# Beautiful snowhorse in da house.

Elegant, met gebogen hals stond de tengere arabier op een van de prachtige heuvels van Snowplace. Dikke, enorm dikke pakpen witte wolken waren er verspreidt, en de hoefsporen waren in de verse sneeuw duidelijk zichtbaar. Blueberry keek eigenwijs uit haar ogen, vanaf een heuvel van Snowplace over al het sneeuw heen. De voskleurige merrie brieste trots, waardoor je de warme adem in kringetjes uit de neusgaten zag komen. Ze had nu al verscheidende gebieden verkent, en dit was dan ook haar op een na eenalaatste gebied. Hierna zou ze nog naar the Golden Planes gaan en daarna, als allerlaatste zou ze zicht voorttrekken richting De Oase. De gure windt blies in het rond, en Blueberry begon in stap over het Snowplace rond te trekken. De andere paarden hadden helemaal gelijk gehad, het was hier buitengewoon prachtig! Zelfverzekerd liep de merrie richting een of andere kleine, open rots, waar ze even zou gaan kunnen schuilen, aangezien er een kleine sneeuwstorm werdt verwacht. Altans, was het niet al te slim van Blueberry. Ze had beter eerst ergens anders heen kunnen trekken, zodat ze niet midden in de sneeuwstorm moest gaan schuilen. In een vlotte draf draafde Blueberry naar de rots, waar ze een klein kwartiertje over deed. De sneeuw stuifde achter haar hoefsporen omhoog, wat er bijzonder mooi uit zag.

Met grote maar toch elegante stappen liep ik door de sneeuw. Iedereen vond het hier zo mooi, tss ik vond het hier maar saai. Al dat wit. Wat moest je ermee. Naar kijken. Ja hoor dat verveelde je toch. Ik hield er wel van om erdoorheen te lopen. Omdat je dan al dat mooie witte spul plette. Een grijs ontstond op mijn mond. Haat dood en verdelg. De mooiste woorden die er bestonden. Woorden waar ik van leefde. Ondertussen begonnen witte vlokken heftig uit de hemel te komen. Ik trok me niks van de grote vlokken die mijn vacht aan het bedekken waren aan. Ik snapte gewoon niet hoe je goed kon zijn. Dan moest je jezelf toch haten. Dan was je gewon gek in je hoofd. Het begon nu stevig te waaien. Uit welke richting de wind kwam kon je niet zeggen. De enen keer het noorden dan opeens weer het zuiden dan veranderde het weer in het oosten. Gek weer. Gek land. Gekke wereld. Ik snoof hard en schudde mijn hoofd. Wild danste mijn manen op de wind. Opeens zag ik niks meer. Behalve lelijk wit. Ik knarste met mijn tanden. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een grot. Ik veranderde mijn richting en liep nu naar de grot. Eenmaal in de grot aangekomen zag ik een voskleurige merrie tegenover mij staan. Meteen rook ik dat ze in de kudde van Aragorn zat. Ik bromde. Ik had nu even geen zin om te praten met een merrie die in een kudde zat, die er vrolijk uit zag en het leven vast mooi vond. Bah, zij vond de sneeuw vast ook mooi. Ik keek haar met mijn licht blauwe/grijzige ogen kil en betekenisloos aan. Eigenlijk had ik ook wel zin om deze merrie eens goed op haar nummer te zetten, maar ik zei niks.

Blueberry zag dat er een ander paard bij haar in de grot stond, met een nogal chagrijnige blik in haar ogen. 'hooi.' zij ik met een beetje een kille stem. Ik keek de merrie argwanend aan, aangezien ik haar helemaal niet kende, en zelfs nog nooit had gezien. 'Wat moet je?!' bromde ik tegen de merrie, zo herkende ik mezelf helemaal niet! Ik verbeterde mijn eigen fout. 'sorry... Wie ben je?' zei ik wat rustiger tegen het paard. Het was erg mooi en keek een beetje kil, maar ik kon zo aan de ogen van het dier zien dat het kennelijk een goed hart had. Verder wist ik niks meer te zeggen, dus wachtte ik maar op het antwoordt af.

