Disapearance in the mountains(introducing Alexan)

Na maanden zwerven in een vreemde woestijn was de kleine pony dan eindelijk aangekomen in een berggebied. Hij was uitgehongerd,had enorme dorst en kon nauwelijks nog de ene hoef voor de andere zetten,hij hoopte dat er in dit onherbergzame gebied wat te eten viel. Plotseling zag hij in de verte een klein stroomje water van de berghelling afstromen en dwong zichzelf om erheen te lopen,hij slofte naar het stroompje en dronk ervan. Hij hoorde een kreet en keek geschrokken op,hij zag hoe een arend rond een bergtop cirkelde en besefte dat dat beest die kreet had laten horen. Opgelucht dronk hij verder,tot hij genoeg gedronken had. Aan de andere kant van het stroompje groeide wat gras en hij besloot door het beekje te waden om gras te kunnen eten, maar het water was toch wel erg koud. Voorzichtig zette hij zijn hoefje in het water,om hem onmiddellijk weer terug te trekken, want het water,wat als dorstlesser erg verfrissend was geweest,voelde nu wel erg koud aan. Hij besloot om over het beekje heen te springen en nam een aanloop en sprong....
Hij landde natuurlijk middenin het beekje en rilde over zijn hele lijf. Het beekje was wel erg diep,hij kon nauwelijks zijn hoofdje boven water houden. De shet begon te lopen, maar zijn hoeven gleden weg en verloor het evenwicht, hij ging meteen kopje-onder. Hij worstelde nu om overeind te komen en wonder boven wonder lukte het hem meteen. Hij stond weer en liep nu voorzichtig naar het deinende gras toe. Eenmaal op de kant gekomen begon de hengst tevreden te grazen, hij was aangekomen in een paradijs, maar dit was wel het enige gras en beekje in de buurt. Hij moest verdertrekken om te overleven.

Al een tijdje was de zwarte hengst aan het rond zwerven. Hij had eigenlijk geen enkele intresses. Hij had net nog gelegen en daarbij ook wat gras gegeten. Dus wat had hij nog te missen? Niets dus. Rondzwerven betekende voor de hengst dat hij wat rond hing en vooral opzoek was naar andere paarden of pony's. Alleen lukte dat hem niet vaak. Ofja nooit. Met een vlot dribbeltje liep hij langs wat harde stenen en schuurde met zijn hoef langs de steen. Ook Reggie had vandaag weer een lesje geleerd dat hij vervolgens beter niet met z'n hoef tegen een enorm scherpe steen kon schuren. Die deden namelijk erg pijn. Bezorgd keek hij naar zijn hoef maar er leek niets te zijn dus ook niets om zorgen over te maken. Toen wist hij wat hij kon gaan doen. Ergens hier dichtbij was een klein beekje en hij was wel in voor wat verfrissing. Ook was daar wel eens iemand dus hij wou het er wel op wagen. Nu vol energie en verwachtingen draafde de kleine, zwarte hengst richting het beekje. Een nieuwe, onbekende geur drong zijn neusgaten binnen. Totaal nieuwsgierig volgde hij de geur. Al snel zag hij op afstand een bonte hengst staan. Iets kleiner als hem maar hij leek hem aardig. Dus kon hij het er opnieuw zeker wel op wagen. De bonte hengst, waar de naam nog onbekend van was, was aan het grazen dus besloot Reggie eerst wat te drinken. Met zijn aandacht op de bonte hengst gericht dronk hij enkele slokken uit het beekje. Toen hees hij zijn hoofd weer omhoog en stapte door het ijskoude beekje. Hij wou zeker niet mietig overkomen dus beet hij even op zijn lip. Toen hij was overgestapt stapte hij vriendelijk richting zijn misschien wel nieuwe vriend. Toen Reggie naast hem stond, spraken de eerste woorden. ,,Hallo, ik ben Reggie."

