The running walk

Ik liep door het bos. Ik genoot van de fluitende vogels en de wind die met mijn manen speelde. Ik draafde aan en ging over naar een galop. Ik zag voor me een boomstam liggen. Hij was groot, maar ik waagde erop. Ik ging steeds sneller en sneller en zette af. Heel even had ik het gevoel dat ik vleugels had gekregen. Ik lande keurig op mijn voorbenen en gaf een triomfmantelijke hinnik. Toen ik een lang recht stuk zag, vond ik dat het tijd was om mijn vijfde gang even te oefenen. Ik ging stappen en ging over naar de running walk. Het zat precies tussen de stap en de draf in. Toen stopte ik. Ik hoorde iets in de bosjes. De wind nam de geur van een onbekend paard mee. Ik wachtte nieuwsgierig af tot het paard tevoorschijn zou komen.

Met verwarde manen, littekens en veel wondjes kwam ik de bosjes uit. Mijn ogen staan dof. Je kon zien dat ik lang mishandeld was. Ik deinsde achteruit. Ik keek naar de merrie. Ze leek veel op iemand uit de kudde. De enige die een beetje aardig was. Daar leek zij op. Ik keek de merrie aan tot diep in de ogen. Geen haat te lezen. Maat toch.. Ik voelde me niet op mijn gemak. Ik keek vol angst naar de merrie. Ik veranderde mijn blik in een kwade blik. Als ze echt aardig was. Zou je het zo zien. Ik bleef haar onafgebroken aan kijken. Voorbereid op alles. Je zag het wit in mijn ogen. Mijn houding werd langzaam eng. Angstaanjagend eng. Mijn ogen spuugde bijna vuur. Ik wachtte haar reactie af. Ik was veilig. Dat gevoel kreeg ik. Maar haar vertrouwde ik niet. Dadelijk was zij net als de kudde zo iets vreselijks laat ik niet nog een keer gebeuren!

Ik liep wat achteruit toen de hengst uit de struiken kwam. Op het eerste gezicht zag hij er aardig uit, maar ineens keek hij me diep in de ogen, en zijn lichaam spande zich. Hij begon mij angsaanjagend en doordringend aan te kijken. Even zette ik geschrokken een paar stappen achteruit, zo'n reactie had ik niet verwacht. "Hé, rustig nou, ik eet je heus niet op hoor!" Ik keek wat beter naar de hengst. Ik zag dat hij onder de littekens zat, waar ik even van schrok. Hij moet een vreselijk leven gehad hebben voordat hij hier kwam. Duidelijk anders dan het rustige leventje dat ik had in mijn vaders kudde. Ik ging wat ontspannen staan, om te laten zien dat ik de hengst geen kwaad wilde doen. Even schudde ik mijn hoofd, om enkele irritante steekvliegen weg te jagen.

Ik zag aan de merrie dat ze me geen kwaad wou doen. Ik was weer rustig. Alles ontspande en mijn blik werd weer aardig. ,, Ik ben Exclusive en jij bent?. Ik was nog wel op mijn hoede want niet iedereen was te vertrouwen. Ik hoorde geritsel in de struiken. Ik nam mijn houding van net weer aan. Maar het was gewoon een eekhoren. Ik nam weer mijn rustige houding. Nog steeds voorbereid op alles. Mijn oren draaide de hele tijd. Ik hoorde alles op dit moment. Ik hoorde iets vallen ik keek meteen die kant op. Het bleek gewoon een dennenappel te zijn. Ik keek haar aan. Ze lijkt echt op die gene. Misschien was zij het wel. Ik kan het altijd vragen. ,, Had jij vroeger in jou kudde een slaaf die op mij leek?''. Ik wist het zeker. Zij zou het zelfde gezegd hebben.. Opeens het leek alsof ik droomde veranderde het. Ik zag de kudde van vroeger. Op grote afstand. Maar er was iets anders aan. iedereen was jonger. Ik zag een moeder bevallen. Maar de moeder had meer pijn als gewone moeders bij bevallingen. Ik wou kijken maar het lukte niet. De moeder ging het niet halen. Het veulen was er wel uit maar de moeder was er niet. Hij keek verder daar was een kudde. Opeens was hij weer wakker. Hij zag de merrie weer. Schrok even. Hij schudde even zijn hoofd. Ja hij was er weer.

Ik zag dat de hengst zich weer ontspande. In mij zag hij geen gevaar meer. Hij vertelde zijn naam. "Ik heet Epona." Ik zag dat hij zich ineens op de struiken concentreerde, en ik keek toen ook, en toen zag ik dat het gewoon een eekhoorn was. Ik merkte dat de hengst toch niet 100% ontspannen was. Toen stelde hij me weer een vraag. "Hmm... Het zou kunnen, ik ben er niet zeker van. Ik was nooit echt op de hoogte van wie welke rang had in de kudde, want ik werd apart opgevoed en heb nooit geweten of er slaven waren in de kudde. Kan je misschien iets meer details geven? Want er waren best veel bruine paarden in mijn kudde..." Ik keek nog eens goed naar de hengst. Ik herrinnerde me niet zo 1,2,3 of ik hem echt herkende of niet...

