Wenever, wherever

Zover je kon kijken was het gebied alleen maar gevuld met zand. Hier en daar probeerde wat plantjes in hopeloze pogingen boven het aardoppervlak te komen en staken grote cactussen boven de grond uit. Daarachter bevond zich een berg die was begroeid met wat weelderige plantjes groeiend tussen de zandstenen. De steile granietrotsen verhieven zich vorstelijk boven de azuurblauwe hemel. En wanneer je de horizon bekeek werd je blik belemmerd door een schim. Een schim die de vorm van een paard had aangenomen. Ividanara, een merrie van vlees en bloed, waagde zich op de open vlakte van de woestijn. Twee inktzwarte ogen met onvoorstelbaar lange wimpers bekeken nauwlettend de goudgele vlakte. Geen enkele detail over het hoofd ziende. Allereerst viel het de grafiet zwarte merrie op dat dit land nou niet echt een indrukwekkend 'wild life' had. Vliegjes, toren en schorpioenen waren de voornaamste dieren die je zou tegenkomen in het dorre gebied. Niet dat de merrie daar nou problemen mee had. Het was best logisch dat er niet vele diertjes rondliepen want de hitte had ze vast afgeschrokken. Ja de hitte steeg als een dikke, zilverachtige nevel van de goud gekleurde massa's op , zo dik dat de horizon leek te buigen onder het gewicht van de blauwe hemel en een enkele wegvliegende vogel golvende contouren leek te hebben. Als je hier pas net kwam had je het idee of je levend werd gekookt, en alhoewel ze het niet mee had met haar gitzwarte kleur , kon ze best tegen de alledaagse hitte hier. De hitte sloeg eerst wel als een mes door haar lichaam, maar wanneer ze er een paar uur had gelopen had ze er geen last meer van gehad. Wel had het een deel van haar kostbare energie weggenomen. Uit ervaring wist de merrie dat de woestijn een van de uiteenlopenste temperaturen van de wereld bezat. In de zomer kon het uitlopen tot zo'n 50 graden celsius overdag terwijl het er op een winternacht wel 0 graden con zijn. Op beide momenten was ze niet graag in het gebied, en net zoals de meeste paarden zou ze er dan wel wegblijven. De ranke fries staarde met haar lege ogen mat achter zich. De oneindigheid en onbekendheid van de woestijn had een aantrekkingskracht voor de merrie, zorgde dat ze er wel naartoe moest gaan om het te bekijken. Kilometers ver bleven haar sporen achter haar hangen. In tegenstelling tot het zand bij de zee was dit zand niet plakkerig maar fijn en zacht. Stoof het veel gemakkelijk op wanneer je erdoorheen liep en al vaak genoeg gedurende de tocht had ze even haar ogen moeten dichtknijpen op het zand niet tot haar ogen te laten doordringen. Ook paste de betekenis van de kleur van het gebied goed bij het gebied zelf. Bruin, de kleur van armoede en nederigheid en beige een neutrale kleur. Barbaars trok de merrie haar hoofd in de lucht, besloot door te gaan met haar tocht door het onbekende. Zou ze harteloos door het gebied scheuren en niet een keer omkijken naar het indrukwekkende natuur om haar heen. Haar enige doel was het vinden van iets wat men nog nooit gevonden had. Eigenlijk wist ze niet waar ze naar zocht, hoe het eruit zag of hoe het rook. Maar men had vast niet goed genoeg gezocht om alles van dit hier af te weten. Want als je hier was leek het op je in een andere dimensie was beland, werden de meeste verblind door de schoonheid van het opblinkende zand of voelde ze zich verstoord door de hitte die door je kop boorde. Maar dat was iets waar de friese merrie geen last van had. De woestijn was iets onbekends en het lot had het vast zo gemaakt dat het perfect was om er iets te dumpen wat niet ontdekt mocht worden. Haar manier van denken was zoveel anders dan andere. Doordacht. Vernuftig. Zo kon je haar brein wel beschrijven. Ongevoelig keek de merrie nu voor haar uit, straalde haar houding grootsheid uit en waren haar ogen strak en wreed voor zich uit gericht. Het was hoogtijd om door te gaan met haar zoektocht en ze rukte haar benen genadeloos ban de grond af. Meteen bewoog haar benen ritmisch mee in een rustige dag die niet al te veel van haar lichaam vergde. Haar lippen die tot een grimmige streep waren getrokken bewogen nu even krampachtig. Met deze hitte lopend door een woestijn waar je zover je om je heen keek alleen zand te vinden was , was zeker geen water te vinden. Alhoewel ze er wel naar snakte was het geen reden van haar pad af te wijken en op zoek te gaan naar iets drinkbaars, dat zou later wel komen.
Haar donkere ogen vielen op een silhouet van een ander paard. Een gedaante sloop over het mulle zand richting haar en naarmate het dichterbij kwam kon ze het shaduwbeeld beter herkennen. Toen het paard haar zoveel was genaderd dat ze dingen kon aan onderscheiden keek ze het paard zelfbewust aan. Wat dit wezen hier te zoeken had was niet haar probleem en zo was het ook niet haar zaak hoe zij hier beland was. Op een sensationele manier krulde ze haar hals en schudde haar manen zodat wat er wat zand uit opstoof. `Zo zo´ sprak ze prestigieus `Alhoewel dit mij niks aangaat zou ik graag weten waarvoor jij deze woestijn betreden hebt´.