De bonte hengst keek op,nog kauwend op wat plukjes gras. Zodra hij zijn mond had leeggekauwd zei hij:"Hoi,ik ben Alexan". Hij was nog steeds op zijn hoede voor gevaar en keek om zich heen. Hij was hier nog niet zo heel sterk,dus deze zwarte pony kon hem met gemak aanvallen. Hij nam voorzichtig nog een hap gras en keek de zwarte hengst nu nieuwsgierig aan. Plotseling schrok hij weer van dezelfde arend,die opnieuw geluid maakte en op een tak dichtbij de bonte pony was gaan zitten. Hij vond dat hij wel iets minder schrikkerig moest doen en steigerde naar het dier dat hem dom aan zat te kijken. Alexan vond de arend maar eng en liep naar het dier toe om daar nogmaals iets hoger te steigeren, in een poging het dier af te schrikken. De arend keek de bonte pony uitdagend aan en sloeg met zijn vleugels. Alexan beet naar de vogel en toen bleek het dier een lafaard te zijn, want het liet nog 1 maal zijn roep horen en vloog weg. De hengst keek vervolgens weer naar de pony die bij hem was komen staan. Hij vertrouwde het dier nog niet helemaal, maar vroeg toen toch maar:"Wat was dat voor een dier"?

Ik liep tussen de zonovergoten rotsen door. Ik genoot van het koele briesje dat door mijn zwarte manen waaide. Toen ving ik bij het stroompje een glimp op van twee paarden. Ik vond het echter vreemd, zo ver weg was die stroom toch niet meer? Toen ik mijn nieuwsgierigheid niet meer kon bedwingen en ik dus wat dichterbij kwam, zag ik dat het echter twee hele kleine paarden waren. Op dat moment had ik nog nooit van Shetlandpony's gehoord, laat staan dat ik er ooit één had gezien. Toen de bonte hengst vroeg wat voor wezen het dier was dat op een tak landde, had ik een klein binnenpretje. Ik wist dat ze mij nog niet hadden gezien. Logisch, ik kwam net achter een rots vandaan. Ik antwoordde op de vraag van de gevlekte hengst. "Dat was een Amerikaanse zeearend, oftewel een adelaar. Een roofvogel die in ieder geval niet op paarden jaagt." Ik kon er niks aan doen dat het eruit kwam alsof ik een grappenmaker was, maar ik was er zeer verbaasd over dat het dier niet wist wat een adelaar was. Tegen deze twee gedraagde ik me heel anders dan de witte hengst die ik pas geleden was tegengekomen. Maar aan dat paard merkte ik dat hij niet bij de kudde zou willen, en ik was ongeveer net zo sterk als hij. Maar bij deze pony's was ik rustiger, het zou laf zijn om een paard aan te vallen die bijna twee keer zo klein is als ik.

Hij schrok toen hij het antwoord van een paard met een diepere stem achter hem hoorde,hij sprong en draaide zich in zijn sprong om. Hij zag een heel groot paard voor zich staan op een paar meter afstand. Hij zei even niks, maar nam een hap gras. Hij was eigenlijk nog best wel hongerig en kauwde het gras gauw weg. Hij keek het grote paard met een uitdagende blik aan en bekeek hem zorgvuldig,het paard was net als hijzelf gevlekt. Zijn blik werd milder en nieuwsgieriger terwijl hij vroeg:"Wie ben jij"? Het was een wonder dat hij niet bang werd van de hengst,hij was laatst een merrie tegengekomen die hem zonder reden aan had gevallen. De schram op zijn been had ze achtergelaten, het was een geluk geweest dat hij zo snel en wendbaar was. Waarschijnlijk kwam het doordat de bonte hengst zelf zo kalm bleef, hij was volgens Alexan niet zo'n type die paarden kleiner dan hemzelf aanviel. Alexan voelde zich zelfs veiliger bij de grote hengst in de buurt,als hij vrienden met hem kon worden,dan kon de hengst hem zelfs beschermen tegen grotere paarden.

