Héy Bloodmark, Ready for a real Bitch?!

Het elegante gestalte van de Arabische merrie baande zich een weg door de struiken die The heavenstone omringde. Haar diepbruine ogen speurden het terrein af, en algauw zag ze die afschuwelijke stenen. Het waren zelf geen stenen; gewoon een hoopje keien helemaal begroeit met onkruid. Bah. Dit was dan ook echt zo'n 'heilige' plek. Bullsh*t gewoonweg. Wat kon het haar schelen, om zo'n beetje op der knietjes te zitten voor zo'n FAKE stuff. Dat was écht niets voor haar. Nee, zij hield van paardjes pesten. En lekker de bitch uithangen. Dàt was iets voor haar. Met voorwaartse passen bewoog ze zich verder. Haar ogen waren nu op de grond gericht. Met een kille smile op haar bakkes. Elk klein insectje dat probeerde weg te komen van de hoeven, verpletterde ze met plezier. En ze lachtte zich vooral rot als ze der nog veel bij leden ook! Alert snoof Catherina de lucht op. De meeste geuren waren al oud. Maar wat stonken ze verschrikkelijk.. Slechts één geur stond haar aan. Het was sterk, toonde macht maar toch gratie. Een geur dat regelrecht uit de hel kwam. Jaa, dat leek er meer op! Dié kudde zou ze joinen. In deze kudde zou zij koelbloedig van die goedzakjes vermoorden. Of verwonden en ze laten leiden onder haar ogen. Haha, ze kon de zielige smeekblikjes van die sukkels al voorstellen. Wat arrogant schudde ze haar hoofd, zodat haar voorlok weer netjes opzij ging. Waardoor de koperkleurige ogen van haar te zien waren. In die ogen zag je een speelse glans. Het deed hengsten smelten. Het was zo'n typische truuk van Cath om hengsten in haar dwang te nemen en hun dan vervolgens te laten vallen als een baksteen. Ze had altijd zoveel lol om ze te zien huilen als pussy's! Iets in haar zei dat het wel tijd werd om de leider of leidster op te zoeken. En haar eerbiedig te vragen of ze in de kudde mag. Haar arrogante gedrag zou ze niet aan haar laten merken. Want als ze haar grote mond zou openen, zou ze der nooit in mogen. En ze wilt écht niet zwerven, noch goedzak worden. Bléh, géén denken aan. Even warmde ze haar stembanden op, waarbij ze vervolgens een luide schrille hinnik liet horen. Ookal vond ze dit vreselijk schamend om zo te gillen voor noppes, toch zei iets in haar dat dit moést.

Woest kolkte het water tussen zijn oevers. Wit schuim sierde het wateroppervlak. Dit was nog niks vergeleken bij de rivier in de herfst. Dan kon je zelfs bijna niet meer oversteken. Nu was dit niet het geval. Een dik pak wolken zweefden in de lucht boven en aan de zijkanten van de rivier. Het maakte het geheel van de rivier compleet, het maakte hem zoals de meeste hem kenden, zoals de meeste hem gewend waren. Ook zorgde de mist ervoor dat details minder goed te zien waren. Je kon nét de grond nog onderscheiden tussen het witgrijze brouwsel. Maar de mist belemmerde wel het zicht op de plantjes die langs de waterkant groeide van het water dat soms over de randen heen liep. Hier en daar waren in de mist lichtere plekken te zien waar de zon door de mistbank probeerde te trekken. Onvermoeibaar woei de nog zachtjes door de bladeren en plantjes. Soms brak een zonnestraal door het bladerdak en verwarmde het aardoppervlak.
