Sound of the river

Woest kolkte het water tussen zijn oevers. Wit schuim sierde het wateroppervlak. Dit was nog niks vergeleken bij de rivier in de herfst. Dan kon je zelfs bijna niet meer oversteken. Nu was dit niet het geval. Een dik pak wolken zweefden in de lucht boven en aan de zijkanten van de rivier. Het maakte het geheel van de rivier compleet, het maakte hem zoals de meeste hem kenden, zoals de meeste hem gewend waren. Ook zorgde de mist ervoor dat details minder goed te zien waren. Je kon nét de grond nog onderscheiden tussen het witgrijze brouwsel. Maar de mist belemmerde wel het zicht op de plantjes die langs de waterkant groeide van het water dat soms over de randen heen liep. Hier en daar waren in de mist lichtere plekken te zien waar de zon door de mistbank probeerde te trekken. Onvermoeibaar woei de nog zachtjes door de bladeren en plantjes. Soms brak een zonnestraal door het bladerdak en verwarmde het aardoppervlak.
Haastig trok een zwarte, pure merrie haar benen van de grond los. De souplesse van haar passen was ronduit geweldig, perfect. Iedere spier, iedere kreukel zat op de juiste plek op haar lichaam gebonden. 4 Lange, ranke voerde gemakkelijk, lenig & vlot haar lichaam mee naar de plekken waar zij naartoe wilde. Ditmaal wilde ze de wilde rivier oversteken, ze moest wilde ze naar een ander gebied trekken. Lippen krulde vastberaden in een ijzige greins. Iedere detail van haar goed gevormde hoofd was perfect uitgewerkt. Deze ongenaakbare merrie wist zeker dat ze deze rivier met gemak zou kunnen oversteken, maar ze voelde er niet echt veel voor om verschrikkelijk natte en vieze benen te krijgen. Een zucht verliet het keelgat van de fries toen ze haar eerste been het water in zette. Ijskoud water spatte aan weerszijde van het been omhoog. Toch nam de merrie hier geen notitie van, ze zou zich door het water niet laten wegjagen. Veerkrachtig gooide ze haar lichaam de lucht in. Ookal was de rivier niet al te diep , stroomde deze wel erg snel en toch wist ze zich nog verekt goed overeind te houden. Zelfs voor een merrie die net een veulen geworpen had. Door de mistbank kon ze niet al te veel onderscheiden; haar ogen moesten ook nog even wennen aan het witte vloeisel om haar heen. Nog enkele stappen en ze had probleemloos de overkant bereikt. 4, 3 , 2 , 1 telde ze langzaam af. Toen stond de friese merrie op de kant. Gevoelige oortjes stonden iets wat op omhoog uit haar manenbos zodat ze nogsteeds geluiden goed kon opvangen. Maargoed ook wat een paar seconden later hoorden ze het knarsen van takken. Nog een wonder dat ze dit kon horen met de krachtige rivier naast haar. Flexibel draaide ze zich om naar het geluid. Moeiteloos en ongedwongen bewoog ze zich richting de plaats waar het geluid vandaan kwam. Door begroeide bomen en struiken kon ze een schim ontdekken. Een greins golfde over haar gelaat. `Wie is daar ?!´ moest ze roepen om boven het geluid van de rivier uit komen. Ze besloot maar af te wachten wat er ging gebeuren. Toch was het vlezige bundel in haar lichaam, de spieren, aangespannen.