Ik giechelde een beetje toen het kleine paardje zich geschrokken omdraaide. Hij zag er in ieder geval geen kwaad dier uit. Toen de kleine, bruinbonte hengst vroeg hoe ik heette, antwoordde ik rustig. "Mijn naam is Thunderbolt, en ik ben lid van de goede kudde The Golden Heart." Ik bekeek het dier nog eens goed. Ik verbaasde me erover hoe kort de beentjes van dit paard waren. Ik kon er met mijn verstand niet echt bij hoe deze hengst snel zou kunnen galopperen. Ik zag dat het gevlekte dier een zeer dikke vacht had, en erg volle manen en staart. Toen verbaasde ik me nog eens, want ik zag hoe klein zijn hoeven waren. Hoe zou hij op zulke kleine hoeven kunnen lopen? Ik snapte er niet veel van. Komt dit dier van een eiland, waar ze wel klein moesten zijn? Ik herrinnerde me iets dat mijn oom mij vertelde, over eilanden waar hele kleine paarden leefden, die soms maar tot je knieën kwamen. Zouden deze twee paardjes van zulke pony's afstammen? Dat wist ik niet. Toen besefte ik dat ik het ook gewoon kon vragen. "Hoe komt het eigenlijk dat jullie zo, tja, zo... klein zijn?" Dit vroeg ik heel voorzichtig, ik wilde ze natuurlijk niet beledigen. Zo was ik niet. Ik was anders opgevoed. Ik vroeg me af wat het ras van ze was. Één ding wist ik zeker, het waren in ieder geval paardachtigen. Maar ik was niet trots op die gedachten, aangezien het in mijn ogen miniatuurpaarden waren.

Langzaam begon de zwarte shetlander Alexan aardig te vinden. Ofja aardig hij kende de kleine hengst totaal niet dus aardig kon hij niet zeggen. Maar hij leek wel aardig. Dat zeker! Wanneer er een adelaar op een tak naast de bonte hengst kwam zitten. Keek Reggie bewonderd naar het dier. Het was een prachtig beest en nog niet vaak het hij er zo een gezien. Toen hij een stap richting de vogel zette en hem eens goed wou bestuderen werd Alexan ineens best bang. Hij beet en schopte en deed vanalles tegen de vogel en er verscheen een kleine glimlach op Reggie's gezicht. En alles werd zeker toen Alexan ook nog vroeg wat voor beest het was. Net toen hij een keer de wijze uit wou hangen kwam er een paard vanachter de rots tevoorschijn. Een volwassen sterk paard. Een steek van jaloersheid kwam te binnen toen de bonte hengst wijs sprak over de adelaar. Reggie slok als het ware de woorden naar binnen. Hij was net een seconde te laat. En als snel te zien bewonderde Alexan hem maar al te goed en nu wist Reggie dat hij met deze paarden nooit vrienden zou worden. Het leek hem prachtig om vrienden te zijn met Alexan, hij was immers even groot als hem. Dus hadden ze iets van elkaar weg. Ook kreeg Reggie in de gaten dat hij hier niet belangrijk meer was. Alexan had alleen maar aandacht voor het bonte paard en dat was andersom precies hetzelfde. Een beetje geërgerd keek hij naar de twee, die maar bleven praten. Toen vroeg de bonte grote hengst waar hun lengte vandaan kwam. Maar in Reggie's ogen bedoelde hij; 'Waarom ben je zo klein, Alexan'. Nu kwam er een soort van woedeval op hem af. Waarom deed hij zo zijn best om maar een enkele vriend te krijgen maar lukte het hem nooit. Als hij gewoon ervandoor ging zouden ze het toch niet merken. Maar nee, Reggie wou het nog een tikkeltje dramatischer. Hij stampte woedend met zijn hoef op de grond en ging toen met zijn kleine beentjes in een pittig galopje ervandoor. Hij dacht nu alleen aan hoe ongelooflijk slecht híj was. Dus aan de rotsen besteedde hij geen aandacht. Stenen brokkelde af. Maar nog niet eens de gedachten van dat het af kon brokkelen kwam in hem op.

