aardig paardje was die zijn plannen altijd zou goed keuren. het bos wert een beetje lichter en er volgten een luit gerommel. Ghandy zocht een opening in de rotsen en ging tussen een ruimen spleet staan om te schuilen.

Ik rende door de canyon. Ik werd overvallen door de regen en moest snel een hoge schuilplaats vinden, want in deze streken stijgt het water vreselijk snel. Toen het water tot aan mijn hoeven kwam, zag ik een grote opening in een rots en veilig hoog. Ik maakte gebruik van enkele rotsen om boven te komen, en buiten adem zat ik in de grote spleet. Toen pas merkte ik dat ik niet alleen was. Ik zag een hengst, die hooguit 2 jaar ouder zou zijn dan ik. Wij was niet zo erg groot, maar ikzelf ook niet. Door zijn kleur en bouw herkende ik het ras van de Rocky Mountain. Ik slikte even, omdat ik geen metgezel had verwacht. "Hoi..." Ik was wat onzeker. Ik wist niet wie deze hengst was, en wat zijn karakter was.

Ik schrok een beetje van de stem die ik achter me hoorden. ik draaiden me om, en zach een grit zward paard achter me staan. zo tezien waaren er meer van plan om te schuilen. even wist ik niet welk andwoord ik zou geeven op de vaage ´hoi´ die de hengst had uit gebracht. Hallo, ik ben Ghandy, eigelijk heb ik veel meer naamen maar die weet ik zelf niet eens. Ik keek het paard aan en probeerden er achter tekomen of hij vond dat ik teveel had gepraat. en jij? vroeg ik. ik tilden mijn hooft in de lucht en voelden dat door de spleet wat druppels naar beneeden gleeden. ze kwamen op mijn rug. ik zetten een stap opzij.

Epona is een merrie, geen hengst

Mijn manen waren helemaal nat en ik schudde mijn hals, de waterdruppels vlogen in het rond. Toen de hengst wat zij, keek ik weer naar hem. Hij vertelde dat hij Ghandy heette. "Ik heet Epona, en dat is de enige naam die ik heb." Ik zag hoe het water bleef stijgen, en ik hoopte dat het onweer snel zou ophouden, ik had echt geen zin om te zwemmen. Even werd het plateau verlicht door een bliksemflits, en later was het geluid van de donder te horen. Bliksem is levensgevaarlijk in dit gebied, en aangezien er geen bomen of struiken in de buurt stonden, en de hengst en ik dus de enigen waren die getroffen konden worden, liep ik wat naar achter, zodat ik niet geraakt zou worden.

(sorry, ik was ff in de war, want Ghandy noemd tunderbold nooit bij zijn naam maar meestal: de hengst tegen over mij)

Ik keek het prachtigen zwarten paard aan, pik zward, met een breeden bles. mijn moeder was ook zwart met een bles, allen niet zo zwart als dezen merrie. De merrie zetten wat stappen naar achter. Ik probeerden wat te bedenken om indruk op de merrie temaaken. zou ze wel op rockymoutain´s vallen, of liever wat van haar eigen ras. het viel toch te probeeren! hier ben je veilig hoor, de rotsen beschermen ons wel tegen de wind en regen. ik was niet heelen maal zeker van mijn woorden,, het lekten hier een beetje, maar de wind was hier niet zo hard. toch wouw ik niks zegen over onweer, want in de opening waar ik stond kon ik geraakt woorden. ik zetten een stap naar achter. nu was ik iets veiliger.

Ach, geeft niet. Thunderbolt is toch een paardje van mij

Ik keek eerst de zwart/bruine hengst aan en toen weer naar buiten. Ik was nog nooit in dit gebied geweest, maar nog steeds zag ik het water stijgen, maar nu iets minder snel. Toen de hengst wat zei, keek ik weer om. "Waarschijnlijk wel, de wind komt van de andere kant van deze rots, en de regen kan hier dus niet naar binnen waaien. Hoewel ik me wel wat zorgen maak over dat stijgende water..." Toen de zon even verscheen tussen de wolken, werd ik wat rustiger. Ik keek nog eens goed naar de hengst. Een Rocky Mountain, zo te zien. En met een prachtige vachtkleur. Een wat bruine tint, met zilveren manen. En ik zag ook dat hij zeer gespierd was. En hij was erg aardig, en niet lelijk ook...