Haastig trok een zwarte, pure merrie haar benen van de grond los. De souplesse van haar passen was ronduit geweldig, perfect. Iedere spier, iedere kreukel zat op de juiste plek op haar lichaam gebonden. 4 Lange, ranke voerde gemakkelijk, lenig & vlot haar lichaam mee naar de plekken waar zij naartoe wilde. Ditmaal wilde ze de wilde rivier oversteken, ze moest wilde ze naar een ander gebied trekken. Lippen krulde vastberaden in een ijzige greins. Iedere detail van haar goed gevormde hoofd was perfect uitgewerkt. Deze ongenaakbare merrie wist zeker dat ze deze rivier met gemak zou kunnen oversteken, maar ze voelde er niet echt veel voor om verschrikkelijk natte en vieze benen te krijgen. Een zucht verliet het keelgat van de fries toen ze haar eerste been het water in zette. Ijskoud water spatte aan weerszijde van het been omhoog. Toch nam de merrie hier geen notitie van, ze zou zich door het water niet laten wegjagen. Veerkrachtig gooide ze haar lichaam de lucht in. Ookal was de rivier niet al te diep , stroomde deze wel erg snel en toch wist ze zich nog verekt goed overeind te houden. Zelfs voor een merrie die net een veulen geworpen had. Door de mistbank kon ze niet al te veel onderscheiden; haar ogen moesten ook nog even wennen aan het witte vloeisel om haar heen. Nog enkele stappen en ze had probleemloos de overkant bereikt. 4, 3 , 2 , 1 telde ze langzaam af. Toen stond de friese merrie op de kant. Gevoelige oortjes stonden iets wat op omhoog uit haar manenbos zodat ze nogsteeds geluiden goed kon opvangen. Maargoed ook wat een paar seconden later hoorden ze het knarsen van takken. Nog een wonder dat ze dit kon horen met de krachtige rivier naast haar. Flexibel draaide ze zich om naar het geluid. Moeiteloos en ongedwongen bewoog ze zich richting de plaats waar het geluid vandaan kwam. Door begroeide bomen en struiken kon ze een schim ontdekken. Een greins golfde over haar gelaat. `Wat is de reden voor je komst?!´ moest ze roepen om boven het geluid van de rivier uit komen.

Oude rea van dh. Flut dus maar oké ;') Enne; ergens bij de heaven stone is een grote rivier, deze dus ^^

Catherina sloot haar oogjes tot spleetjes. Op een of andere manier kreeg ze een argwanend gevoel van binnen. Zelf kon ze geen echte reden bedenken waarom ze dit voelde/deed. Alert keek ze naar het zwarte gestalte aan de overkant. Tot ze de merrie wat hoorde schreeuwen, boven het geluid van de kolkende rivier. "Wat is de reden voor je komst?" wat voor'n vraag was dat nu?! Alsof die merrie het verdomd zelf niet wist. Even rolde ze haar ogen, maar focuste zich vervolgens weer op de leidster. "Ik wil me aan jouw kudde voegen" rolde er over der lippen. "Ik wil de duivel dienen en het goede uit dit land roeien, ik wil die goedzakjes verpletteren zoals vieze insectjes. Ik wil lachen onder hun lijden, ik wil bloed zien vloeien" Deze woorden zei ze met een geniepige lach. En een dodelijke glans in der ogen. De zilver kleurige merrie stond nu trots, met haar staart, wapperend als een vlag achter haar. Catherina had haar neus naar de lucht gericht en snoof de lucht op. De merrie rook sterk naar haar kudde, die geur die Catherina wel beviel. Na een tijdje richtte ze haar diepbruine ogen weer op het zwarte krijgspaard. Ze bestudeerde elk krasje, elk detail. Zo ontdekte ze dat ze fijn gebouwd was voor een Fries. En onder haar vacht kon je duidelijk de spieren van der zien door de vele gevechten die ze had overwonnen. Zo zou ze ook moeten worden! Zo gespierd, met een uitdagende blik dat je gewoon liet wegdwalen van je gedachtes. Je meenam naar het diepste gedeelte van de hel. Je liet fantaseren alsof je aan het vechten was, je bloed zag vloeien en een krijgskreet uitsloeg. Jup, dàt was pas leven. Zo zou het altijd moeten zijn. Toen ze zo nadacht, besefte de Arabische merrie niet dat het begon te druppelen vanuit de hemel. De hemel huilde van al de slechte gedachte die de 2 merries hadden.. Die gedachte deed haar grijnzen, jaja goedzakjes. Pas maar op voor de Send by the Devil kudde! Jullie zullen nog versteld staan. Arrogant gooide ze haar benen even in de lucht. Ze was ook wel best gespannen, zeker om de reactie dat de leidster zou hebben op haar antwoorden. Vandaag was de zilveren merrie in een goede bui, naja als je dit 'goed' kan noemen. Moest de leider van die kudde een hengst zijn geweest had ze fratsen uitgehaald ja, dan zou ze zelf niet twijfelen om haar bek te openen! De regen werd harder, en dus besloot Catherina onder een boom te gaan staan. Dicht bij de rivier.

