Reggie, a brave and happy horse.

De kleine hoefsporen van de shetlander Reggie maakte grappige afdrukken in de volle sneeuw. Hij liep een rondje en speelde met de sneeuw. Na een tijdje was er een heel spoor te bekennen. Hij glimlachde tevreden toen hij keek naar zijn soort van 'kunstwerk'. Al een tijdje had de zwarte shetlander geen paard gezien en hij was altijd in voor een babbeltje. Dus besloot hij zijn oh, zo charmante hinnik te doen. Toen er vanuit zijn keel een klein en schattig geluidje kwam ging hij statig staan en keek machtig over de sneeuwvlakte uit. Er zou nu vast wel iemand op zijn imitatie afkomen. Het hoefde maar een enkele slechte te zijn. Daar zou hij lekker mee kunnen dollen. Winnen van zo'n sterk, groot en volwassen paard zou onmogelijk zijn. Maar Reggie was geniaal op het gebied van snelheid. Vliegensvlug kon hij om je heen en voor dat je je ogen weer op hem zou richtten was hij alweer een heel stuk verderop. Hij had ook best krachtige beentjes. Maar toch zouden die nooit tegen een groot paard op kunnen. Ach hij kon toch gewoon ontsnappen...

Shina's vacht schitterde goud in de volle zon, maar vanbinnen voelt ze intense haat naar haar vorige kudde die haar heeft verstoten. Haar gouden vacht valt op tussen de felwitte sneeuw. In de verte ziet ze een zwarte shetlander in de sneeuw spelen,hij wel,zij zou niet weten hoe ze moest spelen. Ze was altijd al het buitenbeentje geweest,degene die het liefst onzichtbaar was,totdat ze tijdens een spel per ongeluk het zoontje van de leider in een ravijn had geduwd. Sinds die tijd zwierf ze maar wat rond, want de leider had haar aangevallen en zij had hem verslagen,voor de rest van zijn leven verminkt terwijl ze zo verliefd op hem was. De rest van de kudde had haar verstoten,zonder leider was de kudde ook geen echte kudde meer, maar dat kon haar niks schelen. Shina had onderweg hiernatoe ook nog een aantal paarden per ongeluk verminkt, daardoor had ze echt een hekel aan haarzelf gekregen. Ze hoorde de shetlander hinniken en waagde een stap dichterbij, maar antwoordde nog niet, ze was bang hem ook te verminken en die angst maakte haar boos. Ze schraapte met haar hoef en at wat van het sappige gras dat tevoorschijn kwam...
De kou van de sneeuw maakte Shina niks uit,ze was eraan gewend geraakt. Het was een kou geworden die bij haar hoorde, de kilte van de pech die ze altijd had gehad. Ze liet een kille zucht horen,die ook te horen was door de shet. Het was de zucht van een paard dat binnenin zich een wilde vlam had branden die haar onberekenbaar kon maken....

Een tijdje had de shetlander niets opgemerkt van het goudkleurige paard want hij was helemaal opgegaan in zijn spelletje. Opnieuw begon hij te lopen en creeërde nu een soort van teken. Het was een apart kruis geworden wat eigenlijk niets te beteken had. Eigenlijk wou de kleine shet wel weten wat de andere van zijn soort van 'kunstwerk' vonden. Het was zo enorm toevallig dat hij bijna omviel. Daar zag hij een prachtig paard staan. En kort daarna kwam opnieuw van hetzelfde paard een diepe trieste zucht. Hij voelde er ook een tikkeltje haat bij. Hij ging nu rechtopstaan en liep langzaam op het paard af. Misschien kon hij haar helpen. Het kunstwerk kwam nog wel, eerst moest hij de superheld uithangen. Wat hard nodig was zo te zien. Toen hij dichterbij was gekomen schraapte hij ook met zijn hoef over het gras en zag toen ook een stukje groen, maar vertrapt gras groeien. Hij begon er hongerig van te knagen en ging toen nog een stapje dichterbij. Hier hield hij het even bij. Hij wou het paard zelf laten beslissen of het paard zijn aanbod aannam...

