I don't care.

Met een uitgestrekte galop kom ik aan op de the golden steppe. Ze zeggen dat dit een plaats is voor de bads. Maar zo zie ik niemand. En hier is ook geen slecht weer op komst. En regen is hier lang niet geweest. Ik galoppeer rond. Vrijheid is wel fijn. Een bij kwam op hem af. Ik gaf hem een flinke klap met mijn staart. Hij kwam terug. Weer mepte ik hem. Het voelde goed. Zo'n onnozel dier te doden. Want dit maal was hij wel dood. Hij lachte. Weer een rot beest minder. Ik keek in het rond. Ik hoorde wat. Ik brieste op mijn gebruikelijke manier. Ik keek om me heen. Je zag het wit in mijn ogen. Zo dat ik goedzakjes afweer. Daar heb ik nu echt geen zin in. Met hun gezijk van oow wat is het hier mooi! Trouwens hier mogen geen goedzakjes komen. Ik lachte. Ik bleef om me heen kijken. Mmm ik zie niemand maar ik hoor wat..

De spierwitte merrie kwam uit een stuk hoog gras gedoken, er hingen wat grassprietjes in haar manen en staart, ze schudde het er op een of andere manier toch sierlijk uit. Haar ogen waren half gesloten door de zon en keken nijdig rond. Ze rolde even met haar ogen, waardoor het wit van haar ogen te zien was. Ze wierp een blik op het gras achter zich en stapte met grote passen het open veld in. Vanaf hier zag ze gelijk het gitzwarte paard dat een paarhonderd meter voor haar stond. Ze gromde licht en begon op het paard af te lopen in haar ogen was afkeuring te zien, vast weer zo'n good. Ze stond even stil en wachtte totdat het paard naar haar keek. Toen liep ze weer verder en keek nijdig naar hem, er was geen greintje vriendelijkheid in haar ogen te bespeuren. Ze rolde zichtbaar met haar ogen en draafde, ze draafde een rondje om hem heen en keek hem sluw en verleidelijk aan. Toen ze achter hem stond schoot ze naar voren en beet hem pesterig in zijn bil. Ze grinnikte en gromde tegelijk. Ze hief haar hoofd omhoog en snoof eens diep, haar ogen versmalden tot spleetjes. Ze keek hem uitdagend uit, wat er nogal raar uitzag, de grote Friese hengst, die duidelijk veel groter was dan de fijne kleine merrie. Toch was de merrie niet bang. 'Zo, en wie mag jij dan wel niet zijn?' doorbrak ze de stilte. Haar ogen waren gefocust op de hengst, maar toch merkte ze dat er een klein muisje vlak achter haar langs liep. Zonder iets anders te bewegen trok ze haar achterhoef een beetje op en gaf een stoot naar achteren. Er klonk een lichte kreet, en toen was het stil. De merrie sloot even haar ogen en lachte om zichzelf. Heerlijk, zo'n stom beest die het waagde om in haar buurt te komen. Jammer, hij kon niet leren van zijn fouten. De merrie wachtte geen seconden meer op het antwoord van de hengst en zei: 'Nou, krijg ik nog een antwoord, of hoe zit dat.'

Hij ging groot staan. Borst naar voren. En een vernietigende blik. ,, Waarom wil je het weten?''. Met een harde stem. Ik keek haar niet aan ik keek recht naar voren. Even vernietigend. Een zure wind kwam opzette. Zijn manen waren het speeltje van de wind. Net zoals zijn staart. Hij zag er uit als een leider. Een grote leider. Het boeide hem niet of zij groter was of machtiger. Of kleiner en geniepiger. Het boeide hem niks. Waarom zou het wel boeien? Hij wist wel dat de merrie achter haar stond. Hij hield de merrie in de gaten. Door de geluiden die ze maakte. Hij brieste hard op zijn gebruikelijke manier. Hij begon hier de pest aan te krijgen. Zijn ogen werden wit. Als die merrie iets verkeerd doet gaat ze er aan. Duisteren wolken kwamen op. Het werd steeds leuker. Het bliksemde hard. Maar het regende nog niet. De wind zorgde er voor de wolken snel weg gingen. Maar snel gingen de wolken niet weg. Hij voelde dat het ging regenen. Maar hij bleef staan.

