Maybe my new home. (@Aragorn)

De kleine merrie snoof eens diep. De geur van The everlasting Destiny drong haar neus binnen. Een licht briesje jaagde haar blonde manen naar achter. De merrie genaamd Bodi hinnikte in het niets. Maar toch was het naar iemand gericht; Aragorn, de leider van The everlasting Destiny. Bodi wachtte en er viel een akelige stilte. Bodi huiverde. Ze hinnikte weer, maar deze keer harder in de hoop dat Aragorn haar zou horen. De merrie wachtte weer even maar begon al snel richting de geur van The everlasting Destiny te lopen. Haar ambren ogen keken verwachtingsvol naar de bosjes waar ze hoopte Aragorn te vinden. Ze sloot even haar ogen om haar gedachte te ordenen, ze mompelde wat, als een soort bezwering. 'My mind is clear, my mind is free. A peacefull place inside of me. Ze opende haar ogen toen ze vlakbij een takje hoorde breken. Gelijk schoten haar oren naar voren, maar tevergeefs, het was een konijntje... Ze voelde zich net een good, jemig. Bodi sloot weer haar ogen en probeerde gewoon haarzelf te worden. Eindelijk, het lukte. De merrie voelde een sterke energie door haar lichaam vloeien. Ze had eigenlijk geen zin meer om te wachten. Ze liep snel een rondje om haar benen te strekken. Ze hinnikte nogmaals, en wachtte.

Edit; Kan je je profielfoto veranderen? Zet 'm op 150x150, want deze is te groot.

De prachtige goudgkleurde hengst verscheen op het toneel. Hij hing hier vaak rondt bij de Heaven Stone om nieuwe leden te ontvangen. Zijn grote bruine ogen speurden de vlakte af en gleden over de prachtige rotsformaties die hier bevonden. Op de achtergrond kon je het geluid van de kolkende rivier horen, die zich een weg baande door Bloodmark. Die rivier zorgde voor het leven hier. Zonder water zou deze plek ook slechts een dor en droog gebied geweest zijn. De zonnestralen kwamen lichtjes door het bladerdak en schenen op zijn vacht. Het zorgde voor een warme vloedgolf die hij binnen zich voelde. Waarom had hij toch de slechtste gebieden?! De goedzakken hadden prachtige stukken land met gras. Ze hadden nooit wat te kort.. Het Oosten had namelijk prachtige gebieden. En dan de badeendjes, die hadden pas de goede stukken! En The Everlasting Desteny?! Die hadden enkele van die voedselloze gebiedjes.. Wat wel een voordeel was aan deze stukken grond, was dat de zwakste leden direct uitgeschakelt werden en enkel de sterkste overwonnen. Bezorgd zuchtte hij. Nee, hij had niet zoveel geluk. Aragorn plukte wat gras met zen lippen. Hiér kon hij tenminste wel gerust eten. Zonder dat er een Badeend komt storen. Hij spitste zijn oortjes en luisterde naar de duizende liederen van de vogels. Alles was hier toch zo vredig.. Onverwachts werd hij uit zijn 'droom' gehaald door enkele wanhopig klinkende hinniken. De hengst hief zijn hoofd op en draaide zijn oortjes richting het geluid. Het was duidelijk op hem gericht en hij wist maar al te goed wat dit betekende; een nieuw kuddelid! Mooi, we breiden uit. Het was belangrijk dat hij meer leden zou vinden. Zéker als hij enkele van die mooie gebieden gaat inpikken. In een ontspannen drafje ging hij op het geluid af. Daar, in de verte, zag hij een palomino merrie met prachtige blonde manen. Ze liep daar maar rondjes en leek dus al een tijd te wachten op hem. 'Zozo, je riep mij. Ik verwacht dat je in men kudde wilt?' kalm keek hij naar de merrie. Ze zag er niet slecht uit, en ze zou een prima lid kunnen worden met wat training. Binnekort zou hij een vergadering houden, maar dan zou hij eerst zo'n 5 à 6 leden moeten verzamelt hebben. Maar voor de vergadering, zouden ze zich allemaal moeten bewijzen door goede dingen voor de kudde te doen. Dàn pas zouden er leden gepromotiveerd kunnen worden.