Maybe the king maybe the devil.

Met krachtige stappen loopt hij rond. Hij voeld zich machtig. Trots kijkt hij rond. Een kleine mier loopt langs zijn hoef. met zijn grote hoef stapt hij er op. Hij grinnikt. Hij keek in het rond. Hij hoorde geluiden. Hij splitste zijn oren. Wie stoorde hem? Of wie kan hij nu gaan afmaken? Hij lachte. Angst aan jagend. Hij wilde zien wie er was. Zijn nieuwsgierigheid brandde. Met sierlijke passen ging hij naar de plek waar hij het geluid hoorde. Hij snoof nu goed de onbekende geur. Het was een paard jammer genoeg. Die kan je niet zomaar dood maken. Zijn gezicht betrok. Hij had geen idee wie het was. Hij kende niemand. Maar als het aan hem licht verandert dat snel. Hij begon nieuwsgierig te worden. Hij brieste onhelspellend. Hij deed nog een stap dichter bij de bron van de geur..

Trots en elegant draafde ik over het oneven terrein. De westenwind speelde met mijn manen. Diezelfde westenwindwind bracht een geur mee, de geur van een onbekend paard. Ik wist dat ik, samen met de kastanjebruine merrie Utopia, de enige paarden van de kudde The Golden Heart waren. Ik loop naar de plek waar de geur vandaan kwam, en ik zag er een onbekende, spierwitte hengst staan. Ik liep naar hem toe. Ik zag dat het paard hier niet was om bloemen te bezorgen. "Jij hebt wel lef, dat je zomaar het gebied van Golden Heart betreedt. Wat moet je hier." Ik wist dat het niet al te vriendelijk klonk, maar ik moest eerst weten wat voor karakter dit paard had. Ik keek de hengst indringend aan. Mijn hemelsblauwe ogen keken diep in die van de vreemde, witte hengst. Mijn roodbruine vacht glansde in de zon, en mijn zwarte manen werden gedragen door de wind. Ik stampte driftig met mijn hoef op de grond, en stofwolken rezen op. Ik wist dat er elk moment een gevecht zou kunnen plaatsvinden, en ik was er op voorbereid. De trainingen van mijn vader hebben ervoor gezorgd dat er met mij niet te spotten valt. Vooralsnog bleef ik de onbekende, sneeuwwitte hengst aankijken.

Opeens veranderde de stoere hengst. Opeens kreeg hij een schuld gevoel. Hij keek in eens heel schuldig. ,, S.. Sorry ik wist het niet, ik ben hier pas en zo''. Hij verslikte zich vaak in zijn woorden. Toen kwam zijn stoere bui weer op. Zijn bange blik was weg. Zijn schuld gevoel volledig weg. Waarom? Dat weet hij niet zo is hij gewoon. ,, Ooww sorry als het je zo dierbaar is ga ik wel hoor, of...''. Hij keek bedenkelijk. Hij tilde zijn been op en liet het hard weer neer komen. Hij grinnikte. Hij draaide zich om en liep weg. Opeens moest hij heel nodig poepen. ,, Ik mag vast wel op jullie plaatst mijn behoefte doen he? Ja dat dacht ik al!''. Hij liep naar de bosjes. En liet alles gaan. Met een tevreden blik keek hij er naar. ,, Zo jullie hebben nu een mooi aandenken aan mij''. Hij lachte. En liep weg.