De merrie grinnikte koud, ze keek de hengst aan met een duistere blik. 'Waarom niet?!' Zei ze brutaal. Ze maakte een spottend geluidje en ging verder. 'En waar kom je vandaan?' Ze grinnikte kort en boosaardig. 'Dat hoort een merrie zoals ik toch te weten.' Ze gooide al haar charmes in de strijd, ze knipperde vaak langzaam met haar ogen en krulde haar hals licht. Prada -de merrie- snoof even diep en keek hem uitdagend aan. Niet dat ze in de stemming was voor een gevecht, nee, integendeel. Ze mocht de hengst voor geen meter, hij was een bad, dat zag je zo. En waarom zou ze niet met hem samenwerken? Afwachten dan maar. Hij mocht zelf beslissen, al had hij eigenlijk geen keus.


Zorri, kort, geen inspi...

De hengst keek de merrie schichtig aan. ,, Waarom wel?!''. Hij wist niet of hij haar mocht of niet. Ze vroeg waar hij vandaan komt. ,, Geen idee en wat gaat het je anders aan?!''. Hij begon gek te worden van het ondervragen. ,, Nee dat hoeft niet''. Snauwde hij terug. Hij draaide zich om. Geen spoortje angst te bekennen. Alleen zijn kwaadaardige ogen waren goed zichtbaar. Nu zag hij de merrie pas goed. Knap was ze. En een bad ook. Dit maakte het interessanter. Zijn lichaamsbouw was stevig. En daar maakte hij gebruik van en maakte zich groter. De kwaadaardigheid verdween. Hij ging de lol van het spelletje inzien. Hij speelde mee. ,, Wat is jou naam dan?''. De wind kwam weer hard opzette. Het waaide recht in zijn gezicht. Zijn manen wapperde prachtig naar achter.

Sorry kan niks verzinnen....

Prada voelde een licht briesje, waardoor haar manen naar achter wapperden. De hengst begon het spelletje blijkbaar leuk te vinden, want hij begon ook net zo 'enthousiast' te vragen. De hengst vroeg iets en de merrie keek hem nors aan. 'Is het nu ook de bedoeling dat ik 'Dat gaat je niks aan' zeg of mag ik gewoon antwoorden?' Ze wachtte even en antwoordde toen; 'Prada, en jij dan? Hoe moet jij dan heten?' Zei ze met een plechtige stem met een gemeen ondertoontje. Ze vervolgde zichzelf weer; 'Zo'n stoere gozer als jij moet natuurlijk wel een hele mooie naam hebben.' Ongelooflijk sarcastisch ze gromde en knipperde vaak met haar ogen. Gemeen keek ze hem aan. Hij was groot, gespierd en zwart. Maar wel een beetje lomp... Prada bleef ondanks het 'leuke' spel toch rustig, wat er nogal raar uitzag. Terwijl ze aan het wachten was en mooi stond te zijn trokken er ineens wolken voor de zon, die zonet nog weg waren gedreven. De lucht werd donker en Prada amuseerde zich. Maar de zon kwam terug en er begonnen zonnestralen door de wolken heen te schijnen. Het humeur van Prada verdween, als een wolk voor de zon. (-_-) Maar gelukkig kwamen er nog meer wolken aan, donkere wolken.

Toen haar woorden zijn oren waren binnen komen antwoordde hij. ,, Mmm Prada,... Nog nooit van gehoord''. Er viel een korte stilte. ,, Ja deze hengst heeft ook een naam. En die is Embrace. Ben je blij nu je mijn naam weet?''. Zijn onhelspellende ogen keken Prada aan. Kijken wat ze zou reageren. En wachtend op antwoord. Borst nog naar voren en hij zag er uit als een leider waar je niet tegen op durfd. Een klein briesje die net genoeg was om zijn lok voor zijn ogen weg te blazen kwam langs. Zijn manen werden prachtig naar achter geblazen. De donkere wolken kwamen dichterbij. Mooi zo dacht hij. Af van die felle zon. Het werd steeds donkerder. Een goedzakje zou weggalopperen maar hij als bad niet. Nee.. In tegen deel. Hij vond het heerlijk om die zwarte lucht te zien. Het liefst zo zwart als zijn vacht.
Sorry moet stopen...