Beautiful world (not)

De witte merrie draafde met lange passen door de sneeuw, ze maakte haar passen steeds kleiner waarna ze in stap overging. Ze waadde als het ware door de sneeuw. Ze trok haar linkervoorbeen uit de grond en schudde al het sneeuw er vanaf, ze zette haar been weer neer en trok haar andere voorbeen uit de grond en schudde ook daar al de sneeuw af. Zo deed ze dat bij elk been, zodat ze weer makkelijker kon lopen. Gefrustreerd stampte ze op de grond, sneeuw is irritant. Ze stampte nog een paar keer zodat de sneeuw voor haar in de grond was getrapt. Ze rilde even en ging vervolgens weer stug door. Ze hield niet van dit, de sneeuw die in klonten aan je benen blijft plakken, de kou. Ze gromde kwaad maar wist dat het geen zin had. Hoe had ze het in haar hoofd gehaald om hier heen te gaan?! Ze hinnikte een keer kort en keek om zich heen. Het enige wat ze zag was sneeuw, sneeuw, ijs en oja, sneeuw. Haar ogen versmalden, een geur van een ander paard drong haar neusvleugels binnen, een onbekend paard. Krijgen we dat ook weer... Ze 'waadde' weer verder en probeerde niet op de geur te letten. Toch werd de geur steeds sterker.