Slierten mist dansten rond haar gitzwarte gezicht en belemmerden haar voor een deel het zicht. Gretig snoof ze de zilte geur van het water op. Langzaam maakte de grafietzwarte merrie zich los uit de mist en nam ze een vaste vorm aan. Een straal zonlicht, die het gelukt was door het bladerdak boven de rivier door te dringen, viel over haar glanzende vacht heen om het een mysterieus uiterlijk te laten geven. Prestigieus krulde ze haar hals op en boog haar edele hoofd strak gespannen tegen haar borst aan waardoor haar oog in het strook licht belandde en er een uitdagende blik in haar cyaan blauwe ogen werd vast gelegd. Haar krullende wimpers wierpen lange schaduwen over haar neus heen, als lange strepen. Elke spier in haar lichaam wees erop dat er slecht bloed door haar lichaam werd vervoerd, voort gepompt door haar hart, zo zwart, dat enkel het geniale brein van de duivel en de dood , volgens Ivi zelfs één persoon, ontwikkeld kon zijn. Iedere detail was met zoveel perfectie uitgewerkt dat men niet anders kon doen dan met open ogen en open hangende mond toe kon kijken hoe zij voortbewoog over deze eeuwige vlakte, de vlakte van het leven. Een nog donkerdere schaduw als kort tevoren viel over haar minstens even gitzwarte lichaam heen, als een doek waardoor het leek of haar achterste in het niks verdween, als een soort dekmantel die hier, in de schaduw, áltijd in haar voordeel werkte. Haar gezicht was vlak als marmer, geen enkel gevoel werd getoond door haar perfect uitgewerkte gezichtstrekken. Zoals ze hier stond, geen enkele spier bewegend, leek ze net uit gehouwen uit het porselein. Breekbaar en gevoelig. Maar wanneer je beter keek zou je te weten komen dat dat júíst de twee slechte woorden waren waarmee je haar kon beschrijven. Het paste absoluut niet bij het paard wiens zaak het was overal en nergens dood en verderf te zaaien. Een wezen geschapen door lucifer, met een klein beetje hulp van Chaos. Het diepe gat wat je pas leerde kennen waarna je er zelf ingesprongen was. Ivi was een van deze personen geweest, zogezegd misschien wel het énige persoon dat het binnenste van griekse god tot op de bodem had uitgezocht. Enkel totale wanorde , een levenloze klomp ruwheid had ze hier gevonden. Uiteindelijk was dit uitgewerkt tot een bestaande materie, de sensationele merrie Ividanara was het gevolg ervan. Haar gezicht glom opgetogen wanneer ze haar hoofd eventjes fier omhoog tilde. Elk woord, elke beweging van de merrie tegenover haar werd door haar kritische oog opgevangen. Zo ook het antwoord op de vraag van het paard wie zichzelf dochter van de duivel mocht noemen. Oke, ze wilde zich dus bij de kudde voegen. Mooi, anders had ze haar uit dit gebied moeten jagen omdat het enkel voor haar en de andere kuddeleiders bestemd was, niet voor een of andere arrogant paard dat dacht hier wel eventjes te mogen komen. Nee, daar was ze zeker niet van gediend en die konden dan ook meteen ophoepelen. `Een taak dat elk ander slecht paard had willen uitvoeren...´ antwoorde ze zangerig `...helaas is dat niet voor ieder van ons mogelijk. Wij -En dan bedoel ik ík en lucifer-, moeten kiezen uit een geschikte groep paarden met hersens en zij die evengoed alle vechttechnieken onder controle hebben. Wat je wil zeggen is dat je goed genoeg voor deze taak bent? Een onbeantwoorde vraag waarvan wij het antwoord nooit zullen weten als we het niet kunnen uittesten´. Hoewel het een heel verhaal was wat de grijze merrie voorgeschoteld kreeg was het altijd heerlijk naar haar volmaakte stem de luisteren. Met haar donkere ogen snoerde ze de mond van de grijze, wilde ze verkomen dat deze haar verhaal onderbrak maar maakte ze enkel duidelijk dat een korte pauze werd ingelast. Haar huid leek graniet, zo glad