Climbing the mountain

Moedig trok de kleine arabier zijn hoofd in de lucht en rechtte zijn lichaam. Stromen rode vloeistof bikkelde over zijn lichaam en bloed droop van zijn lichaam op de grond. Hij móést en zóú hoger komen. Nee hij was niet zo'n dom opgevertje maar een doorzetter! Nogmaals probeerde de probeerde de leembruine hengst omhoog te springen. Ditmaal lukte het maar twee uitstekende rotspieken schaafde langs zijn lichaam en nog meer bloed suipelde uit nieuwe wonden. De hengst leek er geen last van te hebben en stak zijn koperbruine neusje in de lucht. Vele malen hadden paarden hem 'klein' of een 'misbaksel' genoemd, en ja hij was inderdaad klein. Maar toch was hij een volle arabier en hij was er trots op. Zijn smaragdgroene ogen fonkelden bij de gedachte. Even leek hij helemaal op te gaan in die gedachte doordat hij een opwíjze trap naar achteren gaf en een rotspiek achter hem verpulverde. Hij had ook zo'n pech gehad met zijn leven. Hoewel ze hem matige keren met mietje hadden toegesproken was de kleine arabier enorm moedig. En ook dit keer wilde hij de top van deze berg bereiken, maar het leek onmogelijk. Hij had de moeilijkste weg gekozen en was al enkele keren bijna geraakt door puntige, rollende stenen en had zich vaker pijn gedaan aan de rotspieken. Omdat de hengst stilstond was een bloedstorting onder zijn benen gevormd. Het was duidelijk te zien op het witte sneeuw en Uriant proefde de bittere smaak van het rode vloeistof in zijn mond. Hij beet op zijn lip en sprong hierna door op de volgende rots. Deze wankelde onder zijn gewicht en leek te breken. Méteen sprong hij door. Hoewel zijn leven hem niet lief was dacht hij nog niet aan zelfmoord. Dat was een teken was lafheid en hij moest nou júíst bewijzen dat hij niet laf was. Verbeten schudde hij zijn hoofd, bewoog met zijn korte benen naar voren en schoot weer een hoger rotsblok op. Ook deze wiebelde, en deze keer was de hengst te laat om nog op de volgende te springen. Met een klap viel hij terug. Belandde hij met zijn lichaam in het sneeuw maar stond deze keer niet op. De paarden hadden gelijk, hij was een loser, een sukkel , een watje. Een die het leven niet waard was. Met tegenzin hees hij zich weer op uit de lading sneeuw, en sneeuwvlokjes vielen zijn lichaam af. Hij zag er werkelijk niet uit met zijn wonden, maar het hengstje was nu nóg vastbeslotener boven te komen. Hij liep om het stuk heen wat doorgezakt was onder zijn gewicht en koos ditmaal zorgvuldiger een nieuwe rots uit. Hij koos een stevige die hem wel zou houden. Zonder twijfelen sprong hij erop. Want wat hij nog te verliezen? Een windvlaag liet zijn vacht van de kou trillen, en nogmaals sprong hij een blok hoger. En zo ging hij even door tot hij een steiler stuk bereikte waar ook ijs was gevormd op de steenblokken. Hij moest hier gaan uitkijken niet uit te glijden. Hij was ook zo dichtbij, nog slechts twéé blokken en hij was officieel geen loser meer. Uriant snoof, maakte zich klaar voor de sprong. De hengst voelde hoe hij zijn spieren aanspande. Een seconde later vloog hij door de lucht. Met al zijn benen belandde hij veilig op het rotsblok maar het isj was erg glad en hij had even moeite zijn lichaam onder controle te houden en niet te laten vallen. Nog één sprong, galmde er door zijn hoofd. En met die gedachte vloog hij voor het laatste maal door de lucht. Veilig... Meteen was zijn blik gericht op het uitzicht voor hem. Met een mondhoek omhoog gericht liep hij erheen. Vrolijk gooide hij zijn voorbenen in de lucht en steigerde speels. Zijn blik uitdagend...