g

Langzaam verscheen daar dan een vorm die naarmate het dichterbij kwam de vorm van een paard aannam. Ivi's geamuseerde greins sloop toen het paard dichterbij kwam. Haar hersenkwab werkte als een sneltrein. Haar conditie was haar altijd lief geweest. Het was in een leven obsessie's altijd een grote obsessie geweest. Het badleven was een vreemde mengelmoes van saaie, langdurige intermezzo's die werden onderbroken door kortstondige maar heftige episode met een hoog adrenalinegehalte waarin de scheidslijn tussen doods en leven soms flinterdun was. Al zou het haar toch niet uitmaken als ze dood was , want dan zou ze zich bij de duivel kunnen voegen. Logische wijzen was ze eigenlijk de dood zelf. En als de heftige episode weer voorbij waren en je nog in leven was, sloeg de verveling weer toe , tot het volgende contact de betovering weer verbrak. In haar wereld was het doden of gedood worden ~En in haar geval doodde ze. Maar voor een bad had je niet enkel goeie vechttechnieken en het perfecte lichaam als het hare nodig, maar ook een dosis gezond verstand. Gelukkig had de friese merrie óók daar genoeg van. Dit maakte haar de perfecte bad, een die enkel door de duivel verzonnen kon zijn. Hij had zijn ziel enkel in een merrie van vlees en bloed gedropt. Zo was de duisternis Ivi's beste vriend en kende ze geen liefde. Dat bestond niet in haar leven, het was als ware ijskoud voor haar. Zo koud dat het bevroren was als een ijsblok. Enkel een paard dat het element vuur had kon dat ijsblok laten smelten en erdoor hen breken -Tot nu toe niemand dus. Door ervaringen had de merrie ook geleerd haar verwachtingen te temperen, en ze kon in vele toestanden rustig blijven. Een van haar sterkste kanten voor een bad. De hufter -Aragorn, had had nu voor haar halt gehouden. Dit zou waarschijnlijk enkel een vluchtige affaire noemen en dan zou het waarschijnlijk weer over zijn, zoals altijd. Werkelijk, té sàài voor worden. Maargoed, dit hoorde simpelweg bij het leven als je wilde staan en doen wat je wilde. `Je weet goed genoeg wie ik ben´. Hmm.. die hunkerde blijkbaar naar een ruzie. Op dit moment niet aan haar besteed, maar een uitnodiging zou ze natuurlijk niet laten liggen. De sweer was duidelijk onder het vriespunt bij de twee paarden. Het was een macht der gewoonte van de merrie de hengst met een van haar ondeugendste blikken aan te kijken, zijn blik op een magische manier vast te houden. Charmant. Sexy. Aanlokkelijk. Alle eigenschappen had haar blik. Langzaam sloop ze dichterbij naar de hengst, bracht ze haar neus bij zijn oor om een antwoord in te fluisteren. Dit was haar manier van doen en ze ging op een geheimzinnige manier te werk. `Zelfs zo een simpele ziel als jij zou dat moeten weten´. Haar stem lieflijk, of haar stembanden van honing waren en toch was dat een wat alleen slechte paarden bezaten erdoorheen gemengd. Een klank die niet te beschrijven viel. Zowel ijzig als doods als angstaanjagend. En evengoed stond haar blik ook zo. `Zoals je ziet stroomt de rivier keihard, ik kon je haast niet horen. Je manier van lopen kon ik niet onderscheiden. De wind stond de andere kant waardoor je geur niet te ruiken was. Pas toen je in mijn gezichtsveld trad wist ik dat jij het was, en dat al vóór je die domme opmerking maakte´. Op dezelfde manier werden deze woorden uitgesproken en ze nam een korte pauze. `Foei foei´ sprak greinsend. Een windvlaag nam de geur van de hengst mee, plantte deze geur in haar neusvleugels en meteen spuwde de merrie ze uit. Op een melo-dramatische manier richtte ze haar blik van hem af, schudde ze afwijzend haar hoofd en snoof diep. `Iel, ik zal zeker aan deo denken´. Deze woorden werden uitgesproken met een mengeling van afwijzing en spot.

HUWH, jou reactie is opeens verdwenen.

