Happily?? walkin' somewhere

Vrolijk draafde de bonte shetlander met een kudde zebra's mee,desondanks zijn korte beentjes hield hij ze met gemak bij. Maar ze renden niet zomaar,ze renden omdat ze achterna werden gezeten. Iets wat Alexan niet had meegekregen,algauw hield hij ze zelfs in galop niet meer bij. Hij besloot te stoppen met rennen en draaide zich om. Pas toen zag hij het gevaar en kon plotseling harder rennen dan ooit,hij rende de longen uit zijn lijf. Even plotseling als de zebra's waren begonnen met rennen stopten ze weer,het gevaar had opgegeven en moest wachten,want de zebra's en Alexan waren nu te alert voor een nieuwe aanval. Alexan besefte nu ook dat het leven geen spel was en had erbij geleerd dat zebra's alleen renden als er gevaar dreigde. Weer rustig begon hij te grazen en nam nog een besluit,het besluit om zich voorlopig bij de zebra's aan te sluiten, dan was hij tenminste veilig. Het gras was misschien gelig, maar het smaakte prima en vlakbij was een meertje,eigenlijk een best goed leven....
De zebra's trokken en Alexan ging mee,vooral de veulentjes vonden dat leuk en hij speelde vaak met ze desondanks dat hij allang volwassen was,zo was zijn karakter nou eenmaal. Hij kon niet met de zebra's praten, maar dat maakte hem niks uit,zij vonden het prima dat hij er was en hij vond het prima dat zij hem met hun mee lieten trekken,maar hij begon andere paarden te missen. Hij hinnikte steeds vaker,in de hoop dat iemand zijn roepen beantwoordde. De zebra's waren er ook wel, maar zij zeiden niks en graasden,vluchtten,trokken en sliepen, verder deden ze vrij weinig. Hij zuchtte en hinnikte nogmaals.