Aangezien we hier wel even zaten door de sneeuwstorm, besloot ik om met de merrie te spelen. En nee dan niet spelen op een leuke manier zoals je moet je vrienden doet maar eerder een beetje misbruiken. 'hooi.' Ik keek haar een beetje vaag aan. Ze had haar stem kil laten klinken. Even ging er een mondhoek omhoog. Maar al snel was hij weer naar beneden. "Heey." Ik zei het heel langzaam. En heel kil. 'Wat moet je?!' Ik liet even een spottende lach horen. Wist ze wel wat ze nu deed. 'sorry... Wie ben je?' Ik keek haar aan mijn ogen stonden nog hetzelfde, alleen zat er nu een piepklein twinkeltje plezier in. "Wie ik ben?" Ik hief mijn hoofd op. "Tja wie zou ik zijn." Ik keek haar met een speelse maar ook duivelse grijns aan. "Ik word wel eens de duivelse pessimist genoemd." Ik boog mijn hals even sierlijk. "Maar ik noem mijzelf graag Florance." Ik verwachtte een beetje dat ze zich in mij zou vergissen. "En hoe noem jij jezelf dan?" Ik begon hier plezier in te krijgen. Haar voor de gek houden. Leuker dan de hele tijd naar dat saaie lelijke wit zitten kijken dat ervoor zorgt dat je niet normaal kan lopen.



Enne blauwebes Florance is een hengst
Faal

Blueberry luisterde naar de kille woorden van Florance. 'Blueberry, ook wel Blue genoemd.' Ik keek Florance diep in zijn ogen aan. 'Waarom,' ik brieste eventjes kort zodat mijn manen uit de weg gingen en mijn maan ogen tevoorschijn kwamen. 'Waarom probeer je misbruik van mij te maken? FloRanCe?' vroeg ik. Ik had heus wel in de gaten dat de hengst een spelletje met me probeerde te spelen op een niet al te leuke manier. Ik bekeek de hengst spottend en at een klein beetje van de sneeuw. Het was inmiddels hevig aan het waaien en de sneeuw vloog in het rond. Het enige waar het zicht normaal was, was in de grot waar Florance en ik, elkaar nu zwijgend aanstaarden. Florance nadenkend over wat hij zou gaan antwoorden, ik over waneer de storm op zou gaan houden.

_____
Haha, sorry ik dacht dat een merrie was xd.

In mijn stem was iets plezierigs gekomen. Iets waarbij je je fijn voelde maar tegelijkertijd bang van werd. 'Blueberry, ook wel Blue genoemd.' Ik grijnsde. "Blauwebes aparte naam." Ik liep een rondje om de merrie heen. 'Waarom,' Ik stond weer stil bij haar gezicht. 'Waarom probeer je misbruik van mij te maken? FloRanCe?' Ik trok een wenkbrauw omhoog. "Hoe zou ik jou nu kunnen misbruiken." Ze was slimmer dan ik dacht. Ik draaide me even van haar af en keek naar de woeste sneeuwstorm. "Het zou toch geen enkele zin hebben." Ik grijnsde in mijzelf. Toen draaide ik me weer naar de merrie toe. "Wat vind jij van sneeuw?" Mijn vraag klonk dan wel raar, was misschien ook raar. Maar voor mij niet. Ja waarom dan niet. Dat wist niemand. Ik knarste weer even met mijn tanden.