Ik stampte weer driftig met mijn hoef op de harde grond, wat een grote stofwolk deed opwaaien, en de wind nam de stof mee naar het westen. Ik zag dat de witte hengst zich eerst wilde verontschuldigen, wat gemeend was, maar daarna begon hij de spot met me te drijven. Ik maakte me groot en zette mijn hoef hard voor me neer, waardoor de plof weer een stofwolk deed opwaaien. "Zozo, meneer de witte, Arabische hengst durft de spot te drijven met mij? Maar ik moet je zeggen, als ik je hier nogmaals betrap..." Ik maakte me nog groter en kromde mijn hals. "... Dan zou je wensen dat je nooit geboren was." Ik wist dat deze zinnen eruit kwamen alsof ik een bad was, maar zo heb ik van mijn vader geleerd het territorium te verdedigen, en, tenzij de leider het zou zeggen, zou ik deze methode niet snel veranderen. Ik keek de hengst na, totdat hij uit het zicht was. Ik keek nog even goed en ik hief mijn hoofd in de lucht. Zijn geur was zwakker geworden, op die hoop na. Ook hoorde ik hem niet meer. Ik draaide me om en ging op zoek naar wat eten. Ik zag wat jong gras staan, die ik rustig naar binnen werkte. Toen zocht ik een grote eik op, ik keek om me heen en ging aan de wortels van de grote boom liggen. Ik hield echter mijn ogen open en mijn oren gespitst.

Hij voelde zich onvoldaan. Het liefst ging hij terug en nam hem tegrazen. maar iets in hem zei nee. Maar ooit zou hij hier komen met een grote kudde. Maakt niet uit van hem of van een ander maar waar hij tegen die tijd bij zit. Dat wou hij bij de leidende kudde zitten. Wacht dacht hij. Hij stond stil. Welke kudde dan? De goede neee. De slechte zou wel wat zijn. Maar iets in hem wou het niet. De neutrale kudde. Ja! Dat wilde hij. Dat is hij. Hij is niet goed. En hij is niet 100 procent slecht. Hij liep terug. ,, Hengst waar is de plaats van de neutrale paarden? Dan beloof ik weg te gaan''. Hij stond heel stevig. Als of niks hem weg kreeg. Hij onverslaanbaar is. Zo voelde hij zich. Hij was in eens heel vrolijk. Het lijkt hem geweldig in een kudde! Hij pakte nog wat gras. Want hij begon honger te krijgen. Gulzig at hij. Het maakt niet uit of het niet mocht.

Even keek ik niet-begrijpend naar de hengst. Toen hij vroeg waar de neutrale kudde was, werd ik wat rustiger. "Als ik jou was, zou ik niet zomaar het gebied van een kudde inlopen, of je krijgt weer zo'n zelfde ontmoeting met een ander paard. Om bij een kudde te gaan, moet je naar The Heaven Stone. Vanaf hier is dat richting het westen. Zodra je daar bent, moet je een hinnik geven naar de leider van de neutrale kudde. Als het goed is, zal die zo spoedig mogelijk opdagen." Toen ik dit zei, was ik weer vriendelijk. Dat was omdat de hengst zich niet meer uitdagend gedroeg. Het is logisch dat dit witte paard wat gras nam, misschien had hij al een tijd alleen rondgezworven. Toen ik in BloodMark kwam, was ik ook hongerig en zag ik eruit als een verzopen kat. Ja, ik was erg blij dat ik bij de goede kudde van Utopia kon. Toen ik hoorde dat ik bij The Golden Heart mocht, was ik overgelukkig. Waarschijnlijk zou deze witte Arabier ook gelukkig zijn als hij bij een kudde zou komen. In een kudde zijn is sowieso veel veiliger, dan kan je je veel beter verdedigen tegen roofdieren. Even verzonken mijn gedachten zich naar mijn vorige kudde, de kudde waar mijn vader de leiding over had, de vader die er altijd was voor mij...

Hij heeft gelijk. ,, Oke bedankt voor de adviezen". Hij was nu echt vrolijk en echt in een goede stemming! Waarom ook niet met zijn idee?! Heel blij liep hij weg. Hij heeft de wind van voren letterlijk en figuurlijk. Hij galoppeerde weg naar de The Heaven Stone. Hij was heel blij. Een slechte bui zit er even niet in. Hij is te blij. Zijn benen kwamen hard aan op de grond. Hij was er bijna!

Edit by adim: Je reactie moet 4 regels vol zijn als dit vaker gebeurd gaan wij er iets aan doen