Keep climbing, do not give up!

Mijn hoeven plofte neer in de sneeuw. De wind waaide hard. Mijn manen wapperde naa achter. Maar ik bleef doorstappen totdat ik iemand zag. De sneeuw prikte in me ogen. Je hoorde een dof geluid als mij hoeven neerkwamen. Ik wachte totdat het beter weer werd maar dat kwam niet echt. Toch stapte ik dapper door. Mijn spieren stonden gespannen om door te lopen. Ik tilde mij hoofd op om wat sneeuw tegen me snuit te laten waaienhet proefde wel lekker. Ik besloot te gaan draven maar dat ging moeilijker. Ik keek om me heen. En zag dat het beter weer werd opeens. In één keer! Toenzag ik de rotsen glinsteren het leken net allemaal diamanten. Het zag er prachtig uit. Ik zag een waas achter de rots. Het was zwart maardat kwam omdat de zon achter het paard was. Hopelijk was het een goed paard. Want ik wilde niet me een slechte te maken hebben. Ik liep een stapje achteruit om beter te kijken. En maakte van mijn groote ogen een spleetjes en keek nog iets beter. ' Hallo, wie ben jij kom tevoorschijn ' Zei ik een beetje op een gespannen manier. Ik stak mij hoofd in de lucht om de wind in mijn manen te laten waaien. Ik was goed maar was hij dat ook. Het weer was weer een beetje opgeklaard. En er lag nog een beetje sneeuw. Ik bleef nog wel gespannen wachten tot het antwoord van het paard.

Alexan,zo klein als hij was beklom in zijn eentje een grote berg,oke,in zijn fantasieën was dit een grote berg. Hij zweette behoorlijk desondanks de kou,hij had een wintervacht,iets waaraan hij een hekel had. Hij klom hoger en hoger. Toen kwam de zon tevoorschijn en hij zag een ander paard dat hem aankeek,toen besefte hij dat hij zichzelf zag in een rots,hij zag er niet uit. Hij zuchtte en besloot om de rots heen te lopen,toen zag hij het andere paard,dat hem minder kon duidelijk kon zien, want Alexan had de zon in zijn rug. Toen kwam de vraag en hij besloot hem te beantwoorden."Ik ben Alexan",zei hij met duidelijke vrolijkheid in zijn stem. Hij wachtte niet op antwoord en vond dat hij maar beter kon doen wat de ander zei, want hij was klein en zwak,met zijn nog helende wond door een vals paard. Plotseling zenuwachtig keek hij het paard aan en bestudeerde hem goed. Er ging een rilling door de shet heen en alle losse haren vielen in de sneeuw,hij was aan het verharen en besloot maar een beetje aan de rots te schuren. De grond raakte bezaait met haren...

Hij maakte zich breed. Zijn fluwelen vacht straalde door de zon. Er was wel een koel windje. Hij stak zijn hoofd in de lucht en zag de hemel blauwe lucht met een paar witte wolkjes. Hij keek de shetlander weer aan. En bedacht dat hij zelf veel groter was. ' Hoi Alexan, Ik ben Spindleberry' Zei ik vriendelijk. Ik wachtte op een antwoord. ' Ben jij opzoek naa een kudde, Alexan?' Ik was ook opzoek maar ik bleef liever nog even op mezelf rondlopen. Ik weet niet waarom ik dat dacht. Maarja ik voelde de wind door me manen en staart het was een heerlijk gevoeld. Ik voelde me vrij en gallopeerde heel hard en toen terug. ' Sorry, ik kreeg opeens een goed gevoel ' Ik grinnikte een beetje want ik zag allemaal haren op de grond vallen. ' Haha, schuur je lekker ' Zei ik op een plagere manier.

Hij was uitgeschuurd en schudde zijn vacht even."Ach,niet echt",antwoordde hij op de vraag of hij op zoek was naar een kudde.[colo=blue]"Ik heb jeuk door mijn wintervacht,zit middenin de verharingsperiode"[/color]. Zijn wond op zijn been was ook weer opengegaan en hij keek er even naar,de hengst die hij nu tegenwas gekomen,was te vertrouwen. Beter dan de merrie die hem gebeten had,ze was erg gemeen geweest,hij kreeg de rillingen als hij eraan dacht. "Ben jij dan wel op zoek? Het begon te sneeuwen en langzaam verdwenen de haren onder de sneeuw, vanuit zijn wond droop bloed,wat de vallende sneeuw rood kleurde. Hij liet een diepe zucht horen,eigenlijk moest hij weer even naar een meer of rivier voor zijn wond, maar hij zat hier op een berg van sneeuw en in de weide omtrek was alleen sneeuw en ijs te vinden...