Ja kort maar ben beetje druk
oowhja heb gezien dat je tegen zafira hebt gezegd dat ze hierheen kan komen maar eigenlijk kan dat niet de sneeuwstorm zorgt ervoor dat deze grot rots gebeuren ding niet meer bereikbaar is zou je dat bericht aan willen passen ofzow

Blueberry vond Florance een beetje een aparte hengst, aangezien de dingen die hij deed. 'Wat vind jij van sneeuw?' vroeg hij. Blueberry dacht na. Wat vond ze eigenlijk van sneeuw? Geen idee... [/b]'Uhm, geen idee eigenlijk. Ik vind sneeuw opzich niet erg, maar je kan er niet goed door lopen en die sneeuwstormen zoals nu haat ik 100%.'[/b] Ik had jeuk, dus schuurde even met mijn hoofd langs mijn been, wat er altans best grappig uit zag. 'Wat vind jij van sneeuw?' vroeg ik ook maar aan Florance. Ik bokte een beetje, ik verveelde me.

Edit by admin: Je reactie is net niet lang genoeg hij moet 4 regels vol zijn wil je daar aub op letten

Ze volgde Blueberry. Ze rende. Op gegeven moment verloor ze Blueberry uit het zicht. O nee dacht ze wat nu? ze riep ,,Blueberry! Waar ben je?!''. Ze had geen idee waar ze was of waar ze naar toe moest. Wanhopig liep ze rond. Met grote lompe passen. Als je naast haar zou lopen leek het net een aardbeving. Stevig stapte ze door. Langzamerhand begon ze het koud te krijgen. Heel wanhopig riep ze ,, Blueberry waar ben je toch?!. Ze had het koud en ze wist niet waar ze was. Een traan ging over haar gezicht. Waar ben ik en waar moet ik heen dacht ze. Wat nou als ze haar niet kon vinden. Ze kreeg het steeds kouder. Na een kwartier lopen had ze Blueberry nog niet gevonden. Ze werd steeds wanhopiger. Ze ging galopperen. Dan had ze meer kans om Blueberry te vinden. Nu leken haar passen pas echt een aardbeving. Ze keek zoekend om zich heen. ,, Blueberry waar ben je?!'' zei ze snikkend. En dacht en nu?

Ik zag het in haar blik. Ze vond me gek gestoord een niet normaal vaag paardje. Voor sommigen was dit niks minder dan de waarheid. Maar voor echt paarden, paarden zoals mij was dit normaal. Onvoorspelbaar zijn moest je wel in het leven. Anders was je snel uitgeschakeld. 'Uhm, geen idee eigenlijk. Ik vind sneeuw opzich niet erg, maar je kan er niet goed door lopen en die sneeuwstormen zoals nu haat ik 100%.' Hmm.. oke zo`n paard dus. De meeste neutrale paarden waren zo. Ik beet even hard op mijn lip. Waarom weet ik niet. 'Wat vind jij van sneeuw?' Ik deed of ik verrast was van deze vraag. Maar eigenlijk was ik dat niet, okal was dat niet te merken. Dit paard was net een papegaai, alles wat je vroeg herhaalde ze. Tss voorspelbaar dus. "Wat ik van sneeuw vind." Ik zwiepte even hard met mijn staart. "Ik vind het lelijk spul dat helemaal geen nut heeft gewoon bevroren water dat weer smelt als de zon schijnt nee ik hoef dit spul niet in mijn leven, ik geniet ervan om erover heen te lopen." Ik grijnsde duivels. "Nu wil je wel weten waarom, nou dat zou ik je vertellen Het doet me goed om dat spul onder mijn hoeven te verpletteren om het te doden als het levend was." Mijn toen was steeds harder en bozer geworden. Mijn ogen flikkerde van woede, nu keek ik de merrie aan.

