Ivi in thâh house

Een koele herfstwind liet de gitzwarte merrie even huiveren. Gouden, gele & rode blaadjes dwarrelde overal van de bomen naar beneden. Egels zochten naar een veilig heenkomen voor de aankomende kou. Ja , de herfst was op komst en het weer veranderde snel. Over een tijdje zou ze moeite moeten doen om nog goed eten te zoeken. Een gure greins rolde over haar smoel. Gewoon de greins die daar normaal wel hing, een greins waarbij degene die de duistere kant vreesde van moesten huiveren. Én zoals altijd had de Friese merrie nog hetzelfde ego en de arrogantie waarmee ze voor altijd door het leven zou gaan. Die eigenschappen hoorde gewoon bij de merrie. Hierdoor kon ze het nog steeds niet vatten waarom Unreal haar had verlaten. Pff, ze was zeker te goed voor hem. Maar in ieder geval had ze een veulen van hem, een die hij nóóit of de nimmer zou zien omdat hij hier nu niet meer was. Hij zou vast nu al rondlopen met een of andere merrie, die zogenaamd veel beter was dan haar. Doods trokken haar trekken in haar gezicht samen, kwaad stond haar blik als ze aan de friese hengst dacht. Maargoed, ze moest hem vergeten en weer verder gaan in de toekomst. Ze knipperde met haar wimpers en richtte haar ogen ijzig in de verte, oplettend of er een ander paard aankwam. Even snoof ze alle geuren naar binnen maar ze rook geen van een paard dat dichtbij was. Al lange tijden had ze geen ander paard gezien dan haar zoon. Niet dat dat haar nou al te veel uitmaakte ofzo , want ze kon best zonder al die goedzakjes en in een kudde zou ze ook niet willen. Al verscheidene keren had ze de laatste tijd wel veel nieuwe kuddegeuren opgepikt. Er waren vast een hoop kudde's bij en dan moest ze goed uitkijken want ze liep op hún grond en op dit moment had ze niet al te veel zin in een gevecht met een badas. Rustig liep ze verder toen een vreemde geur haar neusvleugels binnendrong. Dat was een tijd geleden, dat ze een nieuw paard had ontmoet. Meestal kwam ze ookwel hetzelfde clubje tegen, maar deze geur herkende ze niet. `Laat je zien!´ riep de Ivi toen een windvlaag de geur van het paard nogmaals meenam. Grimmig trok ze haar mond weer tot een lange streep en wachtte ze ongeduldig af.

Zacht voelde ik een blad op mijn rug landen,en er weer langzaam vanaf glijden. Ik sloot even mijn ogen om goed naar het ruizen van de win te luisteren. Het was allemaal zo kalmerend. Ik opende mijn ogen weer en keek even rond. Ik moest eigenlijk wat kuddeleden krijgen. Zo in me uppie een kudde zijn was niet handig. Vooral niet nu ik binnenkort voor mijn land wou gaan strijden. Ik zet langzaam een stap. En sta dan weer stil. Dit was dan wel mijn terrein, maar je wist nooit wat er allemaal gebeurde. De warme herfst kleuren maakte het bos prachtig op zijn eigen manier. Een eekhoorn springt driftig door de bomen heen. Ja die ging binnen kort in een diepe slaap. Ik stelde me voor hoe dat zou zijn, zo`n slaap. Dat je gewoon niks meemaakt van wat er zo`n beetje om je heen gebeurt. Nee het zou niks voor mij zijn. Ik dwing mezelf om verder te lopen. Ik voelde me best wel eenzaam. Niemand om je heen. Niemand om mee te praten, of om wedstrijdje mee te doen. Ik schud deze gedachten snel uit mijn hoofd. Wat dacht ik wel niet. Ik moest sterk zijn geestelijk onbreekbaar. Ik doe me borst vooruit en stap sterk door. Opeens vang een ik onbekende geur op. Ik laat mijn ogen rond dwalen. Opeens herken ik de geur de geur van iemand van Send by the devil. Ik laat mijn tanden even knarsen en kijk dan weer rond. Dat zie ik het. Een friese merrie. Aan haar houding te zien, ruikt zij mij ook. ze doet haar mond open: `Laat je zien!´ Klinkt er nu in de lucht. Ik bries luid en ga voor haar staan. "Wil je nu meteen vertrekken!" In mijn toon speur je een beetje dreiging. Ik hou mijn blik strak op haar.

