Nobody can stop me.

Ik galoppeerde. Ik keek in het rond. Naast me was mijn vriend Apollo. Wild schudde ik mijn hoofd. Het wit in mijn oog was duidelijk zichtbaar. Haat zag je stromen door heel mijn lichaam. Met mijn krachtige hals keek ik in het rond. Je kon van een afstand zien dat ik gevaarlijk ben. Ik brieste. Niet rustgevend. In tegendeel. Met mijn krachtige benen galoppeer ik nog steeds. Hij voelde zich goed en gevaarlijk. Alle diertje die in zijn beurt zitten zijn niet veilig. Zweten doe ik niet. Ik zit wel vol energie. Ik stopte. En stak mijn neus in de lucht. Ik wist het zeker we zijn in The Heaven Stone. Ik was tevreden. We waren er. Nu nog Ividanara zoeken. Ik pakte gulzig wat gras. Ik haalde het ruw uit de grond. Ik rook wel wat. Een vage paarden geur. Ik ging weer verder met Apollo. Ik keek goed in het rond. Met krachtige stappen liep ik rond. De wind kwam opdagen. En het speelde met mijn manen. Ik voel me sterk. Heel sterk. Ik keek in het rond. Ik rook nog een en de paarden geur is sterker. ,, Ik weet denk ik waar Ividanara is volg mij''. Ik keek naar Apollo en keek of hij mij wou volgen. Toen zag ik haar in de verte staan. ,, Kijk daar is ze!''. Ik hinnik op mijn hardst als ze dat niet hoort is ze bijna doof.

Met mijn krachtige benen gallopeerde ik naast Dakara. In mijn ogen kon je alleen slechtheid lezen. De winde suisde in mijn oren en ik schudde wild met mij hoofd. Ik remde achter Dakara en steigerde. Mijn benen maaide door de lucht het zag er mooi maar ook gevaarlijk uit. Net zo gevaarlijk als ik. Ik gallopeerde weer naar Dakara. Mijn ogen wisten nu dat we in The Heaven Stone waren. Ik keek in het rond en zag allemaal dieren wegkruipen als ze mij en Dakara zagen. Ze wisten dat wij veel dieren kwaad deden. Maar goed dan dat ze wegkropen. Mijn hoef schraapte over het gras. Bij elke schraap van mijn hoef kwam er een wolk van grond ik brieste het woest weg. ' Dus dit is The Heaven Stone?' Ik wist wel wie Ividanara was. Ze was puur slechtheid net als iedereen. Ik schraapte me hoef nog een keer. Mijn ogen stonden vol kwaad nu ik een diertje zag. Ik legde mij oren plat en liet me tanden zien. Het diertje rende snel weg. Ik grinnikte. Ik stapte vooruit om weer naast Dakara te staan. ' Oke ik volg je ' Ik volgde Dakara en daar stond Ividanara. Dakara hinnikte hard. Ik hinnikte net zo hard als hem en wachtte op een antwoord. Het was een geweldig gevoel. De wind waaide door me manen. Dakara en ik wachtte. Hopelijk liet ze ons toe in de kudde

De friese merrie bewoog zich lichtvoetig over het nog vochtige gras voort. Haar hemelsblauwe ogen fonkelden en haar mondhoeken plooide omhoog in een geamuseerde greins. Ivi's ogen hadden het schaduwbeeld van een paard gevonden. Aan het profiel en de omtrekt te zien was het een hengst, ook een arabisch paard. Een rondtrekkende windvlaag sneed in haar vacht en ogen waardoor ze deze even wat dichter hield. De schim was nog enorm ver van haar vandaan maar nu al vroeg ze zich af welke geaardheid bij deze hengst hoorde. Net zoals altijd wilde de pure merrie weten voor welk vlees ze dit keer stond. Met Ivida's blik hield ze hengst vast. Keek ze hem zowel charmant aan ijzig. Voor badas aanlokkelijk , maar voor een goedzak angstaanjagend.
Opeens begon de wereld weg te smelten , de heuvels verdwenen en het gras smolt onder haar hoeven vandaan. Ook de schim verdween. Het heuvelachtige landschap maakte plaats voor een duister uitziend gebied. Even moest Ivi knipperen met haar ogen om aan het duistere te wennen. Dit was niks nieuws voor de merrie, en ze was alles behalve angstig. Ze was enkel gedropt in een van haar dagdromen. Met haar donkere ogen bekeek ze hoe een donker paard dichterbij kwam. Een demon, had enkel de vorm van een paard aangenomen. Witheet leek het donkere figuur maar Ivi schonk hier geen aandacht aan. Probeerde alleen te ontdekken waarom ze hier in een van haar dagdromen beland was. Twee duivelachtige ogen keken haar woest aan, zonder ook maar een woord uit te spreken. Een stel andere demonen verscheen op het toneel. Deze voegde zich bij de andere demon. Onder de wonden, littekens en bloed zaten deze paarden.
Ivi opende haar ogen weer, alles was verdwenen. Enkel een vage herinnering van haar droom was achtergebleven in haar brein. Ze was de schim nu bijna genaderd. De friese merrie dacht na over haar droom, wat betekend kon hebben. Was het een teken geweest van de duivel? Het enige wat ze gezien had was een woeste demon met een groep verwonde demonen erachter. Probeerde de duivel haar iets duidelijk te maken? Misschien probeerde hij wel te zeggen dat het leger van de slechte paarden te klein was en als er niet snel iets aan gedaan werd de slechte paarden een onderspit zouden dolven. Nu begon er een lichtje te branden. De badassen snakte inderdaad naar een goede leider, eentje die zijn onderdanen onder bedwang houden en die zo machtig was en mentaal zo sterk om op de sluwste manieren aanvallen te plannen op de goede paarden. Nog nooit had er zo'n iemand voor hun klaargestaan. Veel tijd om erover na te denken had de merrie ook niet echt want ze was de hengst genaderd. Het viel haar nu pas op dat er bruine achter stond. `Boys, wat is jullie reden voor julie komst in dit gebied?´ klonken ijzige tonen terwijl haar ogen zonder angst in die van de hengsten boorde. Geen zin had ze dit keer om de paarden helemaal te bekijken en te zien hoe het eruit zag, voor nu deerde haar dat niet. Ze vroeg zich af of deze hengst net zo verduiveld was als haar. Was dit het geval dan had ze meteen beet.