Blueberry zag dat de hengst haar niet al te aardig vond. Helaas. Jammer. Pindakaas. 'Ohkeej, fijn voor je dat je dat leuk vind.' Florance stem werdt steeds luider en je kon de woede in zijn stem horen. 'Doe niet alsof je me mag, want ik ben niet gek en weet 100 procent zeker dat me haat,' wist ik kil uit te brengen. Er viel een ongemakkelijke stilte, die plotseling werdt verstoord door iemand die enorm hard 'Blueberry' riep. Ik herkende de stem uit duizenden: Het was Zafira! Ik hinnikte zo hardt als ik kon dat ik hier was en dat ik er aan kwam. Ze moest volhouden! Ik stijgerde woest. 'Ik ben zo terug.' brulde ik tegen Florance. Ik galopeerde zo hard als ik kon door de hevige sneeuwstorm heen. 'BLUEBERRY!!!' Het geluid kwam steeds dichterbij en ik zette moedig door. Het was jammer dat Aragorn me dit niet had zien doen, want op dit moment moest ik me bewijzen. Ik zette een enorme vaart door de dikke lading sneeuw, wat erg moeilijk was. Ik moest en zou Zafira vinden! In de verte zag ik haar uitgeput liggen. Ik zette nog een keer door voor een volle sprint tot dat ik bij Zafira was. Ik knielde bij haar neer in de diepe, koude sneeuw. Ze zag er niet al te best uit, hoe lang had ze hier wel niet gelegen? Ik duwde de uitgeputte Tinker overeind en zei dat ze niet op moest geven. 'We schuilen wel in die rots daar, bij die hengst, Florance. Kom gauw, je moet volhouden!!'

De merrie wist zelf niet echt wat ze deed, tot een groot plezier voor mij. Ik brieste luid. 'Doe niet alsof je me mag, want ik ben niet gek en weet 100 procent zeker dat me haat,' Ik trok mijn gezicht in een nadenkende plooi. Er viel een stilte voor haar misschien ongemakkelijk maar voor mij geweldig. "Vertel me dan." Ik keek haar scherp aan. "Waarom zou ik je haten en waarom zou ik doen alsof ik je mag." Mijn oren liggen diep verstopt in mijn manen bos. Maar ik hoor gewoon alles. Zo hoorde ik ook dat iemand deze ~lieftallige~ blauwebes riep. Zij hoorde het ook en herkende de stem zichtbaar. Ze begon te steigeren, dat was wel heel dom. Waarom ging je steigeren in een grot als iemand daar buiten je naam riep. Dat paard daar buiten kon je toch niet zien. Het enigen wat je kon bereiken was een gat in je kop. 'Ik ben zo terug.' Ja als je het overleefde. Ik keen naar buiten naar het lelijke wit. Eindelijk een beetje rust. Tja de rust zou niet lang duren. Straks kwam ze terug met 1 van haar vriendjes. Konden hun gezellig met elkaar praten. Was deze sneeuwstorm maar snel voorbij. Wat waren sommigen paarden toch dom. Dom vosje. Dom goudje. Dom zwartje. Tja ze bestonden allemaal. Ik liet mijn tanden weer knarsen.

Ze keek naar Blueberry. Yes ze had haar gevonden. Ze stond op. Ze voelde het aan haar benen. Je kon nauwelijks aan haar zien dat ze er last van had en dat wou ze zo laten. Ze schudde hard haar hoofd. Ze liep mee met Blueberry. Ze was haar dankbaar. Als zij haar niet had gevonden dan was ze misschien wel dood gevroren. Ze keek omzich heen. En inderdaad. Ze zag daar een hengst staan. Hij leek erg op iemand uit haar verleden. Maar dat zou wel niet zo zijn. En ze had nog niet echt goed beeld van hem dus. Ze realiseerde zich dat ze een best goed leven had. Ze keek naar blueberry. ,,zullen we even gaan galopperen? Dan gaat het wat sneller''. En voor ze het wist ging ze al draven. De wind blies haar lok in haar gezicht. Wild schudde ze de lok weg. Ze waren er bijna zag ze. Als we gaan galopperen zijn we er zo.

