The death valley...

Eenzaam zetten Ghandy weer een hoef vooruit, hij had Dorst. met zijn hooft omlaag gebogen liep hij veder. Was er maar iemand, iemand die wist waar water was. maar er was niemand. Langzaam drupt er vocht uit zijn ogen, noch nooit had hij zich zo enzaam gevoeld, hij zakten door zijn beenen, langzaam ging hij lichen, liet iemand hem nou vinden! Dit zou het einden zijn, het einden van zijn leeven! zo´n einden had hij niet verwacht,,, hij lach stil, op een grooten vlakten, waar allen een aantal cactuse en enkelen schedels lagen. Het was stil... opeens tilden hij zijn hooft omhoog, hoorden hij nou water? hij keek omzich heen,,, over de flakten... Wind blies wat zand in zijn ogen, hij schurden langs zijn been. In de verten lag een klein beekje, Hij stont op en probeerden vooruit te stappen, het ging niet makelijk, maar hij was er! water, hij stak zijn neus er in... het was apsoluut niet diep! maar hij genoot van het kleinsten Druppeltje! de eenzaam heid was niet verdweenen, maar de dorst was minder!