Its like the thunder...

Mijn gladde hoeven klauwden in de grond. Een frisse oostenwind liet mijn gitzwarte manen en staart prachtig wapperen als een vlag. Trots galoppeerde ik door het grote woud, genietend van het schitterende gefluit van de merels en koolmezen, van de rode eekhoorns die snel opzij gingen voor mij. Zorgeloos galoppeerde ik verder het woud in. Ik merkte dat de bomen steeds dichter bij elkaar stonden, en ik moest ertussendoor zigzaggen. Dat vond ik echter geen probleem. Toen het bos nog dichter werd, stopte ik. Het zou niet al te verstandig zijn als ik nog veel verder zou gaan. Ik hief mijn hoofd in de lucht. Ik rook de geur van een paard. Later hoorde ik ook het geluid van hoeven. Even leek het geluid mijn kant op te gaan, maar later was de geur minder sterk en hoorde ik de hoeven bijna niet meer. Ik liep in de richting waar de geur vandaan kwam. De geur leek steeds verder weg. Ik ging over in een galop. Net toen ik dacht dichtbij te zijn, lag er een enorme boomstam van een gigantische eik op mijn weg. Het was haast onmogelijk om er omheen te lopen door de uitstekende wortels en de vele takken. Ik liep een stukje terug, steigerde en galoppeerde op het obstakel af. Ik nam een sprong, en haalde net de andere kant. Ik ging over naar een elegante draf. Toen was de geur sterk, en ik zag een schim van een paard tussen de bomen...

Ik zwierf tussen de bomen door,mijn adem stil,mijn huid dof glanzend,alleen het geluid van de vogels en een naderend paard was te horen. Ik liep snel voort,ik wou het liefste door niemand gezien worden en hoopte dat het paard zou afhaken. Voor mijn neus lag een grote boomstam, ik ging over in een draf en sprong, maar ik trok mijn achterbenen net niet hoog genoeg op en haalde 1 ervan open aan een scherpe tak. Een snerpende pijn schoot door mijn linkerachterbeen en ik moest me inhouden niet te hinniken,ik hoorde hoe het paard dichterbij kwam,het moest me niet ontdekken. Ik leip verder,ik had inmiddels mijn oren plat in mijn nek gelegd van de pijn en van het naderende paard, de pijn werd me even iets teveel...
Precies op dat moment hoorde ik het paard achter me springen,ik draaide me om en keek naar het paard,hij had niks. Het moest ook altijd mij overkomen,ik legde mijn oren nog platter in mijn nek en deed een paar stappen achteruit toen ik zag dat het een hengst was. Vooral van hengsten moest ik niks hebben,ik liet een kille,dreigende hinnik horen die zei als je nog 1 stap dichterbij zet dan val ik aan. Ook tilde ik mijn gewonde been even op,het deed pijn,maar ik had geleerd om een pokerface te gebruiken. Alsof ik geen gevoelens had,kil en harteloos...