leek deze onder de kracht van de goudgele zonnestralen. Een onbuigzame kracht welde omhoog in haar spieren, en even bewoog haar spierenbundel van rechts naar links. De beweging aangezet door haar lichaam was niet automatisch, was enkel om haar kracht te tonen. `Dit zal ons uitbrengen op een duel, een test. Je moet scherpzinnig zijn, op alles voorbereid. Zo ook op dit. Ik wil dat je jezelf bewijst, je mij toont wat je krachten zijn´ ging ze door met een geamuseerde greins `Het zal niet moeilijk voor je zijn als je een échte bad bent maar ik wil dat je tegen een wolf vecht. Er zijn er hier genoeg te vinden , zoek er een uit en breng hem dood naar mij.´ Meteen was het duidelijk dat de gitzwarte merrie nu geen antwoord meer wilde van de grijze merrie, dat ze meteen met haar 'taak' of 'test' moest beginnen en anders haar kansen verkeken waren. Er was geen tijd om tijd te verdoen want goede paarden wachtte op een tegenstander en daarvoor zou een leger nodig zijn en ze duldde geen tegenspraak. Grote, blauwe regendruppels belandde op het zand structuur onder haar aangevoerd door de donkere wolken partij ,die iets weg had van een massa rotsen. Er stroomde lange druppels over haar voorhoofd naar haar neus en kaaklijn waar ze weer naar beneden druppelden om door het zand structuur opgeslokt te worden. Een kwestie die men 'zwaartekracht' noemde en met dit was het een schouwspel, een nieuw gevecht van goed en kwaad waar ditmaal het kwade overwon. Prachtig voor hen die de duivel aanvaarden. Verbazingwekkend was het dan ook voor Ivi dat de andere merrie schuilde onder een boom. Nat worden kon haar geen enkele zier schelen wanneer ze keek naar het regendruppels die het goeie 'wegspoelden' of 'overheersten'. Ach, ieder zijn eigen meug, maar toch iets om bij te twijfelen.

Met gespitste oortjes luisterde de Arabische merrie naar elk woord die de leidster uitsprak. Al die woorden, ze klonken als muziek in de'r oren. Hoe zo'n merrie, toch zo'n groot voorbeeld voor der kon zijn. 'Ik begrijp je twijfel, er lopen ook zo'n oelenwappers hier rondt op Bloodmark' met die woorden die ze uitsprak rolde ze geïrriteerd met der ogen. Vooral die goedzakjes, grinnikte ze in haarzelf. 'Ik zal me dan maar eens bewijzen hé' zei ze op een -toch iets- arrogante toon. De zilveren merrie, draaide zich met een ruk om. Terwijl ze nijdig met der staart zwiepte naar de insecten. Haar okerbruine ogen speurden over The Heaven Stone, opzoek naar een wolf die klaar was om vermorzelt te worden onder haar hoeven. Nonchalant snoof ze in de lucht en kwam onder de boom vandaan. Regendruppels gleden over haar rug. Even knipperde ze met der ogen, en wanneer ze die opende, kon je de glans van verlangen om iets te doden in haar ogen zien. Haar oren waren in haar nek gedrukt en heel sierlijk (Maar ook Bitcherig) draafde ze over het grasveld, die omringt was door struiken. Weer snoof ze de lucht op. En der verschrikkelijke stank van zo'n vlooienbal drong haar longen binnen. Bàh. Ooit gehoord van een bad?! Ze werkte de lucht even naar binnen, waarbij ze vervolgens alles er uitbriesde. Wild schudde ze met haar hoofd, waarbij haar manen weer netjes op een rij terechtkwamen. Na al dat gedoe, movede ze uiteindelijk richting 'wolf'. Dreigend liet ze haar tanden zien en maakte ze snorkende geluiden van verlangen. Toen ze de bosjes inkwam, zag ze 'm. Starend naar haar, met zijn grote gele ogen. Vol haat keek ze uitdagend in zen blik. De wolf haalde uit, waarbij ze behendig opzij sprong. 'Dacht je dat ik zo stom ben, wolf?!' wierp ze hem snauwend toe en hapte richting het ineengedoken lijf. Arrogant snuifde ze in de lucht. 'Is dat àlles? Klein mormel' grijnsde ze naar het beest. Ze zat vol met adrenaline, en had zin om met die wolf zen 'poten' te spelen. De wolf gromde en toonde zijn tanden. Zijn adem stonk verschrikkelijk. 