Disapearance in the mountains(introducing Alexan)

"Ik ben geen volbloed. Mijn moeder was een Arabische Volbloed. Maar daardoor werd ik nooit als minderwaardig beschouwd. Het is juist handig, om de kracht van een Paint te hebben, maar het temperament en deels de bouw van een Arabier." Ik vond deze hengst erg aardig, en hij mij waarschijnlijk ook. Dat is weer iets wat ik van mijn vader heb geërfd; ik ben een allemansvriend. Het was wel fijn toen de hengst zelf wat vertelde over zijn kleur, want niet veel paarden weten erg veel over kleuren en kleurgenen. Toen hij het over de kleur Silver Dapple (alias Zilverappel ) had, realiseerde ik me weer iets. Mijn moeder had ook een bijzondere kleur, en nu schoot me weer tebinnen hoe weinigvoorkomend die kleur was bij Arabieren. "Mijn moeder was ook een Silver Dapple, alleen dan met een donkerdere vacht. Ik heb dat altijd bijzonder gevonden, een gitzwarte vacht met zilveren manen. Bij veel andere Arabieren is het juist andersom."

Ik voelden dat de hengst me vertrouwden, en ik vertrouwden hem. Hij vertelden over zijn moeder. mijn moeder was een lieve rockymoutain merrie, ze kom met iedereen om gaan. ze was zward met een smallen witten bles Ik wouw ook noch wat over mijn vader vertellen, Mijn vader was niet zo vriendelijk, hij gaf niet om anderen paarden, behalven om merrie´s, daar dee hij veel anders tegen dan hengsten, ik ben verstoten door mijn vader, en daarom weg geloopen, ik weet niet of mijn vader noch leeft.

Reggie slikte even en keek naar beneden. Toen hij zag wat er allemaal de ravijnen inviel was dus inderdaad levensgevaarlijk. Hij sprong over rotsen en galopeerde het ravijn uit. Hij wist dat het niet slim meer was om achteruit te kijken omdat hij geen risico moest nemen dus besloot hij gewoon niet meer te denken. Niet denken maar doen. Dat was eigenlijk altijd de motto van zijn vader geweest en altijd had hij die opgevolgd. Bij altijd hoort ook nu dus hij galoppeerde verder en uiteindelijk, tot zijn grote verbazing, kwam Thunderbold in zicht. Hij was blijven wachten. Eigenlijk wel zo redelijk. Toen hij verder keek stond er nog een paard bij. En bij herkenning een rasechte Rocky Mountain. Hij giechelde even en bedacht meteen zijn openingszin. Toen ze aangekomen waren botste hij tegen Thunderbold op. Door zijn enthousiastme was hij vergeten te remmen en hij keek verontschuldigd naar hem. ,,Sorry Thunderbolt. Dat was niet mijn bedoeling." Hij wachte op een vergeving zodat hij zich kon richten op de Rocky mountain. Hij hoorde Alexan achter zich en keek gelukkig achterom. Als Reggie geen woord verkeerd zei en als iedereen mee werkte kwam alles goed. Alles..

Ghandy Keek naar de zwarten shet, die tegen tunderbold was op geloopen. Hij Zetten het gesprek aan de kant en glimlachten. Hallo Ghandy stak zijn hooft in de lucht en voelden de wind. hij rook iets raars. een beetje als rook. maar hij wist niet zeker of dat het was. hij snoof de lucht in en trok zijn boven lip omhoog. ´Volgens mij ruik ik iets raars´ deelden hij bezorgt met de anderen. Hij vroeg zich af hoe de paarden zouden reageeren, en besloot even op andwoord tewachten.

Ik keek even verrast naar de zwarte shetlanderhengst die tegen mij opbotste. "Het geeft niet hoor, door de sneeuw kan je snel uitglijden." Toen ik zag dat de Rocky Mountainhengst iets rook, hief ik ook mijn hoofd in de lucht. "Vreemd, het heeft bijna dezelfde geur als vuur, maar hier zou nooit uit het niets vuur kunnen komen, daar is het te koud voor..." Ik wist dat het geen vuur zou kunnen zijn, want de sneeuw en de kou zou het vuur zo doven. Ik had deze geur nog nooit geroken, want een brand zou anders ruiken. Ik keek in de richting waar de geur vandaan kwam. Ik zag geen duidelijke rookpluim of iets dergelijks dat de aanwezigheid van een brand zou verraden.