[& Voor Kaat of Mara of beide]

Rustig liep ik door de sneeuw. Ik volgde een spoor van bloed, dat een paar minuten geleden mijn aandacht had getrokken. Ik vroeg me af of het allemaal wel goed ging met dit paard. Ik rook duidelijk de geur van een hengst. Ik dacht even na en vormde in me gedachten een hengst die het lef had om dit pad te nemen. Dit was het gevaarlijkste pad. Wat witte vlokjes vallen vanuit de hemel op mijn vacht. Het spoor kwam langs gevallen ijspegels waar het bloed erger werd. Kapotte ijspegels. Ik kende dit pad goed. Ik nam het vaak want het uitzicht bovenop de berg was echt prachtig. En het was tenminste wat uitdaging. Ik stond even stil want ik hoorde een geluid. Opeens zag ik in de verte een paard. Het paard dat dit spoor gemaakt had. Moedig probeerde hij op een stuk rots te springen, maar zonder succes. Toch lukte het hem na een tijdje. Ik vreesde dat hij met zoveel wonden snel onderkoeld zou raken. Maar deze hengst had een goede wil. Hij sprong naar nog een rots, toen naar nog een, en toen weer. Maar de laatste begaf het en de hengst stortte neer. Hij had wel geluk dat hij niet helemaal van de berg af stortte. Dan was het zijn einde geweest. Ik liep een stukje door maar hield mijn blik op de hengst. Die nu weer was opgestaan en moedig weer begon met springen. Uiteindelijk verdween hij uit mijn zit omdat hij boven op de berg was. Soepel sprong ik op het eerste rotsblok. Ik was groter dan de hengst, dus mij koste het minder moeite. Snel en behendig sprong ik van rotsblok naar rotsblok. Tot ik bovenaan de berg was. Ik bleef even staan en keek naar de hengst, die met zijn kont naar mij toe stond. Ik deed een paard stappen in zijn richting en stond toen weer stil. Even genoot ik van het uitzicht. Ik was hier al zo vaak geweest maar toch verwonderde ik me telkens weer over het uitzicht. Maar toen richtte ik mijn aandacht weer op de hengst. "Gaat het wel." Mijn stem klonk bezorgd. Mijn ogen stonden vriendelijk. Ik bestudeerde de hengst en brieste zacht. De hengst was dan wel klein. Hij was wel heel moedig. Moediger dan sommigen grote paarden. Ik rilde even. En dacht na. Hij was wel een vrolijk paardje. Hij zou een goede aanwinst voor mijn kudde zijn. Maar was hij wel goed. Dat was een grote vraag. Ik liet mijn ogen nog een keer over de hengst glijden. Een arabier was duidelijk te zien.