'Pfoeh, tandjes poetsen ken jij niet ofzo?' ze stond het beest nu letterlijk uit te lachen. Maarja, meet Catherina. De wolf ergerde zich zo hard, dat hij weer aanviel. Maar Catherina had dat al gezien. Toen de wolf sprong, greep ze het bij zijn nek en sleurde ze hem tegen een boom. Bloed droop vanuit de muil van het beest. Jankend smeekte het om genade. 'Denk je dat ik me zo laat doen? Met je zielige puppy oogjes kom je niet ver bij deze B*tch!' Bij die woorden, liet ze hem los, hief een van haar prachtig geschapen hoefjes op. En trapte er furieus mee op het dier. Het kermde van de pijn, terwijl de adrenaline ervoor zorgde dat ze hàrder ging trappen. Ze grijnsde bij ieder spatje bloed. De rode vloeistof bevondt zich nu weliswaar over de hele borst en mond van Catherina. En ook natuurlijk, hing de wolf ook onder. Toen ze stopte met trappen en neerkeek, hief het beest zen gehavende nek nog eens op en keek in haar ogen. Waarbij die vervolgens weg draaide en ze 'm dood verklaarde. Dàt was wat ze deed bij zo'n zielige puppy's! Ze greep het beest bij zijn nekvel en sleurde het richting Ivi. Door de hevige trappen, had de wolf veel bloed verloren, waardoor er nu een spoor van bloed op het lekker vettige gras verscheen. Het lichaam van de vlooienbal was best zwaar. En het versleuren zorgde er voor dat sommige delen van z'n lichaam, letterlijk openrijten. Zo lagen de darmen her en der. En stonk het lijk echt verschrikkelijk, nog meer als de geur van het beest zelf! De regen zorgde er dan ook voor dat hij ook nog eens naar natte hond rook. Blèh. Als Cath weer onder de boom stond, liet ze het lijk vallen. Met een trots gevoel staarde ze naar de overkant van de rivier, waar de zwarte merrie zich nog steeds bevond.

Mijn hoeven maakten een regelmatig geluit, Het geluid gaf een echo. Mijn ooren stonden naar voren, en ik had mijn staard enkelen centimeters op getild. Mijn wit-zilver kleurigen maanen dansden op en neer tegen mijn hals. De vellen zon scheen in mijn ogen, en gaf een prachtigen glans op mijn vacht. Ik tilden mijn beenen hoog op, Mijn hoeven glansde. Ik voelden me gelukkig. De vellen zon leek weg tetrekken, maar ik liep zelf de schaduw in. Ik staak mijn neus in de lucht en genoot van de wind die langs me heen waaiden. Ik dacht aan de dag, die ik nooit zal vergeeten. Ik stond als veulen naast mijn moeder, en keek naar de anderen jaarlingen die speelden. Ik zach een vlinder, het was een prachtig beesje. paars met bruin, groen en rood. Ik was mischien dan wel het eenigen rockymoutain veulen wat geen wit-zilveren manen had. maar ik was gelukkig op mijn eigen manier! Ik Maakten een raar sprongetje en renden achter de vlinder aan. de vlinder vloog steets hooger en ik kon er niet meer bij. ´Vlindertje, vlindertje, kom terug.´ zij ik. mijn moeder kwam naast me staan. ´Wacht maar schat, ga goed stil staan, dan komd de vlinder omlaag, hij vind het erg spannent, jij bent veel grooter dan hem! Ik ging stil staan, en mijn moeder had gelijk. de vlinder vloog steets lager, en ging op mijn neus zitten. Ik keek goed naar de vlinder, hij was heel erg bijzonder! ´Mam,´ fluisterden ik, ´mama,´ hij zit op mijn neus! Toen kwam er een groepje ouderen veulens aan lopen. de oudsten, de net of hij moest hoesten, de vlinder schrok en vloog weg. De veulens liepen weg. en ik, ik was verdrietig. ´mama, mam, ik kan er niet meer bij.´ er kwam een klein traantje uit mijn ogen. In eens schoot ik wakker uit mijn gedachten. ik keek vlug om me heen. had niemand dat gehoord? ik hoorden op eens geritsel. wat was dat?

EDIT IVIDANARA: We zullen je reactie moeten negeren. Het is niet toegestaan in die topics hier te komen,