Alexan merkte wel dat de zwarte hengst boos begon te worden en voelde er spijt voor dat hij hem links had laten liggen. Het grote paard leek best wel verbaasd over hun lengte en hij vroeg er heel voorzichtig naar,toen ging Reggie ervandoor,hij had er blijkbaar genoeg van."Wacht",probeerde Alexan nog, maar Reggie luisterde niet meer. Vervolgens beantwoordde hij de vraag van de grote bonte hengst."Ik ben Alexan,een shetlander,daardoor ben ik zo klein",zei hij een beetje aarzelend. Hij was nooit echt goed geweest in complexe antwoorden geven en antwoordde liever kort. Hij stond in een tweestrijd,moest hij nou achter Reggie aangaan of zou hij hier blijven,hij vertrouwde Reggie nog niet helemaal, maar besloot toch Thunderbolt even te laten wachten en liep voorzichtig naar de plek waar Reggie was verdwenen."Reggie,wacht nou,ik...eh..." Hij wist niet wat hij tegen de hengst moest zeggen, maar had hem liever als vriend. Hij wist niet hoe hij het moest goedmaken met hem en zei dus maar niets meer. Hij voelde zich heel erg schuldig.

In zijn opnieuw makende avontuur galopeerde hij verder op de rotsen. De stem van Alexan ging langs hem heen en hij liep kwaad door. Hij had het enorm gehad. Even had hij eraan gedacht stil te blijven staan, de rotsen af te laten brokkelen en om in het ravijn te vallen. Toen hij zich realiseerde dat hij zelfmoord wou plegen schudde hij wild met zijn hoofd in de hoop om de gedachten eruit te schudden. Zijn tocht volgde en hij merkte dat er tot nu toe niemand was gekomen. Niet dat hij iemand nodig had, hij kon het prima zelf. Toch remde hij onmiddelijk af toen hij de stem van Alexan hoorde. Een voorzichtige, schuldige en aarzelende stem. Ook Reggie voelde zich behoorlijk schuldig. Waarom moest hij altijd weglopen en kon hij niet gewoon praten. De drie keuzens bestonden uit 1; Onmiddelijk in het ravijn springen en geen happy-end hebben. 2; Door galopperen en kijken hoe ver Alexan zou gaan. 3; Meteen stil staan en verondschuldigend naar Alexan gaan. Keuze 1 leek hem niet erg prettig, hij schoot er niets mee op dus die viel sowieso af. Keuze 2 was ook niet erg slim want hier schoot hij verder ook niets mee op. Bovendien zouden ze de bonte grote hengst ook laten zitten. Niet dat het hem op dit moment veel kon schelen. Die stem had hij anders toch niet gehoord. Waarschijnlijk was die ook niet gekomen. Die lafaard. Terwijl hij dat dacht schrok hij opnieuw van zijn gedachtens. Hij was veel te hebberig en dus wist hij meteen dat hij ook iets voor een vriendschap moest doen. En dat dat dan ook uit meer dan weglopen bestond. Dus meteen wist hij dat keuze 3 perfect was. Hij bleef ook onmiddelijk staan en het enigste wat hij zei was: `Sorry Alexan, sorry.'

Alexan galoppeerde achter Reggie aan,achter hem brokkelden sommige rotsstukken af. Hij dacht meteen 'doorlopen,niet stilstaan en niet achterom kijken',toen hoorde hij Reggie tegen zich praten 'Sorry,Alexan,sorry' ."Doorlopen,niet stilstaan", was zijn onmiddelijke antwoord,het floepte er zomaar uit. Hij durfde niet meer achter zich te kijken,maar hoorde wel hoe de rotsen afbrokkelden en in de diepte vielen."We kunnen zometeen wel praten,maar niet hier". Plotseling heel zenuwachtig kijkt hij wel achter zich en ziet dat er stenen naar onderen vallen,vervolgens kijkt hij over de rand. In het ravijn stroomt een klein riviertje, maar de kans dat ze daar invallen als ze nog langer stilstaan is klein. Alexan slikt en kijkt erg moeilijk.

Ghandy gooit zijn hooft om hoog, hoorden hij daar wat? hij wist zeker dat hij een geluid had gehoord, maar waar van? hij draaiden zich om en liep een paar passen voor uit. wat kon dat zijn? deze beek en de kleinen open plek tussen de rotsen was zijn plek, niemand anders en niks anders had hier wat tezoeken! hij keek door de open gleuf waar hij de kaalen plek kon verlaaten en betreeden door. hij zach niet veel. hij draafden een paar meeter en besloot een stuk te gaan galopeeren, zo hard als hij kon renden hij over de open plek een niet stijlen berg heling op. weer hoorden hij het geluid. hij opende zijn neus gaaten, maar rook niks. hij keek noch even en keerden terug naar zijn plekje.