Blueberry knikte. 'Ik vind het best, hoor.' Blueberry galopeerde met gebogen hals samen met Zafira naar de grot, waar Florance staat. Haar staart en manen wapperen op het ritme van de passen mee door de wind. Het sneeuwt hardt en erg goed is het zicht niet, maar toch kan Blueberry al gauw de grot zien, waar Florance in staat. 'In die grot, waar Florance staat, die hengst, kan je wel schuilen. Ik zal wel wat voedsel zoeken.' Zodra Zafira bij Florance in de grot staat, galopeert Blueberry ervandoor om wat voedsel te vinden. De merrie galopeert bijna moeiteloos in een rustig tempo rond om wat te eten te vinden. Een eindje verderop ligt wat fruit, waar een paar happen uit zijn genomen. Blueberry graaft in de sneeuw en kan dan met moeite het fruit beet krijgen. Met 3 appels in haar mond draaft ze terug naar de grot, waar Florance en Zafira in staan. Voor ieder paard legt ze een beetje trots een appel neer. 'Alsjeblieft,' zegt Blueberry een beetje kil tegen Florance. Tegen Zefira zegt ze het op een wat normalere toon.

Ik keek naar het hele schouwspel. Sommigen paarden waren echt gek. En niet echt realistisch. Gewoon een sneeuwstorm inwandelen alsof het niks is, dan was je echt gek in je kop. En als je eten vind in een sneeuwstorm, dan had je gewoon f*cking veel geluk. Ik schudde wild mijn hoofd en brieste luid. Damp wolkjes kwamen van mijn bries af en verdwenen in de koude lucht. Blueberry kwam terug met drie appels. Ik wou hier eigenlijk geen seconde langer zitten. Het was hier dood saai. 1 van de appel werd voor mij neergelegd. Ik trok mijn gezicht in een peinzende plooi. "Ik heb geen honger." Ik knikte even naar de merries en keerde me toen naar de opening van de grot. Woest was de wind. Woest was ik van binnen. Vanuit mijn ooghoeken hield in de merries in de gaten. Blauwebes en weet ik veel wie. Maar wou ik dat weten, neee. Ik wou hier weg.

Blueberry at van haar appel, net als Zefira. Kennenlijk had Florance geen honger, hij at niks en zij dat hij geen honger had. 'Oke.' Ik probeerde mijn teleurgestelde gevoel te verbergen, ik had nog wel zo mijn best gedaan. Maarja, Florance kon er nou in eenmaal ook niks aan doen dat hij geen honger had. Ik trapte op de appel waardoor hij in stukken brak, dat at een stuk makkelijker. Ik keek Florance aan. 'In welke kudde zit je?' vroeg ik hem. Ik kreeg een beetje in de gaten dat hij zich opgelaten voelde, en graag weg wou. 'En oja, als je weg wilt, doe wat je niet laten kunt, je bent niet door mij verplicht te blijven, en ook door die sneeuwstorm niet.' ik nam nogmaals een stuk van de zoete appel, en koude het gulzig, maar zonder te smakken weg. Het was al een poosje terug dat ik voor het laatst iets écht lekkers te eten had gehad. Een erg irritand beest, een vlieg, vloog ondertussen over mijn kont hen. Gefrustreerd zwiepte ik hard met mijn staart en gaf een harde trap richting de vlieg, wat altans niet nodig was geweest; alleen het gezwiep hielp al om de vlieg weg te krijgen met zijn ongelofelijke irritante gezoem.

Ik voelde aan haar dat ze teleurgesteld was. Het gaf me een kik. In stilte keek ik even helemaal naar het einde van de grot. Daar was het pik donker. 'In welke kudde zit je?' Ik richtte mijn blik weer op de merrie. "Ik zit in geen een kudde, daar heb ik een veel te vrije geest voor." Ik glimlachte verleidelijk naar haar. Liep een rondje om haar heen. "Het kudde leven zou niks voor mij zijn." Ik stond weer stil bij haar gezicht. "Je moet teveel dingen na komen heel trouw zijn en elkaar helpen." Ik schudde wild met mijn manen heen en weer. "Misschien." Ik keek naar buiten. "Misschien dat ik ooit toch in een kudde ga, maar nu nog niet." Ik draaide mijn hoofd weer om. 'En oja, als je weg wilt, doe wat je niet laten kunt, je bent niet door mij verplicht te blijven, en ook door die sneeuwstorm niet.' Ik kneep even 1 oog dicht en toen weer open. "Hmm nee ik heb geen haast." Ik liet mijn ogen over de tinker glijden. Ik schatte haar in als iets van 4. Ze was niet heel groot. En naar mijn idee ook niet heel volwassen. Ik keek even naar Blueberry.