Hij luisterde naar de merrie. Maar kon niet echt een conclusie trekken of ze nu in een goede of slechte bui was. Na ze was uitgepraat, dacht hij geen seconde voor een antwoord. 'Deo kan jij ook wel eens gebruiken' zei hij met een kille grijns op zijn smoel. Zijn ene oog werd bedekt door z'n lange blonde voorlok. De wind speelde wat met zijn manen. En het geplons van de rivier weerklonk op de achtergrond. Hij had eigenlijk wel zin om die rivier in te springen en zo een kleine krachttraining te houden. '..en ik wist heus wel dat je me niet meteen herkende. Je kon ook een vijandelijke zwerver geweest zijn. Ik was dus goed gedekt..' zei hij wat triomfantelijk. 'Nog wat te zeggen? Ik heb namelijk andere dingen te doen.' Hij keek wat lusteloos naar de rivier. Aragorn had altijd al gehouden van zwemmen. Als veulen dit hij dat regelmatig. Zo kweekte hij de spieren die hij nu had. Zijn ademhaling deed zijn voorlok opwaaien. Hij moest en zal kuddeleden moeten vinden, een kudde kan je moeilijk leiden zonder andere paarden. De goudkleurige hengst liet een hoef rusten en straalde een cool karakter uit. Hij zuchtte wat en raakte redelijk ongeduldig. Aragorn was niet zo'n typetje dat graag stilstaat of rust. Hij houd liever wat van actie en vooral dan lekker uitgalopperen.

Vurig brieste naar palomino hengst. Het lot van zijn kudde was beschamend, hij zou zich moeten schamen. Schamen dat hij nooit naar de kant van het onheil gekomen was. Híj had het verkeerde pad gekozen terwijl ze het steeds hadden over dat zéi dat had gedaan. Meestal had ze die paarden bevochten, tot ze zélf ondervingen dat haar kant de beste was. Maar dan, dan was het te laat. Lagen ze stervend op de grond te rollen tot ze naar hun geliefde 'paardenhemel' mochten te trekken. Zij zou daar nooit of de nimmer komen, niet willen komen. De dood was haar vriend, haar bondgenoot en het brein achter haar genialiteit. Ooit zou ze hem opzoeken in een dimensie die niet te beschrijven viel. Een waar ieder werkelijk slecht paard heen wilde. `Deo kan jij ook wel eens gebruiken´. Nogsteeds was Ivi´s houding onveranderd enkel hield haar blik die van de hengst vast. Rustig trok ze haar hoofd, weg van, met haar snuit vol afgunst naar beneden. De merrie vroeg zich wel wezen er achter het bestaan van Aragorn zat. Een badeend ? Leek haar het logist. `Ik snap al, ik ben enkel té perfect voor jij´. Ditmaal werden haar woorden met trots en de grootste nuchterheid ooit uitgesproken. De zwarte merrie bolde haar rekte haar benen van verveling en keek in zijn ogen met een schuin hoofd. Ze fonkelden, op die speciale manier die enkel een bad bezat. Hoewel ze een enorm knappe merrie was werd men altijd het eerst aangetrokken dor haar cyaan blauwe ogen die je een eeuwigheid leken vast te houden. `..en ik wist heus wel dat je me niet meteen herkende. Je kon ook een vijandelijke zwerver geweest zijn. Ik was dus goed gedekt..´. Een korte pauze laste het misbaksel in. `Nog wat te zeggen? Ik heb namelijk andere dingen te doen.´ De hengst moest beter op zijn woorden letten. Een onbelangrijk detail leek het, maar het was toch werkelijk een feit dat hij naar haar was toegekomen en niet andersom. Immers zag zij dit gebied als het hare, want ze huppelde het liefst elk gebied wanneer zij dit wilde. Domantie was zeker het juiste woord hiervoor. Andersom was het misbaksel hier ook, maar daar zou hij eerder een reden voor hebben dan geen. Niet zoals zij. Neh, zij kwam gewoon. `Als ik jou was, dan zou ik maar wat minder geluid maken. Ik merkte je niks voor niks op´ antwoord ze met een omhoog getrokken wenkbrauw, de trekken in haar gezicht in spot samengetrokken. `Niks aan te doen aangezien een kip zonder kop meer hersens dan jou heeft. En zie je maar, de slechte zijn altijd beter´. Haar neus was even trots in de lucht geheven maar ze had hem langzaam weer laten zakken tot haar borst. Alsof ze een lange speech aan het houden was voor de hele kudde. `Ik wil je nog even meegegeven dat jij degene was die hierheen kwam en niet ik. Als jij een mislukt gesprek wil aanpappen is het niet mijn probleem. Maar ga maar weg, no problem. Je zult als een angsthaas gezien worden´.