(mischien hadden jullie al gelezen dan Ghandy rond zwerft. dat is ook zo, maar hij komd vaak een paar dagen op dit plekje. en dan zwerft hij weer een weekje rond...)

Ik hief mijn hoofd in de lucht. Ik meende dat de wind de geur van een vreemd paard meenam. De twee Shetlanderhengsten schenen niet meer op mijn te letten. Ik volgde de geur, en niet veel later zag ik een Silver Dapple-kleurig paard. Ik herkende duidelijk het ras van de Rocky Mountain Horse. Ik kwam wat dichterbij. "Zo te zien is dit deel van het gebied van The Golden Heart nogal populair bij zwervende paarden..." Ik keek naar de hengst. Hij leek me niet zo oud. Schijnbaar was dit dier zich er niet van bewust dat hij zich in het territorium van een kudde bevond. Als ik me niet vergiste, zag hij er wat verward uit. Maar dat kon natuurlijk ook gewoon aan mij liggen. Ik wachtte rustig af op de reactie van de Rocky Mountainhengst.

kei hard galopeerden hij terug. hij maakten een ruimen bocht, en ging op zijn achter hand zitten. met zijn voor hoeven drukten hij in het gras. een hij schoof noch een paar meeter voor uit, stond op en gaf een flinken bok... waarom zouden ze hem geen freedom hebben genoemd? hij draafden wat. ineens stond hij stil. zijn neus gaaten open, en met grooten ogen keek hij misterieus rond. Hij hoorden het weer, hij stond even stil, nu wist hij het zeker, het waaren paarden hoeven! hij schudden het zand uit zijn maanen en sloeg met zijn staard het zand van zijn achter hand... was het een merrie? hij keek rond, en zach in de verten een paard staan. aan zijn houding tezien was het een hengst. in een licht drafje ging Ghandy er op af.

Ghandy Draaft er op af, als hij noch maar een stuk of 20, 25 meeter van het paard af is, merkt hij dat het paard naar hem kijkt. hij kijkt naar het gevlekten paard. best mooi, denkt hij is zich zelf, maar zal dit nooit hard op zeggen in angst dat de merrie´s hem niet meer zien staan. zo´n 12 meter voor het paard gaat hij stappen, hij arzeld even, zal hij stil blijven staan en wachten of het paard op hem af loopen? hij gaat stil staan, en krapt even aan zijn been, met zijn linker oog houd hij het paard in de gaaten. met zijn neus schurt hij langs zijn been. moet hij aanvallen? mischien heeft het paard wel een merrie bij zich, en als ze ziet hoe goed hij kan vechten kiest zij vast voor hem! maar wat als hij geen merrie´s bij zich heeft... dan staat hij voor schut, want zonder reden vechten is onzin. hij krapt noch even aan zijn been zo dat hij genoeg tijd heeft om naa tedenken! aanvallen lijkt hem geen goed plan, want als het paard een merrie had, was hij al lang met haar weg gegaan. mischien was het net zo´n ondschuldig zwerf paard als hij! hij besluit er gewoon op af teloopen, hij stapt, en doet of hij totaal niet op de hengst let, maar toch spiekt hij met een oog noch. als hij ongeveer drie meter voor de hengst is staat hij even stil. hij hij schut met zijn hooft en briest. om het paard ´hallo´ tezegen.

