New start, new place

I'm coming home, coming home
Tell the world I'm coming home
Let the rain wash away
All the pain of yesterday

Snel klom de pikzwarte merrie op het rotsblok. Er brokkelden een paar stukjes af, maar daar trok de merrie zich niets van aan; ze klom gewoon stug door. Nu ze al zo hoog was begon het koud te worden. Haar lichaam rilde, maar haar hart voelde het niet. Haar ogen waren in spleetjes geknepen en keken gefixeerd naar de plekken waar de merrie haar hoeven neer zette. Een harde windvlaag bracht haar net nog perfect zittende kapsel in de war, geïrriteerd blies ze de lok weg die net nog voor haar ogen had gehangen. Toen ze al een stuk hoger was keek ze tevreden om zich heen. Ze zat zo'n duizend meter hoog, waardoor ze de hele omgeving kon zien. Ze sloot heel even haar ogen en voelde een briesje. Ze snoof eens en deed verschrikt haar ogen open. De wind had ook een geur meegebracht, een ander paard. Ze dacht dat het van boven kwam, maarja, die wind is niet echt betrouwbaar. Geschrokken rende ze naar beneden, waardoor ze bijna ten val kwam. Ze gleed van rotsblokken af en kwam met een doffe klap op de grond terecht. Nu rook ze de geur goed, de geur was niet van boven gekomen. Ze gromde een beetje en wachtte af.

Boven hem zag hij een pikzwarte merrie. Zo te zien niet de aardigste. Hij moch haar wel. Hij mag alle merrie die bad zijn maar goed. Met lompe passen kwam hij naar boven. Hij keek de meer met speelse ogen recht in de hare. Hij stond daar als een echte leider. Onverschrokken. De zon zorgd voor een oogverblindende mooie vacht. Manen die hemels door de wind wapperen. Oren gespits. Het enige wat je hoord was de ruisende wind. En de ritselende bladjes. Hij zegt niks. Waarom zou hij? Hij liep dichter toe de merrie. Bekeek haar is goed. Mmmh. Zijn ogen volgen alles. Hij stond angstaanjagend. Hij stond voor haar voorbereid op alles. Hij haalde op een sierlijke manier zijn lok voor zijn ogen weg. De geur van zweet hangt nog in zijn vacht. De wind vertrekt langzaam. En het wordt steeds warmer. In de tijd dat hij er staat heeft hij niks gezegt. De wolken komen langzaam deze kant op. Een regenbui is op komst. En ja.. Vijf min later regende het. Het is een harde bui maar hij blijft hier staan..

Sarabi rolde met haar ogen, kleuter. Ze snoof en keek 'm afkeurend aan. Rare gozer... Ze zette een stap naar voren, snel, waardoor het dreigend overkwam. Als een test, bad of good? Als ie bad was zou ie blijven staan, en misschien zelfs zelf ook een stap naar voren te zetten. Als ie good was, wat eigenlijk nu al uitgesloten was, zou ie wegrennen of een stap terug zetten. Geïrriteerd zette ze weer een stap terug en liep van hem weg. In draf maakte ze bewust kleine pasjes, die ze, naarmate ze verder van hem af was, groter maakte. Toen keek ze onopvallend naar achter. Ze bleef doorgaan totdat ze bij een vlak stuk was. Ze rook of de hengst haar volgde en draaide zich plotseling om, wat zorgde voor opstuivend stof. Ze schraapte even met haar hoef over de rode grond. De regen had er voor gezorgd dat haar vacht nat was, evenals haar manen. Ze hield niet van nat haar, het bleef zo aan je plakken. Heel rustig wachtte ze af en sloot haar ogen om alle gedachtes buiten te sluiten, zoals ze met alles deed. Ze hoefde alleen maar het vakje te zoeken waar ze alle (overbodige) gedachtes in deed, om ze er nooit meer uit te halen. Toen het weer rustig was in haar hoofd opende ze haar ogen.

Met een afkeurende blik keek ze hem aan. Hij dacht pff alsof jij beter bent. Snel zette ze een stap naar voren. Ze wou dreigend overkomen nou niet op hem. Hij zette ook een stap naar voren om te laten zien dat hij niet bang is. Daarna draafde ze weg. Juist ja dacht hij. Maar wat zou hij doen.. Hij liep naar haar toe.,, Gaat het?''.Hij voelde dat er iets was. Hij probeerde er voor te zorgen dan paarden dachten dat ze moesten oppassen en zo. Maar andere bads helpt hij wel. Goed zakjes nooit! Hij was een echte leider. Zorgzaam en hard.. Maar sommige vonden hem niks en zagen niks in hem. Maar hij bleef volhouden zo is hij. Bad. En dat zou zo blijven. Hij is anders dan de meeste verwachten. Hij keek haar bezorgt aan. Het begon langzaam minder hard te regenen. Maar de wind nam toe. Nu begon en echt koud te worden. ,, Zullen we onderdak zoeken?''. Want nog lang in deze kou te staan heeft hij geen zin. Alvast keek hij omzich heen. En een tijdje hij wat gevonden perfect. Nu nog wachten of ze mee wil. Anders gaat hij daar lekker alleen zitten.

Ze rolde met haar ogen. 'Hoezo?!' Ze zuchtte. Ja, laten we onderdak zoeken... Ze gromde een beetje. Rotregen.. Geïrriteerd stampte ze met haar hoef in een plas waardoor al het regenwater opspatte. Ze bleef stilstaan en keek om zich heen. Voor haar rende een konijntje. Rotbeest, tja, muhahahaha, had ie daar maar niet moeten lopen. (Op mijn school: the Hockeyspirit.) Vlug zette ze haar hoef naar voren, waardoor hij struikelde. Vervolgens schopte ze met haar andere hoef richting het konijn. Het konijn slaakte een luide kreet toen Sarabi hem opzij trapte. Zo snel als het maar kon krabbelde hij overeind, alleen net niet snel genoeg. Laat me je even helpen. Ze moest lachen om zichzelf, nu had ze zelfs nog een goede daad gedaan ook! Ze pakte het nekvel van het konijn vast, beet net iets te hard. (Veel te hard) En gooide hem de bosjes in. Luid piepend rende het konijn naar zijn hol, waar hij verdween onder de grond. Sarabi proefde het bloed van het konijn, het smaakte naar ijzer, en het had iets weg van het bos. Wat was ze toch weer lekkr slecht. Toch hoorde ze dat stomme stemmetje weer, dat stemmetje dat altijd kwam als ze iets slechts had gedaan. 'Waar sloeg dat nou op, hoe zou jij het vinden als iemand dat bij jou deed?' Ach flkkr op. Stom stemmetje, ze negeerde het compleet. Sarabi en de hengst kwamen bij een grot. Goed genoeg voor jou?, vroeg ze duivels. Zelf liep ze de grot al in. Niet echt mooi, maar het kan er mee door. Ze schraapte met haar hoef over de grond en ging liggen.