Weer stak ik mijn boven lip om hoog. Nee, het ruikt ook naar, eh... Ik draaiden me om. het ruikt echt raar. ruiken jullie het niet? ik weet niet wat het is... slueuw keek Ghandy rond. Even dacht hij dat hij wist wat het was, het was vast een stinkend roof dier. nee, waarschijnlijk was het gewoon iets wat een beetje was over gewaaid. Ik keerden me weer naar de anderen paarden, ´Het is weg hoor... Plots rook ik het weer... ik keerden me om. Ik ruik roof dieren, wolven of zo! ik keek naar de grooten vogel boven mijn hooft. Ik keek achterom. ik dacht even dat ik gek was, straks waren er geen roofdieren, dan stond ik hartstikke voor gek! Maar ik wist negen en negentig procend zeker dat ik wolven rook. Ik hoopten dat de anderen mij geloofden, zo niet, zouden ze waarschijnlijk gedood woorden door de wolven! Ik was bang, bang dat ze me buiten slooten, net als mijn vader had gedaan. dat ik er niet meer bij hoorden, net als in het verleeden. Nee! zo was tunderbolt niet! hij zo me vast geloofen! Ik keek weer achterom. wachtend op andwoord.

Ik hief weer mijn hoofd in de lucht, om goed te kunnen ruiken. "Als het al roofdieren zijn, hoeven we niet bang te zijn. We kunnen ze sowieso gemakkelijk aan." De geur leek op die van een wolf of een poema, maar ik was niet zeker. Maar ik was niet vaak in de bergen geweest, dus zou het best kunnen dat de dieren hier een andere geur hebben. Ik wachtte even op wat de hengst zou zeggen, of tot het wezen tevoorschijn zou komen. Weer zag ik een steenaren over me heen vliegen. Ik sloot mijn ogen terwijl de wind even door mijn manen waaide, en even was ik aan het dagdromen, dat ik hoog boven de aarde vloog, vrij... Toen opende ik mijn ogen weer en realiseerde me dat ik nog gewoon op de aarde stond. Ik hoorde geritsel in de bosjes verderop. Ik hield mijn oren gespitst op het geluid.

Ik sprong naar achter. ´Je hebt gelijk´mompelden ik zacht. maar ik gaf de hengst niet graag gelijk. ik hield niet van roof dieren, zeker geen wolven. Ik zeten een stap naar vooren. Het waaiden ineens wat harder. de steenarend vloog boven ons hooft. zal hij het roof dier ook hebben gezien? vroeg ik me af. hij was zeker op jacht naar muizen, maar die vind je hier niet boven in de rocky moutain´s. zouden roof vogels dan op anderen dieren jachen. ik geloofden het niet. ik keek naar de shetlander, daar na naar de paind. natuurlijk hadden we die wolf met ons drieeen zo weg. Ik besloot dat ik de eersten zou zijn die de wolf aan viel. zo zouden de hengsten zien dat ik sterk en stoer ben. en zouden ze vast vergeeten dat ik net een beetje soft gedaan had.

Dankbaar keek Reggie naar Thunderbold. Hij briesde enkele keren zacht en probeerde het gesprek tussen Ghandy en Thunderbold te volgen. Toen hij iets hoorde over een onbekende geur haalde hij zijn neus op. Iets wat van heel ver kwam leek hij ook te ruiken. Toen hij het woord 'wolven hoorde' deinsde hij achteruit. Hij had helemaal niets met wolven. De wolven waren zijn grootste vijand. Hij had aan moeten zien hoe zijn ouders beide werden verslagen door de wolven. Reggie's ouders waren enorm moe en waren te zwak om nog te vechten. Reggie is gevlucht, maar was dichtbij gebleven en heeft nog een laatste afscheid genomen. Sindsdien is hij doodsbang voor wolven. Hij en ook zijn ouders waren al kleiner en hadden een wat kleinere kans om te winnen. Hoewel het makkelijk was gelukt als zijn ouders nog top en fit waren. Maar dat was helaas niet het geval. Er gleed een kleine traan over zijn wang. Ongemakkelijk probeerde hij hem te verbergen. Toen nam de woede de plaats van de angst in. Hij keek vijandig in de richting van de onbekende geur.

