The iceprinces is back in the town!

So Watch An Learn
I Won't Show You Twice
Head To Toe
Oooh Baby Rub Me Right

But If I Share My Secret
You're Gonna Have To Keep it
Nobody Else Can See This


DOMME OELEWAPPER dat ze was. Zonder het te merken was er een palomino hengst genaderd, zónder dat ze het gemerkt had. Een vies stinkend kuddepaard nog wel! Ach, ze kon hem er ook niet de schuld van geven dat zij niet goed oplette. Soms was het kudde leven wel aantrekkelijk. Yegua schudde haar hoofd en rechtte hem weer om die stomme gedachte die haar rond spookte te vergeten. Wanneer ze doorhad dat de hengst in haar richting bewoog, bewoog zij zich lichtvoetig, zijwaarts van hem vandaan. Hoewel de hengst er totaal niet angstaanjagend uit zag, of zich zo opstelde was het enige op het moment wat haar hersencellen konden denken: VLUCHT! VLUCHT! Maar iets anders trok haar juist terug uit deze gedachte, wilde naar hem toe en meedansen op de beat van de wind. Hun eigen ritme, want nee ze hadden er geen muziek voor nodig. Ofwel; zíj had er geen muziek voor nodig. Geruis bereikte haar oorschelp, bleef daar hangen als een afgeschoten kogel. Het enige verschil was dat deze iets leuks met zich mee bracht. Meegenomen op het ritme en de beat bewoog flexibel haar lichaam van hem weg. En hoewel dit helemaal tegen haar instinct inging werd ze meegetrokken door de beat. Nog steeds maakte ze steeds beweging van hem weg maar wel dansend. De parelwitte merrie had geen moeite haar lichaam omhoog te houden, noch dat ze bijna op de grond viel. De sneeuw, het ijs, het was háár element , háár thuis. Een glans lag in de dahliagele ogen van de arabische. Ze genoot van íedere pas, íedere beweging. Enorm verbazingwekkend was ze hoe lichtvoetig, sierlijk , lenig & gemakkelijk voort bewoog. Met zóveel souplesse, zoveel perfectie. Spieren bolde op bij haar veerkrachtige passen. De wilskracht van ahar lichaam was duidelijk te zien, en langzaam ging haar geest ook meedoen, nogsteeds vluchtend voor het onbekende paard. Pittig keek ze de hengst aan. Nog steeds hing een blonde pluk voor het oog waar ze blind mee zag. Ze was gewend aan een kant niks te zien. Het was een handicap en soms in haar nadeel. Soms was het ook best griezelig aan een kant niks te zien. Dit maal had ze haar goede oog op de hengst gericht. Hij fonkelde en glansde, zoals altijd. Sommige paarden zeiden ookwel dat als je in haar ogen keek je betoverd werd door haar speelse blik. Een gevoel dat er in elke situatie hing.

De grote palomino hengst was helemaal in de ban van de beat. De sierlijke bewegingen. Dit leek een droom.. Een prachtige witte engel naast een gulden hengst. Kon dit wel? Toen Aragorn dichter bij wou komen, sprong de witte merrie weg. Waarom deed ze dat?? Even kon hij wel zeggen dat ze vol geheimen was. Als hij keek, keek hij altijd in het zelfde dahliagele oog. Waarom toonde ze niet de schoonheid in haar andere oog? Hij nam een aanloop. Verplaatste al zijn kracht naar zijn achterbenen en maaide met zijn voorbenen door de lucht. Sierlijk, maar toch trots en krachtig. Toen hij weer neerkwam, begon hij direct weer mee te bewegen met de beat. 'Zeg, me schoonheid. Vertel me waarom jij uit de hemel kwam vallen, vertel me hoe je noemt' zijn stem had een aan lokkend deuntje en ook zei hij de woorden op het ritme. Met gekruisde benen dansde hij zijwaarts naar de Engel. Hun ogen hadden elkaar ontmoet, en Aragorn kon zo vertellen dat hij letterlijk van binnen smeltte. De verleiding was zo groot.. Die ogen zeiden maar één ding; neem mijn hart over en het zal de jouwe zijn. Even moest hij zijn hoofd schudden, sh*t dies Hot! I love you like a lovesong baby.. De zon kwam door de wolken, en verlichtte het ijsmeer. Waardoor Aragorn's vacht opgloeide en net opgepoetst goud leek. En de Engel kon hij niet meer aanstaren.. haar vacht werd zo fel, net een lichtstraal die hem verblindde. Liefde maakt blind, en daar kon hij wel mee instemmen! Het ijsmeer kreeg allerlei kleuren door de reflectie van de zon en het water. Het leek wel of er onder hun een heuse dansvloer bevond. Met alle prachtige kleuren. Dit was een wereldwonder, nee een mirakel, of zelfs meer! Dit was HUN dag, HUN moment om te tonen wat ze in huis hadden. Andere paarden zouden dit belachelijk gevonden hebben, maar zij dachten daar anders over. Was dit hun lot?? Was dit een teken dat er iets zou groeien. Niemand kon dat vertellen. Terwijl allerlei vragen naar hem toegevuurt werden, danste hij verder. Hij zou dansen tot hij zou neervallen, dansen tot het einde van de wereld, dansen tot de Engel hem zou mogen..