Blueberry keek naar Florance. Florance was veel anders dan Blueberry, maar op de een of andere manier mocht Blueberry Florance opzich wel. "Ik zit in geen een kudde, daar heb ik een veel te vrije geest voor." Ik knikte, daar kon ik me bij Florance wel iets van voorstellen. "Je moet te veel dingen na komen en heel trouw zijn en elkaar helpen." Ik zag hoe wild Florance zijn manen heen en weer schudde. "Misschien dat ik ooit nog bij een kudde ga, maar nu nog niet." Ik knikte. "Dat is ook een moeilijke keuze," Florance draaide zijn hoofd weer richting mij om. "Hmm, nee ik heb geen haast." Ik draaide mijn hoofd naar Zafira en daarna weer terug naar Florance. "Ohkee, dan is het goed," beaamde ik. Ik vond het niet fijn als een paard zich niet op zijn gemak voelde, of eigenlijk weg wou maar het toch maar niet deed. Ik bekeen Florance uitbundig; Het was een prachtpaard, sterk gebouwd ook. En door die vlekken, zag de hengst er nog 10 keer zo stoer uit.

De tinker had nog geen woord gezegd. Dat was maar beter ook. Ik snoof gretig de geur op, waarna mijn ogen op blauwebes gericht waren. "Jij zit wel in een kudde he, de neutrale kudde." Ik had altijd een hekel aan de neutrale kudde. Het waren gewoon een stel domme paardjes die niet wisten wat ze wouden. Je was goed of slecht, en daartussen kon je gewoon niet staan. Nee ik zou nooit vol vrienden kunnen worden met neutrale paarden. Maar al helemaal niet met goede paarden. Ik knarste met mijn tanden. Mijn spieren bolde uit onder mijn vacht. Ik spande even mijn halsspieren (Of hoe dat ook heet ) aan door mijn hals elegant te buigen. Als ik ooit in een kudde ging was dat de slechte kudde. Die wisten ten miste hoe je moest leven, overleven. Ik til mijn rechter voorbeen op en laat hem hard weer op de grond neer komen. Verveling kwam bij me naar binnen. Ik begon een rondje langs de muren te draven. De rechter zij muur de achterkant de linker zij muur de opening en zo weer opnieuw. Het vermaakte me op even bezig te zijn.

Blueberry knikte. "Ik wel ja," Ik zwiepte met mijn staart, en boog mijn hals eventjes een momentje elegant in een krul. Ik keek teleurgesteld naar Florance. Ik had allang gemerkt dat hij omdat ik in een neutrale kudde zat, geen vriendschap met me wilden sluiten. Helaas. Jammer. Pindakaas. Ik keek Florance recht in zijn bruine ogen aan. Ik zou het hem zeggen, recht in zn gezicht, og hij het nou wilde horen of niet. "Jammer..." zei ik terwijl ik mijn laatste stukje appel naar binnen werkte. "Ik weet het, je wou toch never vrienschap met me sluiten, maar ik wel met jou..' Ik stampte kwaad op het klokhuis. "Ach, laat ook maar." Ik probeerde mezelf in bedwang te houden, en weer rustig te worden. Het waaide nog steeds erg hard, en het werd een beetje frisjes in de grot. Ik liep enkel wat rondjes, om mezelf een beetje warmer te houden, net als de hengst, Florance ook deed. Maar dan niet dravend, maar stappend.