Iedere geur werd gescand, drong tot haar neusvleugels door. Het ontging haar niet dat deze geur bekend was voor haar. Té bekend, om het zo maar te zeggen. Haar hersenpan zette ze aan het werk, harder dan want er spookte altijd wel gedachte door haar heen. Vele die niet van belang waren en maar enkel die zinvol waren. Vrijwel altijd gingen ze over de technieken hoe je iemand het beste kon martelen, dingen die haar persoonlijk interesseerde. Daar kon ze niets aan doen, zo had de duivel haar gemaakt en zo bestuurde hij haar ook. Het was duidelijk dat er achter zo'n verschijning als Ivi wel een ge~ni~aal brein zat. Een die de structuur van haar vacht, het postuur, de spieren , de bouw en het meesterlijke karakter van haar kon bedenken. Iedere simpele ziel kon dit immers wel bedenken. Een seconde later hadden had een van haar hersencellen het antwoord op de vraag; 'Wie is dit ?' gevonden. Dít; was een van haar ergste vijanden, een waarvan ze het eerste slagveld al had gewonnen en ze boekte er nog meer. Véél meer! Dit was Utopia, een bruine merrie. Een met een karakter dat totaal van het hare wijkte, een paard dat de duivel tot haar vijand had uitgesproken. De zon had ondertussen zijn pogingen om door de wolken te breken opgegeven en het begon flink koud te worden. Matige paarden hadden hier last van gehad, maar de pure fries had dit niet eens door. Pijn. Gevoel. Twee dingen die totaal niet tot haar toebehoorde. Het was net als dat je een paard in een kippenhok zet, dat gaat ook niet samen. Jaren van ervaring had Ivi en dit beloonde goed, ze was een meester in het vechten; kende al de truukjes én gevoel kon niet meer tot haar brein doordringen. Pijn prikkels die door aderen stroomde werden op de een of andere manier geblokt. V~aag. Een donkere schaduw overviel haar ogen en ze leken inktzwart, je kon enkel haar lange wimpers onderscheiden waar zacht ligt op scheen. Ivi leek een betovering, alles ging perfect met elkaar overeen. Maar ook uiterlijk kon bedriegen want wanneer je beter keek kon je de oren zien die in haar nek waren gelegd, en haar trekken in het gezicht waren kwaad aangespannen. Natuurlijk ging het bij het bad zijn niet alleen om dat gedoe, en als je dat alleen deed was je gewoon een wannebe, maar je moest jezelf ook kunnen inhouden. Op de juiste momenten de juiste dingen doen en vechten als een prof. Haar inktzwarte ogen zagen de vosse merrie voor haar springen. `Wil je nu meteen vertrekken!´. Het geluid dat uit haar keel kwam was duidelijk hoorbaar in de kalme atmosfeer. Op de kolkende rivier na was alles rustig. Ivi zwiepte haar staart door de lucht, dit was een aangestuurde beweging en niet zomaar een. Ze was immers zékèr niet zo'n paard dat zomaar iets deed. Nee , alhoewel dit soms niet zo leek, dacht ze over elke beweging elke trillende spier na. Maar haar blik was leeg, op dit moment was er enkel een tikje dominantie, arrogantie en spot in te staan. `Dude´ begon ze rustig met een tikje ironie `Hoor ik daar nou een bevel? Ken je me nou nog niet goed genoeg dat je weet dat ik daar niet op reageer´. Ivi sprak of ze een veulen uitlegde wat 1+1 was, de spot droop ervan af en dit vulde haar ogen. Een sprankel ligt viel weer over haar oog en haar cyaan blauwe ogen fonkelden als altijd. Geamuseerd stond haar blik, krulde een van haar mondhoeken in een greins omhoog.