Sun is up,
move your body
I got moves and all the night
I will not sit,yeah
I came up, before this body
I will stop when Mister DJ stops the beat,
yeah

Het leek net of de hengst haar uitdaagde mee te gaan met de beweging en hoewel de merrie met alle bewegingen perfect meedeinde waagde ze het niet ook maar even wat dichter bij hem in de buurt te komen. Ze had geleerd van haar ervaringen en was ervan overtuigd dat ze het niet meer zou laten gebeuren. Wat ze enkel niet had bedacht dat ze het alleen maar erger voor zichzelf maakte, ze was eenzaam, alleen. Terwijl ik verzolen was in de dans met de gouden hengst hoorde ik het mooiste geluid dat mijn maar kon bedenken-even mooi als hoopgevend en soms gruwelijk, telkens weer. De beat, het ritme van , het gene wat waarvan je deels zou blijven leven, iets dat de planten deed bewegen.
Deze vrolijke, geweldige geluiden werden onderschept door een grauw, een lager,woester gebrul vol van woede. Het voelde bij de parelwitte merrie net of ze uit een andere dimensie werd teruggehaald. Na deze vechtlustige brul was de beat weer te horen, de beat waar ze zo van hield. Dit was niet voor lang, een vreselijk rumoer waarvoor haar geest zo voor terugschrok, vulde het gebied. Een weerzinwekkend geluid van iets dat brak en even later een hoog gejammer. Yegua probeerde zich op het geluid te concentreren en hoewel de ze doodsbang was sloot ze haar ogen. Al haar zintuigen lagen nu bij het geluid. Meteen was ze ervan overtuigd dat dit afkomstig was van een beest waarneer het nog eens jankte. Het geluid van iets dat brak klonk nog eens en nu wist de parelwitte merrie wat het was dat ze besloop. Dit was een van de enige dieren die zich hier liet zien, wolven... Meteen schoten haar ogen open, drukte ze haar oren plat in haar nek. Ze wilde het roepen naar de gouden hengst maar ze kon haar lippen niet vinden. Haar dahliagele oog was tot haar afgunst nog steeds op de hengst gericht. Toen ze bedacht dat ze deze op de kant waar de wolven vandaan kwamen had moeten richten was het te laat. Het kraken van ijs bracht hij bij bewustzijn, en wanneer ze haar hoofd naar het gevaar toe draaide kon ze net zien hoe een wolf zijn nagels op haar flank plantte. Even voelde ze het adrenaline door haar lichaam spuiten, een stofje dat vrij kwam bij een schok. Een scherpe pijn sneed door haar lichaam en liet haar weer opschrikken. De wolf martelde haar rug en meteen was het sneeuw onder haar overstroomd door het bloed afkomstig uit de wonden die de wolf veroorzaakt was. Met een zwierige beweging schudde ze haar schouders, trapte ze hierna met haar benen naar achteren om het mormel van haar rug te krijgen.

Even leek de wereld stil te staan. Alles vloog in een flits voorbij. Het schepsel dat uit de bosjes kwam rennen, een schreeuw, de pijn, het bloed. De engel eens zo stralend en wit, was nu bedekt onder bloed en de wolf. Aragorn leek wel vast gelijmd, hij kon niet bewegen. Geen actie ondernemen.. Wéér kwamen de vragen; Is dit echt? Wat gebeurt er? Hij had werkelijk geen besef meer. Maar dan, dan gebeurde het. Iets in hem, zei dat hij moest vechten voor het leven van de merrie. Hij zou de pels van de wolf er afvillen met zijn tanden en ingewanden uit zijn maag sleuren. Zijn ogen gloeiden van haat en woede. Spieren bolden onder zijn gouden huid. Met een sprong chargeerde hij op de engel en 'het beest' af. Met zijn tanden greep hij de wolf aan zijn nekvel beet en beet door met zijn gespierde kaken. Het beest probeerde zich ertussen uit te wurmen; maar hij had geen kans. Met een enorme zwaai, kwam het dier zeker 5meter ver. Bloed bedekte het ijsmeer. Even keerde de gulden hengst zijn hoofd om, om naar de staat van de sneeuwwitte merrie te kijken. Maar dat was geen goede beslissing.. Plots voelde hij klauwen en tanden zijn flank doorboren en met een ruk draaide hij zich om. Door de plotselinge beweging viel de wolf op het ijs, maar probeerde het mormel algauw op te staan. Aragorn zag zijn kans. Hij verplaatste al zijn kracht naar zijn achterbenen, maaide even met zijn voorbenen in de lucht, waarbij hij hard neerkwam. Nét op de wolf. Ingewanden lagen overal en ook hijzelf zat onder het bloed van de wolf én zijn eigen flankwonde. Snel keerde hij terug naar het lichaam van de merrie. Ze was zo mooi, ook al lag ze onder het bloed. Aragorn keek de wonde na, dat nog steeds hevig bloedde.