Aragorn keek naar de zwarte merrie. Wat kon hij het schelen wat zíj dacht. Hij had altijd al geleerd dat je bent wie je bent, en Ivi was dus een arrogante trut die dacht dat ze hét was. Trouwens, in elk verhaal wint het goede van het kwade. Dus ze kon toch niet beweren dat zíj deze oorlog zou winnen, of wel? Eigenlijk boeide het de hengst niet echt veel. 'Nee, Ivi, jij bent gewoon te arrogant voor mij' zei hij met een uitdagende blik in zijn ogen. De goudkleurige hengst stond nu kaarsrecht en zo zag je dat hij groter was dan Ividanara. Het was niet zo dat hij boven haar uittorende, maar je kon echt wel het verschil merken. Ook leek hij te gloeien door het zonlicht die op zijn vacht scheen, terwijl zij toch warm moest hebben met die pikzwarte vacht. Aragorn's koperbruine ogen staarden nu naar iets wat enkel hij zag. Hij dacht over de droom die hij had, net toen hij leider was geworden. Hij vocht met iets, iets dat zo door en door slecht was dat het het hele land vergiftigde. Aan die gedachte dacht hij aan Ividanara. Alles wat hij zich kon herinneren leed tot de merrie. Even voelde hij een rilling over zijn rug lopen bij de gedachte dat hij ooit wel degelijk tegen haar zou moeten vechten. Maar tegen dan zou hij zijn kudde hebben, en The Golden Heart zal hem bijstaan in moeilijke tijden. Net als zijn voorouders die de generatie van de Neutrale paarden al miljoenen jaren had voortgezet. 'Sorry, Ivi dat ik je op je teentjes heb getrapt' zei hij met een spottend glimlachje op zijn gelaat. 'En ik kwam hier om jouw bekakt gezicht eens te zien. En geloof me Ivi, ons gevecht komt nog wel. Maar niet vandaag.' Bij die laatste woorden draaide hij zich met een ruk om en liep terug de rivier af. Tot hij een geschikte oversteekplaats zag en de berm afdaalde tot hij met zijn voorste hoeven in het water stond. Vervolgens stak hij over met een paar krachtige slagen met zijn benen en hees zich op aan de overkant. Daar schudde hij zich uit en beëindigde hij het gesprek met enkele laatste woorden. 'Vaarwel Ivi, tot de volgende meeting' zei hij met een enorm spottende grijns en glinstering in zijn ogen. Waarbij hij vervolgens in een rengalop over het gras racede.