Ze zag een heel schouw spel. Heel rustig eet ze haar appel op. Ze liet niks van zich merken. Op dit moment is dat niet echt zo'n goed idee. Ze keek van Blueberry naar Florance. De hengst zag er niet erg vriendelijk uit en er was iets met hem. Maar wat wist ze niet. Ze bekeek de hengst. Een paint horse. Karacter? Slecht, soms kan hij arrogant zijn en hij kan aardig zijn. En dat wou ze uit hem krijgen. Die aardige Florance. Die kan er best zijn. Maar hoe uit hij die? Hoe krijg ze hem zo ver? Misschien kon ze het vragen? Dat zou kunnen... Ze was de kou vergeten. Ze keek toen naar buiten. Wat prachtig zag het er uit. Nu was ze de slechte Florance ook vergeten. Opeens kreeg ze een Flashback. Zij was aan het spelen in de sneeuw met haar vrienden. De ouders riepen ons opeens. Er was een verschrikkelijke sneeuwstorm op komst. We moesten schuilen. Maar te laat. Het ging in een keer kei hard sneeuwen en waaien. De leider wist een plek. Maar die was ver van waar ze waren. Ze moesten dus galopperen. dan zouden de meesten het halen. Ze kreeg opeens tranen in haar ogen. Ze waren aangekomen. Maar een paar paarden waren vermist. 1 daar van was haar oom. Haar Lievelings oom nog wel. Heel zacht begon ze te snikken. Waarom moest dat gebeuren? Ze liep wat meer de grot in ze wou even alleen zijn..

Ik bleef zo een tijdje doorlopen. Ik vergat alles. Dat ik in een grot zat, midden in een sneeuwstorm, met twee merries. Maar toen haalde iets me uit die wereld waar ik vrij was. "Jammer..." Ik stopte met lopen, maar keek de merrie niet aan. Ik keek met knarsende tanden naar buiten. Het was al zachter gaan sneeuwen. Mooizo dan was ik hier sneller weg. "Ik weet het, je wou toch never vrienschap met me sluiten, maar ik wel met jou..' Ik keek blauwebes even peinzend aan maar begon toen spottend te lachen. Een lach die eeuwig leek te duren. "Ach, laat ook maar." Ik bleef nog even door lach maar hield daarna op. "Ik verbaast me dat jij geen goed paardje bent, je zou er zo een kunnen zijn, zo`n misbaksel." Ik hief mijn hoofd op en grijnsde duivels van oor tot oor. Opeens hoorde ik een zacht gesnik. Ik ogen gleden naar de anderen merrie toe, die zich terug trok in een donker hoekje van de grot. "Tss, mietje." Ik brieste luid. Keek nog even kil en leeg naar Blueberry die rondjes aan het stappen was. En richtte me toen weer op de afschuwelijke sneeuw buiten.

Ik hoorde alles. Ik hoorde wat hij zei tss mietje. Een kwade golf kwam. Ik onderdrukte hem. Ik keek hem aan. ,, Ja ik ben gevoeliger. Gevoeliger voor het verleden..''. Mijn stem stierf af. ,, Zelf het meest emotionele zou jou niet raken. Wees daar maar heel trots op''. Ik liep verder. En echt alles kwam er uit. ,, Waarom moest het gebeuren'' . Ik hoorde iets. Ik keek achter me maar ik zag niks. Opeen kreeg ik een vertrouwd gevoel. ,, Ik wist het oom... Je bent bij mij''. Ik ging liggen. Heel langzaam vielen mijn ogen dicht. Ik keek om me heen. He? Ik zit niet meer in de grot! Ik keek naar beneden. Daar zag ik veulens spelen. En en ik zag mezelf er tussen zitten. Ik was aan het spelen met de rest! Ik wou naar beneden gaan om te waarschuwen maar ik kon nergens heen. Ik moest huilen moet ik het zien. Ik keek naar de ouders. Daar zag ik mijn oom praten met de leider. Ik probeerde te hinnikte maar er kwam niks uit. Ik hoorde vaag wat mijn oom zei. ,, Ik blijf wel achteraan om te kijken of er geen veulens zijn''. De leider zei iets van het zou je leven kosten. En mijn oom knikte. Dus hij wist dat hij dood zou gaan?! Een diepe steek kwam. Opeen schrok ik wakker. Ik ben weer in de grot!