Het was Shina's eerste keer in de woestijn en het viel haar algauw op dat ze het hier niet lang kon uithouden. Ze liep nu al zo'n uur en overal om haar heen was alleen maar zand, ze draaide een rondje om te zien of er ergens iets anders was dan zand. Jammergenoeg was ze al zover zover gelopen dat je nergens meer iets anders zag dan zand,het stoof onder haar hoeven vandaan, ze kneep haar ogen dicht en snoof hatelijk,ze vond het alles behalve leuk hier. Plotseling zag ze in de verte het silhouet een ander paard,dat blijkbaar net zo erg verdwaald was als zijzelf. Shina's vacht glanste goud in de volle zon,het had precies dezelfde kleur als het zand,een perfecte camouflage,maar waarvoor eigenlijk. Ze had niks te vrezen,behalve dan misschien de schorpioenen die zich verborgen hielden onder zand,klaar om toe te slaan. Shina focuste zich op het paard en naderde het van achteren,het bleek een zwarte merrie te zijn. Door de hitte was het beeld helemaal vervaagd en niet scherp, de hitte maakte iedere stap die ze zette zwaar en het zand deed er nog een schepje bovenop. Shina zakte er bij iedere stap zo'n 5 centimeter in weg en tilde de 5 centimeter bovenop haar hoef mee omhoog. Ze liet een vermoeide zucht horen,waarom was ze überhaupt begonnen met het lopen in deze verdomde woestijn. Eigenlijk mocht ze van zichzelf helemaal niet laten merken dat ze vermoeid was,dat was voor haar een teken van zwakte. Ze was inmiddels de merrie op een 100 meter afstand genaderd en begon te sluipen. Ze wist zelf niet waarom, maar ze sloop,ze vond de merrie eng en niet te vertrouwen,want ze was zo zwart als de duivel hemzelf. Ze merkte dat de merrie haar gezien had en sloop tot een paar meter van de merrie,daar bleef ze staan en wachtte af met haar oren plat in de nek. Geïrriteerd besloot ze de merrie te antwoorden met een lichte dreiging in haar stem,ze had eigenlijk helemaal geen zin om te praten en was redelijk vermoeid."Waarom zou dat jou iets aangaan",beet ze de merrie toe...