Shina liet de shetlander eerst grazen. Ze deed zelf aarzelend een stap achteruit,ze wist dat geen enkel paard van haar ontmoetingen had geprofiteerd,ze had zelfs zo'n kleintje als deze verwond. Die was haar te irritant geworden en ze had hem als waarschuwing een beet gegeven,toen was hij gelukkig voor hem weggerend. Ze wist niet of deze irritant was of niet en liet hem toe in haar omgeving,wel klaar om toe te slaan of ze het nou wilde of niet,de haat moest soms luchten. Ze brieste,het was een kille bries,het ontspande maar heel even. Meteen na de bries spanden haar spieren weer en kromde ze haar gespierde hals. Vervolgens schoof ze met haar neus wat sneeuw opzij,ze at het sappige,koude gras wat tevoorschijn kwam op. Ze had ook dorst en at een beetje sneeuw. De kou van de sneeuw doofde de vlam in haar een beetje, maar ze was nog net zo onberekenbaar. Ieder moment kon de zwarte shet een fout maken waardoor ze boos werd en je wilde niet in haar buurt zijn als ze boos was...
Ze keek naar wat hij had gemaakt in de sneeuw en het inspireerde haar, want ze begon met haar hoeven iets in de sneeuw te maken. Algauw was er een paard te zien met een vlam in zich dat een ander paard aan viel. Ze legde haar oren even plat in haar nek bij het zien ervan, maar dat was precies wat zij had gedaan bij zovelen. Ze wist nog niet of deze kleine zwarte hengst haar nieuwe slachtoffer werd. Ze begon weer met het schuiven van sneeuw...

Al een tijdje had de zwarte shet niet in het goudkleurig paard gezien dat ze enorm gevaarlijk kon zijn. Hij zat maar voor zich uit te staren en wat doeloos te zijn. Totdat hij zach dat de merrie een stap naar achteren passeerden. Hij zuchtte zacht en teleurgesteld. Toen keek hij even naar de merrie en wou terug naar het gras gaan tot hij zag wat de merrie aan het creeëren was. Er verscheen toch weer een glimlach op zijn gezicht. De merrie had geprofiteerd van zijn kunstwerk en nu dacht Reggie dat het langzaam iets kon gaan worden. Ook had hij in de gaten dat het een gevoelige merrie was waarbij hij enorm voorzichtig mee moest zijn. Toen hij nieuwsgierig keek naar wat de merrie had gemaakt schrok hij en keek hij angstig naar haar. Nu had ook Reggie de kille en gevaarlijke kant van de merrie leren kennen. Hij wist dat hij afstand moest houden dus zette direct enkele passen achteruit. De angstige blik bleef op zijn gezicht plakken en hij was verroerd voor elke aanval.

Ze had door dat het zwarte hengstje doorhad dat ze slecht was en besloot daar misbruik van te maken en zei met een poeslieve stem:"Waar ben je zo bang voor,het is maar een stomme tekening". Vervolgens sloot ze zich af voor elk gevoel dat ze voelde,ze zou hem kunnen misbruiken. Ze wist alleen nog niet hoe en toen begon het plotseling hard te waaien,er stak een sneeuwstorm op. Tijdens de tocht door de sneeuw had ze een grot ontdekt en ze zei:"Kom met me mee,ik weet een plek waar we kunnen schuilen",nog steeds dezelfde lieve stem. Ze ging al beschermend tussen de shet en de wind instaan,ze voelde de koud niet die een poging deed tot haar door te dringen en haar wilde vlam te doven. De vlam in haar was niet meer te doven, ook al zou Shina het zelf willen,wat ze absoluut niet wilde. Ze was heel erg slecht en toch stond ze die kleine shet te beschermen,omdat hij haar misschien verder kon helpen in haar zoektocht naar andere paarden met een door en door slechte vlam in zich...