De merrie was een prachtig paard. ik moest een op lossing bedenken voor in tot mijn knieen in het water stond. De onweer was nu over ons heen, door dat het zo waaiden was het snel over gevlogen. In de verten werden de wolken wat lichter, maar waarschijnlijk regenden het noch wel. de on geving werd weer verlicht. niet zo helder meer als daar net maar het was noch geen drie kilometer van ons af. Het woord al iets lichter. We kunnen zo mischien een droger plekje zoeken.


Edit by Admin: Je moet minimaal 4 regels vol typen in deze reactie is dit niet het geval, zien we dit nog een keer van jou gaan we er iets aan doen

Toen ik naar buiten keek, zag ik dat de donkere onweerswolken waren weggedreven. Toen ik nog wat beter keek, zag ik dat het alleen nog maar miezerde. Het water zou niet veel hoger komen. "Het water zal nu niet meer verder stijgen. Als het goed is, is het water snel opgedroogd door de zon en de droge grond." Vanuit mijn ooghoek zag ik de hengst. Ik zag hoe de zonnestralen zijn donkere vacht prachtig liet glanzen. Ik draaide mijn hoofd naar hem toe, zodat ik hem recht aankeek. "Waar kom je eigenlijk vandaan? Heb je familie in de buurt?" Ik was best nieuwsgierig naar het levensverhaal van de mooie Rocky Mountain. Misschien dat zijn geschiedenis stukken interessanter was dan die van mij.

Hij dacht na over de vraag van de merrie, hij wou wel vertellen over zijn leven! Vroeger had ik noch donkeren maanen, ik was het eenigen kind van mijn vader die bij zijn geborten noch geen wit-zilver haar droeg. mijn vader verstooten mij, hij gaf niks om mij! mijn moeder was erg lief, toen ik twee jaar was zij mijn vader dat ik oud genoeg was om zelf televen, mijn moeder was boos en ging een gevecht met hem aan. mijn moeder veloor, en ik werd uit de kudden gestuurd, ik ben noch altijd op zoek naar mijn moeder! ik slikten, en dacht na over mijn lieven moeder. Ik tweivelden of ik noch wat wou zeggen. zij leek op jou!

Verrast keek ik de hengst aan. "Echt waar? Ook gitzwart met een bles en een vlek op haar buik?" Dat laatste zou vast niet waarschijnlijk zijn geweest, omdat die vlek alleen maar van een afstand te zien zou zijn, of als je bij mijn rechterflank zou staan, en dit was niet het geval. Misschien dat hij zich bij dat ene detail had vergist, maar die vlek viel dan ook niet zo erg op. En ik wist niet of er ook bonte Rocky Mountains konden bestaan. Toen besloot ik mijn verhaal te vertellen. "Ik ben geboren in een normale kudde. Ik werd in de winter geboren, en de meesten dachten dat ik de lente niet zou halen, maar het tegendeel was waar. Ik was uiteindelijk zelfs sterker en sneller dan de andere veulens. Ik had een erg goed leven, totdat mijn vader werd gedood door een andere hengst, die over de kudde heerste als een tiran. Ik was de enige van de kudde die kon ontsnappen..."

´Nee, ze had geen vlekken, ze was gewoon zward met een bles, iets smaller dan die van jou, ze had ook geen witten onderbeenen of zo. Ik dacht weer terug aan het vlinderje, wat ik zo bijzonder had gevonden, het was op mijn neus komen zitten toen ik een veulentje was, en toen dee het opschep veulen van onzen kudden heel erg gemeen: hij de net of hij moest hoesten en mijn vlindertje vloog weg. Ik was ontroostbaar, en zo dat eenen bruin rooden vlindertje nooit vergeeten! mijn moeder was zo lief voor mij, ze ging toen dicht tegen mij aan staan en troosten mij. Ik schrok van het heftigen verhaal van de merrie. Ik kon me zo makkelijk in leven op dat verhaal van haar. hoe veel angst er moest zijn geweest!

