Do you like me ?

Gitzwarte lokken werden aangevoerd door een onophoudelijke zuidenwind waardoor ze constant achter Ivida aan wervelden. Geuren van gras gepaard met de geur van vrijheid stroomde haar neusgaten binnen. Hoe walgelijk de lucht ook was, het was een van de dingen die je nodig had om te blijven leven en dus pompte de grafiet zwarte merrie het zuurstof haar lichaam binnen. Een frisse bries streek langs haar vacht, speelde met de puntjes van haar manen. Gretig bolde ze haar hals waardoor de werveling in haar hals nog duidelijk zichtbaar was. De merrie maakte een paar zijwaartse passen en bleef dansen op haar fraaie hoeven. Langzaam en sierlijk bewoog de merrie doelloos van links naar rechts. Haar zwarte staart en manen waaierden uit in de wind dier door haar eigen snelheid veroorzaakt werd. De merrie liep regelrecht in een streep van fel zonlicht en ze paradeerde er uitgelaten van energie doorheen. Plotseling schudde ze haar hoofd en haar zijdezachte voorpluk viel over haar donkere oog. De woeste furie van de merrie stond in haar ogen te lezen, was een karaktereigenschap die door haar lichaam heen gierde. Ividanara trok haar benen hoog op in beweging zette haar achterbenen recht onder haar lichaam zodat ze zich oprichtte. Een laagje zweet glansde op haar vacht in de ochtendgloren en spieren bolde onder haar vacht vandaan. Ongenaakbaar, temperamentvol en vurig. Drie persoonlijkheden die de merrie allemaal door haar aderen had stromen. En soms moest ze dan even deze energie kwijt en stoomde over de de grasvlakte's van de heuvels, blakend van energie. Woest gingen haar flanken op en neer tot ze tot stilstand kwam. Pompte ze even wat nodige zuurstof naar binnen en concentreerde zich dan weer op haar omgeving. Sommige paarden beschreven haar als gruwelijk. Enkel omdat haar ziel tot de duivel toebehoorde. Ze verafschuwde haar, waren bang door haar moorddadige lichaam te worden verpletterd. Maar in werkelijkheid was de merrie slim genoeg om niet op elk langs komend paard te springen. Tenminste, als hier geen reden toe was. Zo bloeddorstig was ze nou ook weer niet. Ivi lichtte haar hoofd en strekte haar ranke benen en snoof geirriteerd. De geur van een ander paard was onmiskenbaar, drong haar neusvleugels binnen en bleven daar hangen. Haar donkere ogen zochten naar een postuur van een paard. Harteloos , liefdeloos waren de enige gevoelens die haar ziel raakte.

Ze galoppeerde hard rond. Ze bokte ze steigerde. Ze was zo vrolijk. Ze rende rondjes. Waarom was ze zo vrolijk? Ze wist het niet maar het was leuk om vrolijk te zijn. Ze was nog nooit echt vrolijk. Ze moest altijd haar ouders en haar familie helpen. Dat vond ze altijd oersaai ze mocht nooit echt kind zijn. Toen ze oud genoeg was trok ze de grote wereld in. Het maakte haar niet uit waar ze kwam ze wou alleen een nieuw leven. Maar iets ontbrak. Iets maar wat? Haar golvende manen kwamen tot stilstand. Haar lok kwam voor haar ogen. Wild schudde ze hem weg. Ze deed een paar stappen naar voren. En in eens wist ze wat er ontbrak. Iemand om de vreugde mee te delen. Ze draafde met verlengde passen. Tot opeens. Ze rook iets. Van een paard volgensmij. Ze het paard ontmoeten. Vrolijk volgde ze de geur. Ze werd nog blijer. Hoe vrolijk zou dat paard zijn. Of moest ze iemand gaan opvrolijken. Maar in in ieder val wou ze veel lol beleven met dat paard. Met haar neus hoog in de lucht ging ze verder met zoeken. Zoeken naar dat paard. Ze liep verder. En daar ze zag ze het paard. Het was niet de aardigste dat kon je wel zien. Maar toch ging ze naar haar toe. Ze liep vrolijk op de gitzwarte merrie. ,, Hoi ik ben Zafira en jij? zei ze heel vrolijk. Ze onderzocht het paard. Ze was niet fors zoals zij. Ze was heel sierlijk. Als ze maar niet arrogant was kon ze misschien wel vrienden worden! Ze wou heel graag een vriendin. Ze zag er wel duivels uit. Maar goed dat maakt haar niks uit..

Met een soort dribbeltje in de pas van Reggie draafde hij wat rond in The battle field. Het was nou niet de perfecte plek om echt vrienden te maken. Want veel paarden kwamen hier om te vechten en dat zou Reggie never nooit winnen. De echte 'bads' hier waren nou niet echt fijn om een babbeltje mee te maken. Ach hoewel Reggie had vaak geluk. Misschien zou hij hier wel een erg aardig iemand leren kennen. Misschien zou de vriendschap wel wat worden. Of zouden ze hem niet zien staan, letterlijk en figuurlijk bedoeld. Hij keek uit over de grasvlakte. Toen hij de perfect geschikte boom opzocht ging hij daar uitgeput liggen. Hij trok wat gras uit de aarde en genoot van de lichte bries die om zijn gezicht dwarrelde. Hij snoof de heerlijke geur van het sappige, nieuwe gras. Toen hij opnieuw over de grasvlakte uitkeek viel zijn oog op een gitzwart paard in de verte. Dat zichzelf behoorlijk zat te ergere. Na een tijdje kwam er een forse tinker voorbij en hij mocht haar wel. Het was een vrolijk typ net zoals Reggie zelf. Misschien kon hij eens een praatje met haar maken. Net toen hij eigenlijk naar de tinker toe wou lopen keek hij opnieuw naar het zwarte paard. Daar was hij toch ook behoorlijk nieuwsgierig naar. Maar het forse bonte paard liep al op de zwarte merrie af. En ja.. Hij kon toch ook gewoon kijken wat er zou gebeuren. Kon hij nog even wachten en zich voorbereiden op zijn gesprek. Hij wou natuurlijk wel goed overkomen.

Ze keek naar de zwarte merrie. Ze zegt niks. Waarom niet? Zafira keek in het rond. Toen vielen haar ogen op een zwarte shetlander. Hij was alleen. Misschien wou hij het gesprek? Ze wist niet of ze de shetlander moest roepen.Of niet? Ze keek naar de zwarte merrie zou ze het goed vinden. Ze keek de merrie vragend aan.Wat zou zij er van vinden? Waarom vroeg ze het niet gewoon? ,, zou die zwarte Shetlander ook bij het gesprek mogen?''.

Edit by admin: je reactie moet 4 regels vol zijn als dit vaker gebeurd gaan wij er iets aan doen