Ik gooiden mijn hooft om hoog. zag ik daar wat beweegen? ik vroeg me af wat. straks waaren het roof dieren! ik keek rond, maar het geenen wat me had laaten schrikken was weg! ik draafden een paar meter veder. hij stok zijn neus in het kouden water, maar gooiden ondmiddelijk zijn hooft weer omhoog, enkelen druppels water vlogen een meter de lucht in, en belanden weer in het water. De rocky moutain hengst, die net geen pony meer was, draaiden zich met een ruk om, hij keek aandachtig naar het punt waar hij steets wat zag beweegen. was het veilig om daar op af teloopen? of kon hij beter vluchten? hij schudden zijn hals en voelden de wind door zijn maanen, hij besloot om er op af teloopen.

Reggie besefte dat het een enorme vernedering kon zijn als hij zo bang werd van een enkele tekening. Hij wist dat de merrie iets met hem zou willen en dat dat niet al te pluis was maar proberen en haar ook een beetje proberen te naaien kon nooit kwaad. Dus toen ze voorstelde haar te volgen om naar een schuilplaats te vluchten ging hij gewoon mee, met geen enkele problemen. Net zoals de merrie speelde Reggie nu ook een rol. Wanneer Shina beschermend voor hem ging staan keek hij haar dankbaar aan en knikte. ,,Laten we snel zijn, voordat het erger wordt." Hij knikte haar toe en glimlachden breed. Hij begon met kleine stapjes door de sneeustorm te trekken. Hij zag dat Shina hem tevreden volgde. Hij voelde ogen in zijn rug branden maar liep gewoon door. Een eindje waren ze al op weg toen Reggie vaart minderde en abruud stilstond. Hij rook iets, een verdachte geur. Het was een paard, en het kwam langzaam dichterbij. Shina zou er zelf wel achter komen dus Reggie haalde zijn schouders op en keek naar Shina. ,,Waar moeten we nu heen??"

Weer zach Ghandy iets bewegen. hij begon ontrustig tewoorden, Waarom kon hij niet ontcijveren wat het was? hij keek aandachtig naar de plek waar de beweeging steets op nieuw plaats vond, het was iets donkers, een schaduw ergens van? de schaduw van een roof dier? Het was tever om te ondcijveren, er hing een klein beetje mist en uit zijn neus kwamen warmen briesjes. zou hij rennen? niet hard in iedergeval, dan zou hij noch uitglijden! hij Zou voor het zekeren voor het onzekeren neemen en weg stappen. hij zetten zijn linker voor been voor uit. In eens hoorden hij een geluit. met een ruk draaiden hij zich om. niks zag hij! het klonk als geblaf. Wolven? honden? hij draafden weg, maar had weinig grip en viel voor over. HIIIHIIIHIIIHIIIhij had allen bij zijn voor benen open gehaald. HELP!

Ze liep tevreden gijnzend achter de shet aan en stopte net zo abrupt als hij stopte. Zelf had Shina het andere paard allang geroken."Gewoon doorlopen,hij doet je waarschijnlijk geen kwaad,zolang ik bij je ben". Ze ging weer beschermend voor de shet staan,wat ze van haarzelf haatte,maar de shet mocht nu niet gewond raken. Dat zou een stommiteit zijn,plotseling hoorde ze het onbekende paard vallen en hinniken. Shina was vastberaden om als hij echt gewond geraakt was,hem niet te helpen. Dat zou een goede daad zijn en ze had een hekel aan goede daden...

Hij keek naar zijn been, er stromden heel wat bloed uit, het de niet echt pijn, maar was niet bepaald fijn. hij probeerden zijn voeten door de sneeuw teschuiven zodat hij wat schooner werd, dat werd het niet bepaald, in tegen deel, het zit nu overal op het sneeuw. een beetje paniekerig keek hij om zich heen, kon iemand hem helpen, hij probeerden overeid tekomen, maar dat was te moeilijk, zodra zijn benen belast werden ging het wel pijn doen, omdat teverkomen bleef hij lichen, hij hat apsluut geen zin om hinkelent door het ijs tegaan, hij zou vast weer vallen! het bloeden werd wat minder, maar noch steets zat zijn heelen been onder. ´Help me even, asjeblieft! kreunden Ghandy hopeloos. hij probeerden weer overeind tekoomen, wat noch steets niet lukten.