Ik knikte naar de hengst, want het kon natuurlijk niet zo zijn dat ik en zijn moeder exact dezelfde aftekeningen zouden hebben. Toen ik vertelde over de hengst die de kudde had overgenomen, zag ik al de beelden weer voor me. De paniek, de angst. "Toen de hengst mijn vader doodde, was ik ontroostbaar geweest. En de spierwitte hengst die het toen voor het zeggen had in de kudde, was echt zo'n type die van leedvermaak hield. Sinds de dag dat ik kon ontsnappen, zon ik al op wraak. Ik wist niet of de hengst nog in leven was of niet, maar ik zou niet zo wraakzuchtig zijn als veel andere paarden. Ik zou de nakomelingen van die hengst bijvoorbeeld nooit wat kunnen aandoen." Toen ik aan de harteloze, zilverwitte hengst dacht legde ik mijn oren in de nek en stampte ik even met mijn hoef.

Ik zach hoe de merrie tegen over mij met haar hoef op de grond stampten. soms dacht ik voor me zelf dat de wereld niet hoeften te bestaan! Elk paard in bloodmark had wel een keer iets vreselijks mee gemaakt, daar was ik wel achter gekoomen! Ik zou nooit zo iets doen, allen paarden zijn even veel waard! Ik keek naar de merrie, meschien was zij voor mij wel iets bijzonderder, ik vertrouden haar, hondert procent! De regen was bijna gestopt en ik liep de gleuf uit, het water stromden langs mijn hoefen. ik vroeg me af of we naar beneeden of boven moesten loopen. waarschijnlijk stond je beneeden tot je buik in het water, al het water had zich daat vast verzammeld, en wachten tot het door kleinen openingetjes in de bergen weg kon stroomen. naar bover loopen was zwaar. maar daar ving je waarschijnlijk het eerst een zonnetje op! Ik keek de merrie aan. ´Zullen we naar boven loopen?´ In de verte hoorden ik gerommel, de onweer was hier nu wel voor bij getrokken. het was veilig gewoorden en je zou niet meer geraakt woorden. ik dacht even terug aan het noot weer, Aan de bliksem die me zo kon raaken, en de wind die tegen mij in waaiden, mijn hoeven deeden zeer, en ik kon niet veder, toen vond ik gelukkig dezen gleuf, En deze mooien merrie fluisterden ik voor me zelf. Ik gooiden mijn hooft omhoog, in de hoop dat ze het niet gehoord had.

Ik zag dat de hengst naar de ingang van de richel liep. Het water stond erg hoog. "Ik weet niet, de enige weg naar boven is via het water, en dan worden we nog natter..." Ik durfde niet toe te geven dat ik een grote angst had voor water. Dit was omdat ik als veulen bijna was verdronken. Gelukkig kon mijn vader mij er toen uithalen. Maar sindsdien heb ik mezelf beloofd om nooit meer te zwemmen, tenzei het echt noodzakelijk is. Als het niet persé nodig is, dan zou ik zo hard weigeren als ik zou kunnen. Dus ik hoopte dat de hengst geen argumenten had om tóch door het water hen te gaan, want dan zou het wel een erg hevige discussie worden. Even hoorde ik de hengst iets mompelen, maar ik kon het niet goed horen. Hij was vast aan het dagdromen, dat had ik ook wel eens.




Edit: Sorry, ik drukte per ongeluk op "Verzenden"

Ik draaiden mijn hooft een kward slag, even dacht ik na. toen andwoorden ik tegen de merrie.´Oke, dan wachten we noch even´ Ik vond de merrie erg aardig, en stiekem meer dan aardig! maar dat zij ik natuurlijk niet. ik zetten wat stappen terug en liep de spleet weer in. Ik stond al een tijdje stil en had zin om te rennen. ik rekten mijn voor been uit en stak hem naar vooren. snel trok ik hem terug. dit leek me een vaagen acktie. Ik draaiden me naar de merrie om te ondekken of ze naar me keek. stiekem had ik de hoop dat ze het had gezien en het mooi vond, maar eigelijk was het niet bijzonder. zij zou het ook kunnen!