Onrustig keek ik om me heen en zetten ik een aantal stappen naar achter. Ik ruik het wel maar zie niks! Ik draaiden om, en zwaaiden met mijn hooft. Ik zetten weer wat stappen naar vooren en keek naar de zwarten shet. op eens was het me op gevallen dat hij niks gezecht had. De donkeren oogen van de shetlander keeken verdrietig. ´is er wat,´vroeg ik me af. Ik keek op zij om tekijken wat tunderbold aan het doen was, of hij ok zach dat de shet niet heelen maal lekker uit zijn ogen keek. Ik schuden mijn hals en stak mijn hooft weer in de lucht om te ruiken. Zijn manen dansde langs zijn hals. De wolven geur was er noch steets, hij rook het het sterksten van de linker kand. ´volgens mij komen ze van links.´ Ik keek nog eens goed naar links, ik zach niet meer dan sneeuw, het was een heel klein beetje mistig, maar eigelijk merkten je er niks van als je dicht bij elkaar stont. ik wachten op andwoord van de anderen paarden.

Nog voordat hij een stap kan zetten voelde Alexan dat de rotsen onder zijn hoeven vandaan glijden. Het volgende moment viel hij al,voor hemzelf ging vanaf dat moment alles in slow-motion,tot hij plotseling een luide plons hoorde en in het water viel. Het was een best diepe rivier,de waterdruppels vlogen in het rond en hij ging voor de tweede keer vandaag kopje onder. Met zijn hoeven schraapte hij over de bodem en zette hij zich af. Hij zwom naar boven en haalde adem. Jammergenoeg stond er een sterke stroming in de rivier,hij gebruikte bijna al zijn kracht om op zijn plaats te blijven en niet meer kopje onder te gaan. Langzaam zwom hij naar de kant en kwam daar een paar minuten later uitgeput aan. Alexan zakte bijna meteen door zijn hoeven toen hij op de oever was en deed een zachte roep om hulp...

Ghandy besloot acktie te ondernemen. ´tunder, we moeten helpen!´ ik dravden voorzichtig naar een stukje waar het wat minder breed werd, ik keek of ik kon springen, maar dat zou ik niet haalen. ik probeerden een voorbeen in het water testeeken, maar de stroming ging te hard. in probeerden de shet aan temoedigen. Ik dravden weer naar de plek waar de shet het water uit zou komen. en kon daar allen wachten tot de shet dicht bij was.

Gelukkig stont hij een paar minuuten later op de kant, Ghandy was de wolven totaal vergeeten, de shet zakten door zijn beenen. hij had het vast koud, ineens hoorden ik een grom, ´DE WOLVEN´riep ik in paniek, ´kom snel overeind!´ een momend tweivelden ik of ik zou blijven wachten, en de shet zou helpen of dat ik snel weg zou rennen, ik duwden mijn neus onder de shet, en probeerden hem tehelpen.

Alexan gebruikte al zijn kracht op de benen te komen, er trok een rilling door hem heen. Hij stond daar nu koud en nat met hulp van een paard dat hij niet kende. Hij hoorde vaag in de verte iets grommen en een paard roepen over wolven, alles in zijn hoofd was wollig en zijn beeld was wazig. Alexan knipperde met zijn ogen en zakte bijna weer door zijn benen, maar gelukkig bleef de shet overeind en besloot om zo hard als hij nog kon weg te rennen van het gegrom,dat nu akelig dichtbij kwam. Hij rende in de hoop dat hij nergens tegenop botste op goed geluk langs het riviertje totdat hij struikelde over iets waarvan hij niet wist wat het was en opnieuw te aarde viel.