Ik keek de merrie vol verbazing aan. Ik brieste hard. Ik keek glazig voor me uit. ,, Wij willen graag in de kudde''. Ik wou er nog achter aan zeggen was dat niet duidelijk. Maar Ik hield zich in. Niet nu. Je moest altijd respect tonen. Maar de rust was niet terug gekeerd. Ik tilde mijn krachtig been op en liet hem hard neer komen. Maar de woede was niet weg. Ik keek haar recht in de ogen aan. Ik zag wel iets. Maar ik ging toen verder de merrie af. Ze was een fries. En zeker niet de liefste. Een echte fries. Want ze was wel stevig. Lomp niet. Een mier kwam bij mijn hoef in de beurt met een klap liet ik mijn hoef neer komen op de mier. Dat voelde goed. Ik begon me raar te voelen maar ik dacht er niet aan. Ik wou er niet aan denken. Het was de zenuwen. Mijn woede was nog niet weg. Langzamer had begon je die woede te zien. Je begon de wit in mijn ogen te zien. Maar nu angstaanjagender dan ooit. De wind kwam opdagen ik knipperde een paar keer met mijn ogen. De wind speelde met mijn manen. Ik keek de merrie weer aan. Hoe heet ze eigenlijk?

Barbaars trok de merrie haar hoofd weer de lucht in en haar cyaan blauwe ogen, die in deze schaduwen wel inktzwart leken, fonkelden. Haar blik uitdagend en ijzig als altijd maar toch gevuld met charme, en haar hoofd zo goed gevormd was enkel bedacht door dat ene persoon dat zichzelf de duivel noemde. Enkel haar lichaam kon geschapen zijn door zo´n meester. Omdat Ivi een enorm slank lichaam had voor haar ras dachten de meesten dat er iets van arabisch bloed door haar aderen gemengd was. Dat was niet het geval, ze had enkel een rank lichaam. Ook was het wel te zien dat friese merrie geloofde in haar eigen krachten, iedere beweging werd met dezelfde perfectie uitgevoerd. Ieder woord, iedere klank werd met zoveel passie uitgesproken. Hoe haar cyaan blauwe ogen je vasthielden, dan zou je haar nooit meer vergeten. Ondertussen dacht de merrie eraan dat ze een werkelijk een slecht paard moest zoeken. Dat klonk bedriegelijk makkelijk. En wanneer ze dan een slecht paard had gevonden moest deze ook nog een goede leider kunnen zijn. Een waarmee ze wat kon, die ooit misschien wel bovenaan alle slechte paarden kwam te staan. Voor deze zoektocht zou ze misschien dh wel uitmoeten, maar dat was nog niet aan de orde. Eerst maar eens kijken of deze hengst het in zich had.
Langzaam schoven donkere wolken voor de azuurblauwe hemel. Even leek het of iemand de zon opeens uit uit gezet, want deze was op slag verdwenen zo snel waren de wolken eroverheen geschoven. Een koude wind trok op, waardoor haar gitzwarte manen naar achter werden getrokken, evenals haar staart. Ivi manoeuvreerde haar grafietzwarte lichaam wat meer naar de hengst toe zodat ze nu ook op de heuvel stond waar hij op stond. Door de opkomende wind kon ze de hengst ook wat minder goed verstaan en dit hielp daarbij. Ze was ook op de heuvel gaan staan omdat ze in feite anders 'onder hem' stond en dat was een teken van zwakte. Om te laten zien dat Ivi wel zeker dominant was maakte de merrie zich vervaarlijk groot, pompte ze haar longen vol met lucht en bewoog ze haar schouders met een zwierig beweging omhoog. Een enkele emotie was rond haar lichaam en gezicht te lezen, spatte er als het ware vanaf omdat er verder niks anders aan af te lezen was. Het was een soort mengeling van trots en dominantie, een die niet gemakkelijk te beschrijven viel. Onbeschoft als de merrie was bekeek ze de hengst of ze daar het recht voor bezat. Of de hengst enkel een voorwerp was waarvan ze moest beslissen of het wel tot haar toebehoorde. En hoewel het leek of de merrie er niks van verstaan had , had ze weldegelijk gehoord dat de hengst gevraagd had of zij bij de kudde mochten. `Hmm´ was haar korte antwoord. Snel gleden haar blauw gekleurde ogen over de hengsten, bekeek ze ze nogmaals. Ze moest er zeker van zijn dat dit geen straatkatten waren want daar had ze geen honger in. `Oké dan, jullie kunnen erbij´ antwoorde ze weer terwijl ze rustig met haar hoofd knikte. Ja innerlijke rust was een van haar geheime wapens.