Ik keek naar de hengst. Ik merkte dat, toen hij op me af draafde, keek of ik wel alleen was. Ik speelde het spelletje een beetje mee en keek eerst rechts van me, en toen links van me. Toen keek ik de hengst aan, maar met een duidelijk gezicht dat ik een grapje maakte. "Nope, ik heb geen metgezel bij." Even keek ik op naar een steenarend die boven mijn hoofd vloog. Even sloot ik mijn ogen en genoot ik van de koele wind die tussen mijn oren waaide. Ik hief mijn hoofd nog wat meer de lucht in. Ik genoot nog meer van de koele bries, die mijn manen op deed waaien. Ik deed mijn ogen weer open en keek om me heen, naar de prachtige, uitgestrekte bergketen die ik mijn thuis kon noemen. Toen keek ik weer naar de andere hengst.

mmm, dacht ik al, ik ben hier de stoersten hengst, met een stoeren naam: Ghandy! even tweifelden ik. vroeger vonden veel paarden mijn naam een beetje merrie achtig. ik besloot een paar stappen dichter bij tezetten, en merkten dat de hengst tegen over mij omhoog keek, een prachtigen roof vogel vloog boven mijn hooft. ik keek terug op de hengst, en jou´n naam is?

(sorry, dat onderbreeken was FF niet bedoeld)
Ik keek weer omhoog en zag hoe de vogel met zijn vleugels op en neer sloeg. hij was niet zo gek verweg. kon ik maar zo hoog vliegen, langzaam vloog de vogel ietsje hooger, wouw! het leek of ik de wind voelden, maar dat was vast een vergissing. ik keek de gevlekten hengst aan, zijn vlekken waaren een mooien kleur bruin, Als ik op zijn uitelijk moest oordeelen, een stoer en dapper maar braaf paard. ik draaiden mijn hals en keek naar mijn eigen licht bruinen vacht, soms zaten er iets lichteren vlekjes, ik zach mij eigen staart, mooi zilver kleurig en lag, mischien was mijn staart wel een van mijn mooisten dingen. ik keek weer naar de hengst. vind jij vogels ook zo... eh.. mooi? mischien schamden ik me er wel een beetje voor dat ik vogels mooi vond, maar als hij zij dat hij dat ook vond wist ik zeker dat het niet kinderachtig was!

Nadat ik was uitgekeken naar de steenarend, keek ik weer naar de hengst, die mij vertelde dat hij Ghandy heette. Ik keek hem aan en vertelde ook mijn naam. "Ik heet Thunderbolt. En ik weet niet zo zeker of het wel 'stoer' is om je in het gebied van een andere kudde te wagen." Toen zag ik dat de Silver Dapple-kleurige hengst naar boven keek, en ik keek ook weer. Ik zag dat de steenarend op een hoge rots zat. "Ja, ik vind vooral de roofvogels prachtig. Ze stralen moed en kracht uit, en mijn vader vertelde me altijd dat ik hem deed denken aan zo'n machtig wezen..." Mijn gedachten gingen weer terug naar mijn vroegere kudde, zoals dat vaker gebeurt. Weer voelde ik de koele wind, die mijn zwarte manen hoog deed opwaaien.

Ghandy kijkt tunderbold vraagend aan, waarom zou het niet ´stoer´ zijn, je dacht toch niet dat ik bang was he? ik boog mijn hals om weer aan mijn been tekrabben, pas nu viel me op dat ik tijdens het rennen een klein wondje had gekreegen, of was ik geprikt? ik keek even naar mijn achter hand waar een stuk of vijf vliegen op zaten. ik zwiepten met mijn staard en de vliegen vlogen van mijn achterhand. ik keek de hengst,Ik vind roof vogels ook prachtig, ze hebben iets magies zij ik gekalmeerd. Ik dacht na over de naam van de hengst tegen over mij, zijn naam klonk wat stoerder dan Ghandy, maar hij leek qua bouw niet veel te verschillen. mischien kon ik vraagen of hier in de beurd een kudden zou zijn, dan kon ik mischien de leider aan vallen en de merries voor mij zelf krijgen.

Ik grinnikte en keek weer naar de Rocky Mountain hengst. "Ach, zolang je buiten de grens blijft, kan het geen kwaad. En die grens eindigt net op de plek waar jij vandaan kwam." Ik zag dat hij nogal jeuk had aan zijn been. Maar dat is logisch in deze tijd van het jaar. Er lijkt maar geen eind te komen aan de irritante vliegen en muggen. Toen concentreerde ik me weer op wat de hengst zou zeggen. "Zeg dat wel. In de kudde van mijn vader gingen er verhalen rond over gestorven paarden, die na hun dood veranderden in een roofvogel, die paste bij zijn karakter. Ik weet niet of ik dat moet geloven of niet..."