Ik had echt gevoel dat ik haar eerder een keer heb zien langs komen. Nu ze het zegt ja er waren veel bruine paarden.,, Ja er waren veel bruine paarden. Althans bruiner als mij. . Ik dacht ofja aardiger. Zij behandelde mij niet slecht omdat ik haar maar 1 keer zag. Ik keek voor me. Ik was aan het dagdromen. De droom van net kwam terug! Dat veulen kwam me bekent voor. Ik wou kijken maar ik kon maar 1 stap doen. Het veulen afgepakt. En de moeder werd weerloos in het water gegooid. Ik krijg een leeg gevoel. Alsof zij mijn moeder was. Ik hoorde ze zeggen. We noemen hem Mystic. Want tja een slaaf moet een naam. Ma..Maar dat was vroeger ook mijn naam.. Wacht ik ben dat!! De tranen springen in mijn ogen. Ik was nog bozer geworden. Ik kwam weer terug. Ik wilde even alleen zijn. Ik draafde weg. Zonder om te kijken of iets te zeggen. Dat boeide me niks ik moest alleen zijn Epona kon er niks aan doen en ik wil niet dat zij dat dan op zich krijgt..

Ik zag dat de hengst begon te dagdromen. Ik wachtte dus maar even met antwoord geven. Even leek het alsof hij écht een herrinnering had, waarna de tranen in zijn ogen stonden, en hij draafde plotseling weg. Ik snapte het niet helemaal, maar ik liet hem maar gaan. Waarschijnlijk had hij een pijnlijke herrinnering. Ik draaide mijn hoofd naar een graspol, en nam een hap. Hier kwam nauwelijks gras voor, dus had ik geluk. Toen ik zag dat de zon tussen het bladerdak begon te schijnen, werd ik vanzelf gelukkiger en begon met hoge passen te draven. Toen ik een lang pad zag, sprong ik over naar de galop. Ik genoot van de wind die door mijn manen waaide, en het stof dat mijn hoeven deden opwaaien. Even vergat ik de hengst, en liet ik mijn gedachtes gaan.

Ik wou weer terug naar Epona maar ze was weg! Ik moet antwoord op mijn vraag! Ik keek rond alle uitwegens. Toen zag ik haar aan het einde van een pad. Ik rende op haar af met volle galop. Ik was mijn verleden even vergeten. ,,WACHT!!''. De wind blief de haren ui tmijn gezicht. Ik was 1 kilometer van Epona verwijderd. Ik zette mijn sprint in. ,, Epona wacht op mij!''. Een schuld gevoel overspoelde mijn lijf. Zou ze mij nog aardig vinden toen ik weg draafde. Vast wel zij een stem in mijn hoofd. Maar de andere stem twijfeld. Ik galoppeerde nu vlak achter haar. ,, kunnen we even stoppen met galopperen?''. Ik keek Epona aan. Zou ze me gehoord hebben? Ik keek haar vol verwachting aan. Mijn galop werd langzamer. Zonder dat ik het merkte.

Ik had het gevoel dat ik gevolgd werd, en draaide mijn hoofd wat. Ik zag dat de bruine hengst achter me galoppeerde. "Kunnen we even stoppen met galopperen?" riep hij. Ik kon hem net verstaan en ging over naar een draf en vervolgens stopte ik en draaide ik me om. De hengst galoppeerde naar me toe. 'Zo, ons teveel aan energie zal er nu wel uitgewaaid zijn.' Ik glimlachte. Ik wachtte tot de hengst weer dichterbij was. De manier waarop zijn vacht glanst en hoe hij loopt... Misschien heeft hij toch gelijk... En zat hij echt bij mijn kudde... Ik zal eens kijken of hij nog wat over zijn leven wil vertellen... 'Ik weet dat je er waarschijnlijk liever niet meer over praat, maar zou je misschien een beschrijving kunnen geven van de kudde waar je vandaan kwam, hoe de leider er bijvoorbeeld uitzag? Dan weten we zeker of we elkaar kennen...' Ik wist niet zeker wat hij zou antwoorden, en of hij kwaad zou worden, maar ik probeerde me rustig te houden, in een neutrale houding.

,, Uuuh even na denken (Ik wou het graag vergeten. Maar toch is iets in mij die zei zeg het!) ik zag hem niet vaak omdat ik voor hem niks waard was. Dus om dat ik het slaafje was van de rest en niet die van hem. Maar groot. Hij zag er echt uit als een meester. Hij liep meestal met een andere gang als de rest. Alsof de rest het niet mocht en hij wel. Geen draf geen galop geen stap geen idee. Vacht volgens mij Zwart...''. De rillingen lopen me weer over mijn rug. Ik was echt bang voor hem. En ik haatte hem. Door hem had ik geen moeder meer. Grrrrrr. Ik heette Mystic?! Ik vond het echt een rare naam. Hij wist toch wie of wat ik ben? En waarom pakte hij mij? Hij wilde mij volgens mij niet. Misschien was het iets met mijn ouders?! Misschien hadden ze iets in zijn ogen verkeerd gedaan. Ik vraag het. Als ze in de zelfde zat.

'Een groot paard, en leidersfiguur... Met een zwarte vacht... En een aparte gang...' Mijn ogen werden groot. Een aparte gang... Ja, dit moest het wel zijn... 'Bedoel... Bedoel je misschien zo'n gang?' Ik tilde mijn hoofd in de lucht, en begon weer aan een running walk. Als dit inderdaad de gang was waar de bruine hengst over sprak, dan was de leider waar hij het over had echt mijn vader, en kon ik meer over zijn leven vertellen, ik zag niet vaak slaven, maar ik hoorde wel alle verhalen van mijn vader over wat er gebeurde in de kudde. Ik herrinnerde me plotseling, dat er een slavin was waar mijn vader een hekel aan had, en ik was de enige die het geheim rond die situatie kende, en ik besefte dat als Exclusive inderdaad een slaaf uit mijn kudde was, ik hem het hele verhaal zou moeten vertellen...