Ik keek haar aan met een ijzige blik om te wachten op haar antwoord. De merrie was duidelijk een echte fries. Met echt kwaad in haar. Haar antoowrd was dat we in de kudde mochten. Ik wasblij dat ze ons toeliet in haar kudde. Op mijn fluwelen vacht vonden opeens donkere plekken het begon te regenen. Er kwamen steeds meer druppels op de grond terecht. Ik werd kwaad waarom moest het nu weer regenen. Maar ik hield me rustig van een beetje regen ga ik niet dood. De kudde begon nu met een paar paarden. Hopelijk breidde de kudde zich snel uit met meerdere paarden. Ik ging naast Dakara staan want ik stond achter hem. Ividanara stond nu boven ons op een soort rots. De wind ging harder waaien. Mijn voorlok waaide naar voren en mijn staart waaide alle kanten op. ' Dank je dat we in jou kudde mogen ' Ik zei he dit keer beleefd want je moet altijd respect tonen tegen je leidster of leider. Ik zette een stap naar voren om de leidster goed te kunnen bekijken. In mijn ogen kon je lezen dat ik puur slecht was. Net als bij de leidster. Hij keek nog even goed rond. Hij zag een beestje lopen langs zijn hoef. Maar lang liep hij niet meer. Apollo tilde zijn been op en liet hem met een plof nee komen op het beestje. Zo dacht hij weer een rot beest minder dacht hij bij zichzelf. Hij wist de naam nog geen eens van de leidster. 'Wat is jou naam eigenlijk, leidster?' Ik vroeg het beleefd maa als het een paard was die mij niet respecteerde had ik het heel anders gevraagd.

Ik haatte regen. Maar echt heel erg. Je ziet de wit van mijn ogen. Al mijn spieren zijn gespannen. Ik zag er heel gevaarlijk uit. Mijn vacht glinsterde. Niet van de zon die er op stond. Nee een mengeltje van regen en zweet. Iedereen rook mij. Ik keek angstaanjagend in het rond. Ik brieste. Niet geruststellend. In tegendeel. Opeen kreeg ik een flashback. Ik was aan het vechten. En het ging er hard aan toe. Je ziet nog enkele littekens er van. Mijn vader wou ons stoppen maar mijn broer viel hem aan. Toen werd ik kwaad. Ik nam toen een aan loop en bukte tegen de flanken van mijn broer. Mijn vader lag op de grond van de pijn. En mijn broer ook. Die dag was ook mijn broer dood gegaan door mij. Ik vond het niet erg maar mijn ouders wel. Ze stuurde me weg. Pap had dood kunnen gaan maar ze gaven meer om zijn broer. Daarom vond hij het niet erg. Een grote grijns kwam op zijn gezicht. Zijn broer was een goed en zijn vader was goed. Zijn moeder was nier honderd procent goed. Ik leerde slecht zijn van mezelf. Omdat mijn broer werd voorgetrokken. Mijn woede voor hem waren er in een keer uit. Ik was altijd goed voor mijn vader en mijn broer altijd slecht. Mijn broer haatte vader. Ik hield van hem. Maar toen ze me hebben weggestuurd haatte ik hem ook. Mijn grijns werd groter. Mijn ouders mochten zich geen ouders noemen. Eigenlijk. Moesten ze zich de mishandelaars van hem noemen. Pff ouders wat heb je eigenlijk aan ouders? Ik kan me niks goeds verzinnen wat ze voor me hebben gedaan!