Ik zag dat het water langzaam maar zeker wegsijpelde door de spleten in de rotsen en de droge grond. "We zullen niet lang hoeven te wachten, het water begint al weg te stromen, en de zon doet de rest." Ik zag uit een ooghoek dat de hengst wat naar achter ging, en volgens mij barstte hij van de energie. Waarschijnlijk was dat de reden dat hij zijn voorbeen uitsloeg, wat er bovendien erg machtig uitzag, al was het nog zo simpel. "Ben jij trouwens goed of neutraal? Want slecht ben jij volgens mij niet. Ik ben zelf neutraal, ooit zat ik bij een goede kudde, maar dat was te soft voor mij. En een slechte kudde is weer te slecht." Ik herrinnerde de tijd dat ik me aangesloten had bij een goede kudde, maar daar waren zo veel regels, ik kon er gewoon niet meer tegen. Ik wilde liever een eigen leven leiden, en zelf bedenken wat wel en wat niet zou mogen. De slechte kant is weer te overdreven.

Ik was blij dat het water weg stromden, ik had zin om veder te gaan ik kreeg het een beetje benouwd in deze spleet. ´Ik hoop het, ik hou dat wachten niet lang meer vol´ Even dacht ik na over het andwoord dat ik gegeven had, toen vroeg de merrie op nieuw wat. iniedergeval niet slecht nee, ik doe gewoon waar ik zelf zin in hebt, het licht tussen goed en neutraal. de kudden van mijn vader was erg streng, niet omdat ze goed waaren maar omdat mijn vader allen merrie´s voor zich zelf wouw, mischien had ik dat merrie gedoe van mijn vader geerfd, ik vond merrie´s snel leuk, maar zo als mijn vader was wel een beetje overdreven. ik dacht aan de leuken merrie´s die ik allen maal al had gezien. het waaren drie echt leuken geweest. maar deze was het leuks. ik keek in haar donkeren oogen. ze glomen mooi, ik vroeg me af of mijn ogen ook zo glomen. vast wel! ´zullen we veder gaan, het is droog´

Ik keek om naar de hengst. "Dan ben je dus neurtraal. Een goede kudde zou nooit iemand toelaten die goed én neutraal is. Daar moet je echt een keuze tussen maken." Ik liep naar de ingang van de richel. Een zacht briesje liet mijn zwarte manen opwaaien. Ik keek naar beneden. Het meeste water was al weggestroomd naar de opgedroogde rivierbeddingen. "Je hebt gelijk, nu zal het water vast niet hoger komen dan onze knieën." Plotseling hoorde ik in de verte het geluid van een hongerige bergleeuw. "En we moeten hier sowieso weg, voordat die poema ons vindt." Ik liep weer naar de rand van de richel, en sprong voorzichtig het water in, dat hoog opspatte. Ik had gelijk, het kwam niet hoger dan mijn knieën. Daar was ik blij om, nu zou ik niet hoeven te zwemmen.

Even twijvelden ik of ik er achter aan zal springen, hier konden allerlei water slangen zitten, mischien zelf krokodillen! ik moest wel achter haar aan springen, als we hier bleven staan zal die poema ons op eten! ik liep naar het randje van de spleet en voelden met mijn hoef hoe koud het water was, dat viel ruezen mee, ik zetten mij voor beenen in het water en stapten met mijn achter beenen van de rotsen af.
´Welken kant moeten we op?´ vroeg ik een beetje paniekerig, ´Volgens mij komt het geluid van boven, zullen we naar beneeden loopen dan? Ik keek richting de merrie die al iets veder was. weer hoorden ik het harden geluid, ik moest vluchten! ik probeerden te rennen, maar dit was niet verstandig, ik glee met mijn hoef langs de rotsen, het was waarschinlijk wel een beetje open, maar ik wou door gaan.

Even twijvelden ik of ik er achter aan zal springen, hier konden allerlei water slangen zitten, mischien zelf krokodillen! ik moest wel achter haar aan springen, als we hier bleven staan zal die poema ons op eten! ik liep naar het randje van de spleet en voelden met mijn hoef hoe koud het water was, dat viel ruezen mee, ik zetten mij voor beenen in het water en stapten met mijn achter beenen van de rotsen af.
´Welken kant moeten we op?´ vroeg ik een beetje paniekerig, ´Volgens mij komt het geluid van boven, zullen we naar beneeden loopen dan?