Kort in vergelijking met wat jij allemaal opschreef

BOEM!BOEM! Het was net of een klok in het hoofd van Ivida haar alarmeerde aan het feit dat het 12 uur was. Dit liet haar meteen denken aan het sprookje van assepoetser, wat eigenlijk best grappig was. Grappig omdat het gewoon zó onlogisch was. Dat de goedzakken er werkelijk met plezier naar konden luisteren was voor haar een raadsel. Nee het bad zijn was te plezierig om er mee te stoppen. Een haar conditie was een van de belangrijkste gedeelte ervan. In een leven vol obsessie's was het altijd een grote obsessie geweest. Het was doden of gedood worden in haar wereld. Het slechte leven was ookwel een vreemde mengelmoes van saaie, langdurige intermezzo's die werden onderbroken door kortstondige maar heftige episode met een hoog adrenalinegehalte, waarin de scheidslijn tussen leven en dood flinterdun was. Als de episode voorbij was en je nog in leven was, sloeg de verveling weer toe, tot het volgende contact de betovering weer verbrak. Maar met haar dosis gezonde verstand kon ze zich uit de meest benarde van die heftige episode vechten en bleef ze leven. Leven en doden, de twee geweldigste op deze kleine, ronde planeet die men aarde noemde.
De zon had zijn pogingen om door de wolken te breken allang opgegeven en ditmaal was de woestijn niet in een geheimzinnig licht gehuld. Zoals meestal het geval was. Maar vandaag waren de dagen donker, overheerste de wolken de zon. En om naar dit spektakel te kijken, dat vond ze zeker niet erg. Dit waren haar dagen, de dagen van ieder slecht paard. Hier werd elke dag van de zomer aan gedacht, tot je dit weer kon meemaken. Net zoals de meeste van haar soortgenoten was de duisternis waarin ze nu gehuld waren, haar vriend. Haar echtgenote, familie en vrienden. Meer dan dat bestond er niet in haar hersenkwab, enkel het slecht zijn. Toch had de gitzwarte merrie doelstellingen en oogmerken in haar leven nodig. Anders werd het allemaal zo saai. Ze had iets nodig om zich naartoe te werken. Ditmaal was dit het goedmaken van haar dagdroom. Moest ze de duivel geruststellen en een goede leider zoeken, of deze zelf worden. Ze moest en zou een paard vinden waar ze haar 'droom' of eerder een 'nachtmerrie' aan kwijt kon, eentje die van hetzelfde puur slechte ras was als haarzelf. Maar dit klusje was moeilijker dan men dacht. De meeste slechte paarden waren enkel van die wannebe's. `Waarom zou dat jou iets aangaan?´. Vurig snoof ivi en schudde haar ranke kop om hem daarna weer rechtop te tillen. Doods had ze haar neus naar haar borst laten vallen en hier haar mond in een krullende greins getrokken. `Men houd er niet van op deze manier aangevallen door woorden´. Het was inderdaad waar wat ze daar zei, dit was weer zo ´n paard dat zich verschrikkelijk druk maakte, zich snel uit de kast liet jagen. Tpff, zou laag zou zij niet zinken. `Vertel op, wat is de reden van je komst?´ sprak ze nu harder luider en om dit kracht bij te zetten klonk er nog eens een grommend geluid uit haar mond.

Shina gromde terug toen de merrie gromde. Ze werd zolangzamerhand boos,mede door het weer. De hitte kookte haar bloed, ze schudde met haar manen en antwoordde fel:"Nog eenmaal zeg ik je,waarom zou jou dat iets aangaan",ze zette kracht bij haar woorden en ze klonken behoorlijk dreigend. Ze ademde al iets minder rustig en spande haar spieren. Of wat er door haar barre tocht van 3 jaar van over was,de meeste paarden werden sterker als ze trokken, maar zij was zwakker geworden en vermoeid. Waarom eigenlijk nog zo fel antwoorden,wat had het eigenlijk nog voor nut, maar ze moest zich staande houden,ze wou niet instorten,nog lang niet. Twee belangrijke levens tegen dat van een wees waren er niet meer,voor Shina was er geen verschil meer tussen leven en dood. Bijna gaf ze toe aan de vermoeidheid,ze zette haar benen uit elkaar en bleef steviger staan. Ze hijgde nu zwaarder,achter haar klonk het ratelen van een ratelslang. Shina was op het beest gaan staan en het was behoorlijk boos geworden. Dat ratelen was een waarschuwing en voorzichtig verplaatste ze haar voet naar een andere plek, maar het dier viel al aan en beet haar in haar been. Shina schopte het beest boos weg,dit kon er ook nog wel bij. Het kon haar eigenlijk helemaal niks schelen of het gif haar doodde of niet..

Terwijl het gif bezit van haar been nam en ze de wond voelde kloppen, wachtte Shina op een antwoord van de merrie. Kostbaar bloed drupte in het zand en werd onmiddellijk geabsorbeerd door de veels te droge grond. Ze wachtte niet langer en besloot toch maar te vertellen wat ze hier deed."Oke dan",ze snoof voor ze verderging,"Ik vertel het je,aangezien je het laatste paard bent dat me nog levend ziet",zij ze met iets van verbetenheid in haar stem."Ik ben hier omdat niemand me hebben wil,omdat ik een blok aan een paards been ben,een verschoppeling,nergens goed genoeg voor en toen er eindelijk iets aan ging doen,kon mijn geboortekudde het woord moordenaar er aan toevoegen",ze was zacht begonnen met spreken en sprak steeds luider met een dreiging in haar stem."Ik ben gaan reizen tot ik in dit dorre landschap kwam, wat volgens mij de perfecte omgeving is voor iemand zoals ik",ze schreeuwde de woorden nu uit en keek de merrie nijdig aan. Ze voelde dat ze ieder moment door haar been kon zakken en tilde hem op,de pijnscheut die volgde niet voelend.