Haar lange wimpers en ijzige helblauwe ogen leken betoverd, en wanneer je erin keek zou je ze nooit meer vergeten. Daardoor zag men wel eens wat dingen over het hoofd, zoals haar slechte trekken, en dachten ze dat ze goed was. Maar wanneer men beter keek zagen zij ookwel dat de merrie tot de pure slechte behoorde, en zouden ze moeten rennen om niet door haar bevochten te worden. Ook dan nog; zouden ze waarschijnlijk nooit die ogen vergeten. Ivi bewoog haar hoofd afwijkend van zijn lichaam, zodat deze aan de buitenkant bol was en ze hem aan de binnenkant rekte. Hierna bewoog ze hem triomfantelijk naar voren zodat de bolvormige welveling in haar rug beter zichtbaar werd. Stoer vielen haar gitzwarte, die aan het einde wat bruine puntjes hadden, langs haar hals en wuifden ze als een huwelijks sluier over haar schouder heen. Ivi had van die enorm , lange friezen manen, en het leek wel of ze altijd schoon bleven. Tja, ze kon niet ontkennen dat ze van een schone vacht hield. Littekens, bloed, wonden en al dat stuff waren niet aan haar besteed. Sommige van die wannebe slechte paarden hadden aan íedere wond een gedachte aan een gevecht. Man dat was pas zielig, het enige wat ze dan kon doen was die paarden een van haar big smile´s laten zien en snaterend lachen. `Nee, Ivi, jij bent gewoon te arrogant voor mij´. Deze woorden werden zou uitdagend uitgesproken dat ze hem enkel nuchter aan kon kijken, geen greinsje, geen lachje waarna ze kalm haar wenkbrauw omhoog trok. Ivi bleef ten alle tijden koel, of het beest moest het wel heel bont maken , maar dat had deze hufter nog nooit voor elkaar kunnen krijgen. `Och och, ik weet toch dat je diep van binnen van mij houd´. Het ontging Ivi niet dat er bij Aragorn een rilling om zijn vacht liep. Integenstelling tot andere paarden nam ze hier geen notitie van, kon ze enkel nadenken waarom hij dat had gedaan. `Sorry, Ivi dat ik je op je teentjes heb getrapt´. Ook deze woorden werden met die spot uitgesproken dat het grappig was voor Ivi, want het was niet ééns waar. Wat dacht hij wel niet ?! Kon hij zó slecht gevoelens lezen ? Haha, wat een grap. Leider van een kudde die niet eens kon merken dat ze álles behalve op haar teentjes getrapt was. H-I-L-A-R-I-S-C-H. Geef toe ? Dat kán toch gewoon niet ? Het was dan ook niet gek dat de gitzwarte merrie in een lach was uitgebarst, keihard werd deze weerkaatst door rotspieken en de rivier. Dit was niks meer dan uitlachen. `Denk je écht dat je het voor elkaar krijgt dat je mij uit de kast kan jagen. Wat z~ie~lug´ was het antwoord na haar lachbui. Ivi wist zich meteen her te pakken en haar blik stond weer sirieus. Al haar zintuigen waren weer op de hengst en de omgeving gerust. `En ik kwam hier om jouw bekakt gezicht eens te zien. En geloof me Ivi, ons gevecht komt nog wel. Maar niet vandaag.´ Urg, dit was wel de zieligste hengst die ze óóit ontmoet had. Had hij niet door dat hij voor een enorm watje aan het spelen was ? Het leek allemaal wel een slechte comedy, zo ging hij met dit gesprek om. Maar oké, geen tijd meer om te lachen, daar moest hij zelf maar eens achter gekomen. Niet haar probleem en ze wilde het ook niet haar probleem maken. `Tjonge, speel je een toneelspel ofzo ? Zo oliedom ben je opeens. Ga maar wegrennen net als al die andere zielige neutrale watjes. We zullen terugkomen je ál~le~maal met de grond gelijk maken, gozer.´. Een greins sierde haar lippen en ging niet. WHAHA, ze had nog gelijk ook, de súkkel stak gewoon de overkant over. What the ha.. ?! HIJ GING DUS ECHT WEG ?~! Wát een mega loser , mietje , elk scheldwoord dat je maar kon bedenken. `Vaarwel Ivi, tot de volgende meeting´. Ivi keek uitdagend terug en de spot stond in haar ogen te lezen. `Pff, als je dan tenminste wel durft te blijven want dit noemde ík nou geen gesprek´ schreeuwde ze de hengst uitdagend na toen hij er in rengalop vandoor ging. Wááátje..