Ivi behandeld je alsof je een pineapple bent >D

Ik keek naar de zwarte merrie. Ze was niet iemand die je meteen aanviel als je voor haar stond. Dat was wel fijn van haar. Op een of anderen manier vond ik haar toch wel een beetje aardig. Maarja we waren vijanden, niet hele erge. Zacht nam de wind mijn manen mee. Soms voelde Ivi een beetje als een zus waar je een slechte band mee hebt. Ik stamde af van faith, het veulen van Ilio en Believe. Dus eigenlijk stroomde er een beetje slecht bloed door mij heen. Maar ik negeerde alle slechte willen die ik had. De wind rukte steeds harder aan mijn manen. `Dude Hoor ik daar nou een bevel? Ken je me nou nog niet goed genoeg dat je weet dat ik daar niet op reageer´ Ik trek mijn mondhoeken omhoog tot een speelse glimlach. "Het was ook geen bevel het was een vraag" Mijn smaragdgroene ogen stonden uitdagend. Opeens ging de wind liggen. Even speurden mijn ogen het gebied af, dan richtte ik ze weer op Ivi. De dochter van de duivel, zo had ik iemand haar wel eens horen noemen. Weer trok ik mijn gezicht in een lach. Ik schraap met mijn hoef over de grond. "Maar mijn vraag is nog niet beantwoord." Mijn ogen flikkeren van plezier. Het eenzame gevoel dat ik een hiervoor had, was weg. Een rood/bruin blad dwarrelt tussen ons door en komt zacht op de grond. Ik beweeg mijn hood zodat mijn voorpluk voor 1 oog komt te liggen. Een zonnestraal glipte heel even tussen de bladeren door. Hij zorgde ervoor dat er een glans over mijn vacht heel ging. Met deze glans leek ik net het paard uit je mooiste dromen. Geduldig wachtte ik op Ivi haar reactie. Ik verwachte niet dat ze weg ging. Maarja dat maakt ook niet uit. Ik nam haar nog een keer in me op.

Ananas

Op de een of andere manier maakte het paardwezen voor Ivi opeens een soort karakterverandering door. Hoewel haar houding onveranderd was, had ze een speelse glimlach op haar smoel getrokken. Iets wat haar niet sierde, en het was al hélèmáàl niet toepasselijk. De twee merrie´s waren als water en vuur ~verschillend, en ze kon er geen ander woord voor bedenken ook. Ivi had haar wenkbrauw opgetrokken. De fries had zich imponerend opgesteld haar hals majestueus gekruld. `Het was ook geen bevel het was een vraag´. Een seconde was het stil ~doodstil. Geen geluidstrilling klonk door de lucht, niks -navinggg. Meteen hierna, schoot de friese merrie in een schaterlach. Haar hoofd naar haar borst gericht om beter te lachen. Spieren bolde op onder haar flinterdunne huidje, een dun laagje zweet brandde op haar schouders. De merrie leek hier niet op te reageren en ging door. `Maar mijn vraag is nog niet beantwoord.´ O wat leuk was dit, zo´n gesprek met het grootste goedzakje ter wereld. Na de laatste woorden kon ze pas stoppen met haar lach, ophouden met het eeuwige geschater. Ze stond de vosse merrie gewoon voor aap te zetten, en dat pikte ze ?! Werkelijk het bijzonderste beest dat ze ooit had gezien. `Nee als je iets keihard naar mijn kop toe roept is dat een bevel en geen vraag.´ Nog steeds sierde een greins haar gelaat, maar langzaam verdronk deze weer in haar 'serieuze' blik. Ivi had zin in een heftige episode met een hoog adrenalinegehalte. Een kick gaf dat haar, terwijl het voor Utopia , zij die niet tot de duivel behoorde, alleen enorm beangstigend was. Tja, niet iedereen kon nou enkel door zo een geniaal brein bedacht zijn. Tja anders was het leven ook niet leuk meer. Want met wie moest je vechten als de goede er niet waren ? Met je soortgenoten ? Maar dan was je kanibaal. Noes dus. Een leven zonder risico's vond ze ook maar niks. Dit soort gesprekken met mislukte paarden vond ze daarentegen awesome, dan had je tenminste wat zinnigs te doen. Het slecht zijn was Ivi's familie, vrienden en kinderen. Meer dan dat had ze niet nodig. Enkel voedsel dan. `Damn jou en die soortgenoten van je. Je bent mislukt, wist je dat?´ vertelde ze hoofdschuddend.