En opeens stond die vosse merrie daar dan. PATS! BOEM! And there she is. Uriant´s blik even verbeten als altijd. Hij voelde hoe zijn spieren zich aanspande en zijn vezels zich klaarmaakte voor elke aanval. `Gaat het wel ?´. Het enige wat Uriant kon doen is verbeten terugkijken. Seconden was het doodstil, op het ruizen van de wind na. Hoewel dat hem meestal rustig maakte, deed het het dit keer niet. Nog steeds had de kleine arabische geen antwoord gegeven, zaten zijn lippen als het ware op elkaar geplakt. Hij had zich groot en dominant gemaakt, liet zien dat hij niet bang was. Uriant snoof kwaad en brieste vurig. Wát kwam de merrie hier doen?! De bruine hengst liep wat stappen achteruit tot hij daarmee moest stoppen omdat daar de berg steil omlaag ging en hij niet ten vallen zou willen staan, want dan kon hij zijn eenzame leven wel vaarwel zeggen. Het hengstje rook ook dat de merrie uit de goede kudde kwam, maar ze was in het gebied van de neutrale. Ze kon hem hier niks doen, níks. Geen antwoord, nog steeds niet. Maar de hengst was dan ook niet van plan ooit een antwoord te geven, hij zou zijn mond wel houden. Hij wilde helemaal geen aandacht, geen vrienden of andere dingen. Die konden hem enkel laten zakken. Én, hij wilde al helemaal niet in een kudde. Dan zou hij nog liever van deze berg storten dan dat hij in handen van een the golden heart kwam. Jammer dan, hoe aardig de merrie leek te doen. Het was waarschijnlijk enkel een valsstrik. Een toneelspel. Nou dat kon hij ook best! Dominantie, arrogantie, alles was gemengd in zijn houding. Hij stond er enorm vijandelijk bij. Nogmaals steigerde hij, vol woeding en uiting van energie. Zijn hoofd schudde hij zodat zijn manen netjes op een rij kwamen. Zijn tanden knarste hij op elkaar. Als het moest zou hij vechten, zou hij laten zien dat er niet met hem te spotten viel. Dan zou hij die gemene merrie een lesje leren dat ze nooit zou vergeten en haar de onderkant van zijn hoeven tonen. Enkel een lijk zou er dan overblijven van zijn wraakactie. Ja daar was hij toe in staat. Toch zij iets hem dat hij het niet moest doen, iets trok hem terug uit deze gedachte. De hengst bedacht zich dat hij misschien wel gek geworden was, getikt, dat zijn ego te groot was geworden. Maar zijn hele leven was zo verkeerd uitgepakt. Hij had het het liefst helemaal over gedaan. Maar kijk wat er nu van hem geworden was! Een eenzame hengst zonder vrienden, een die ziek in zijn hoofd, levensloos en enkel wil moorden om te blijven overleven. Zou hij dan niet beter zelfmoord kunnen plegen? Dan zou iedereen van hem af zijn. Tja, waarom niet? Uriant's grafietzwarte manen wervelden onophoudelijk achter hem aan door de wind die hier boven op de berg was ontstaan. Hij wachtte op reactie van de merrie, wat ze zou gaan doen. Dan zou hij weer keuze's moeten maken. Een beetje zoals een zet bij schaken zetten maar dan anders.

Ik voegde met mijn ogen alle bewegingen van de hengst. Hij liet duidelijk zien dat hij mij hier niet wij. Agressie liet hem dingen doen. Mijn ik kijk niet op of onder. Ik wende me van de hengst af en keek naar het uitzicht. Mooie herfstkleuren kwamen me tegemoet. Warmte gloeide in me op. Ik zag hoe de wind invloed had op alles. Bladeren dwarrelde vrolijk door de lucht. Vanuit mijn ooghoeken zag ik het schouwspel van de hengst. Die reageerde wel heel extreem. Zelfs een beetje gestoord. Ik glimlach even in mijzelf. Volgens mij wist hij zelf niet hoe sterk hij was of moedig. Anderen paarden zouden hem wel duidelijk hebben gemaakt dat hij niks was, alleen een klein mislukt paardje. Maar dat was natuurlijk niet waar. Ik liet het uitzicht eer in mijn hoofd dringen en daar rond spoken. De hengst stond nu helemaal op het randje van de berg. En leek iets rustiger te worden. Ik keerde me nu weer naar de hengst toe. "Sorry als ik je heb laten schrikken." Tja ik dacht niet dat ik hem heb laten schrikken maar ik had het al gezegd voordat k er erg in had. "Maar ik zag je klimmen, Je bent echt wel sterk." Ik glimlachte vriendelijk naar hem. "En ik zag die wonden, die geven best veel bloedverlies, misschien had je hulp nodig, maar dat dacht ik eigenlijk niet." Ik liet mijn ogen even over zijn lichaam speuren. Ik wist dat weer boos kon worden. Maar hij mocht mij niet aanvallen. opeens bedacht ik me iets. Ik bevond me op het gebied van de neutrale kudde. "Ja ik weet het dit is gebied van de neutrale kudde dus je verwachte mij ook niet, maar Ivi en Aragorn komen ook in mijn gebied dan ik weer in die van hun." Een glimlach sierde mijn gezicht. "Je kan het zien als een soort spel, in welke gebeiden kan je allemaal komen." Ik voelde de wind opeens hard aan mijn manen rukken. En toen weer zachter. Het was een beetje raar weer. Maar ik trok me daar niks van aan.