Ik wist niet of ik de hengst tegen over mij noch wel aardig vond. over de roof vogels was hij erg eerlijk, maar of ik dat over die kudden aardig vond... zou hij de kudden leiden? hoor jij bij die kudden? ik keek vraagend naar de hengst. mischien probeerden hij mij ook allen maar tewaarschuwen. en was hij zelf mischien ook al iets met die kudden ondergaan. Ik weet niet wat er naa je dood met je gebreurd. aller lei verhaalen over vogels de hemel en sterretjes, verwacht maar niet dat ik het andwoord er op ga zoekken. eigelijk wouw ik door praaten. maar besloot een andwoord af tewachten.

Ik keek wat om me heen. Er was geen wolkje aan de lucht, de zon scheen op mijn vacht, maar de frisse berglucht deed me ook goed. "Ik hoor bij de goede kudde The Golden Heart. De gebieden uit het Oosten horen bij deze kudde." Even dacht ik er weer aan om wel te vertellen dat ik niet de leider van de kudde was, ik had geen zin in een gevecht dat toch niks zou uithalen. "Maar natuurlijk ben ik niet de leider van die kudde. Dat is Utopia." En ik dacht weer terug naar mijn kudde. "Ik heb niet altijd in Bloodmark geleefd. Ik ben geboren in een andere kudde, tientallen kilometers verderop. En mijn vader was de leider, hij heette Harmachis. Maar hij leeft niet meer..." Toen ik dat zei, boog ik van verdriet mijn hoofd. Mijn vader betekende erg veel voor me.

Ik keek de hengst ondspannen aan. Ik ben niet zo van de kudden´s, ik zwerf, en weet niet of ik me er bij zou willen voegen. toen de hengst de naam van de leider vertelden dacht ik even na, had ik niet ooit kennes gemaakt met een paard wat zo heeten? vast niet! De hengst tegen over mij vertelden mooien verhaalen, mischien kon ik wel met hem op schietten! de zon scheen op zijn vacht en zorgten er voor dat hij prachtig glom. de vader van de hengst leek me een moedig type, ik wou vraagen hoe hij er uit zach. maar was bang om verdriet over zijn dood naar boven tehaalen. toch was ik benieuwd. Had jou vader ook vlekken? ik keek de hengst aan, en besloot noch wat toe tevoegen bruin? net als jou.

Toen de Rocky Mountainhengst weer wat zei, richtte ik mijn hoofd op. "Ja, hij was ook een bonte. Alleen had hij de kleur buckskin tobiano, en ik ben een bruine overo." Toen ik me realiseerde dat de hengst waarschijnlijk niet veel wist over deze benamingen van vlekkenpatronen, legde ik het even uit. "Een tobiano is een wit paard met gekleurde vlekken, en meestal is de staart wit, waarvan de onderste helft een kleur heeft. Tobiano's hebben ook nooit blauwe ogen. En een overo, tja, ik denk dat dat wel te zien is aan mij." Toen ik dat laatste zei, glimlachte ik even. Net zoals zoveel dingen, had mijn vader deze namen van de vlekkenpatronen geleerd. Hij wist er natuurlijk alles van, hij was een volbloed Paint Horse.

Jij niet dan? ik bedoel, ik dacht dat je wel een volbloed zou zijn... Ik keek in de oogen van de paind. Ik heb ben waarschijnlijk zijn mijn voor-voor-voor ouders wel gemengt met een arabier, maar ik beschouw me zelf als volbloed hengst tegen een merrie zou ik dit nooit gezecht hebben, ook niet tegen een anderen hengst, maar dezen vertrouden ik. het was geen type wat allen maar alles voor zich zelf wil houden om stoerder tezijn. Ik wist veel van kleuren, maar dan de kleuren van rockymoutain´s, ik vroeg me af of de hengst het leuk zou vinden als ik iets over mijn kleur zou vertellen. Ik zelf ben zilver appel, bruin met wit-zilveren manen, zo als je ziet. dat is de bekensten en meest voor komen de kleur.