Stom topicje

Hij galopeerd naar De Heaven Stone. Zijn hals is gebogen zijn ogen staan boos. Hij heeft al is eerder gehoord hoe alle kudde's in elkaar steken. Zijn flanken schitteren in de zon door het zweet. Hij stopt met galoperen en gaat over in een dribbelig drafje. In zijn hoofd in hij helemaal in de war. Maar dat laat hij natuurlijk niet zien. Hij stelt zich sterk en machtig op. Zijn spieren gespannen en zijn hart klopt langzaam. Je kon zijn aders goed zien. Hij hinnikte naar Ividanara. Hij ziet dat ze haar hoofd heft maar daar heeft hij eigenlijk geen aandacht meer voor. Hij neemt een hap gras want hij haat wachten. Hij is nogal ongeduldig. Toch blijft hij zo staan dat hij heel sterk en stoer lijkt. Zijn ogen staan kwaat. Hij hoort acher zich hoefgetrappel. Maar hij heeft geen zin om op te kijken. Hij neemt nog een groot hap gras en kwaut er dag genoegelijk op. Hij geniet van het gras met het douw erop. Hij slikt het hapje gras door. Hij heeft dorst. Het had geregend dus vlakbij was een plas hij liep er naartoe en nam een slok. Zijn dorst was na een paar slokken gelest en ging weer op de plek stond waar hij eerst stond. Wachtend op Ividanara

Sierlijke korte passen maakte de rank gebouwde benen van Ividanara, het hoofd sierlijk geheven terwijl haar benen die haar droegen in een draf met sierlijke korte passen hem vooruit liet gaan. Het was een matig tempo waarbij de sierlijkheid die de zwarte arabische merrie liet zien ookal was ivi behoorlijk slank gebouwd, een slanke bouw waaronder een massa spieren schuilde. Haar uiterst donkere ogen gleden over the heaven stone. Net of ze iets zochten, of haar ogen iets wilden vastpakken. Maar op het golvende gras na was er niks interessants te zien. Toch grijnsde de merrie. Haar gevoelige oren hadden de roep van een hengst op gevangen. En als ze zich nog eens goed concentreerde kon ze vaststellen dat deze naar háár was gericht. Dit kon enkel een nieuw kuddelid beteken óf het moest wel een een of andere sukkel zijn die zin had om knap irritant te zijn. Ivi's lippen waren tot een grimmige greep getrokken, waarvan ze een goedkeurend omhoog trok. Ze had zeker kuddeleden nodig, en dit was haar kans. Haar cyaan blauwe ogen gleden nogmaals over de horizon, maar dit keer met succes. Hoe dichter ze de plaats vanwaar het hinniken gekomen was , had genaderd, hoe beter ze daar het schaduwbeeld van een hengst zag. Aan het postuur kon ze zien dat deze niet super gespierd was maar ook niet dun. Ook zou het paard een barroke paard moeten voorstellen. De hals van de friese merrie was strak gebogen en haar neus raakte haar borst. Ogen stonden even meedogenloos en doods als altijd. Ivi maakte zich groot door haar schouders omhoog te trekken en zich wat groter te maken. Voor de bruine hengst hield ze halt. Hierbij tilde ze haar edele hoofdje weer in de lucht. `Aangenaam, waar heb ik dit bezoek aan te danken?´. Hoewel de woorden niet omaardig waren werden ze toch krachtig en doods uitgesproken. Iedere klank had iets bijzonders, iets slechts. Maar toch ook iets teers, iets gevoeligs en zoets. Alles zat erin verscholen maar toch klonk het als de woorden van een puur slechte merrie. Vooral als je nog eens diep in haar ogen keek, die waren betoverend, hielden je vast op die éné bijzondere manier.

De merrie kwam in sierlijke passen naar hem toe. 'Aangenaam, waar heb ik dit bezoek aan te danken?' Haar slechte krachtige woorden hadden toch ook wel een mooie klank. Ze was best wel mooi. Haar zwart krachtige lichaam was niet mannelijk. Haar mooie dunne mannenbos was zwart met een witte verblindende gloed van de zon. Ze was niet vies geen spatje modder zat op haar vacht maar wel wat littekens. Zijn vacht daarintegen was ook wel schoon maar er zat geen enkel litteken op zijn lichaam, of wacht wel, op zijn achterbeen zat een groot litteken maar dat zag je niet zo goed. 'Nou ik zou graag in jouw kudde willen. Hij wist wel dat zij de enige was die nog geen leden had. Dat vondt hij eigenlijk wel raar zo'n machtige merrie/baasspeler zou toch wel kuddeleden krijgen

Bruine takken werden aangevoerd door de wind. Het laatste zomer zonnetje zorgde ervoor dat er nog licht wat schaduwen van diezelfde takken op de grond gevormd waren. Bomen verloren deze tijd van het jaar hun bladeren. Zielig stonden ze er dan bij , misschien hier en daar nog een overgebleven blaadje; maar meer niet. Integendeel. De kale bomen waren op zo'n moment helemaal niet zielig, het was zelfs beter voor de boom. Ze zouden daardoor minder water aan hun kleurrijke blaadjes hoeven te schenken en dat water konden ze dan voor hunzelf overhouden. En alhoewel de zon toch wat krachtige stralen uitstraalde was , als je je blik naar de hemel rechtte, er geen azuurblauwe hemel meer te zien. Talloze spierwitte wolkjes dreven over het blauwe oppervlak en vormden samen grotere wolken. Langzaam kwamen dan de donkere dagen , ging de vrolijkheid van de zomer ten einde. Was het de tijd van het jaar voor degene de aan de kant stonden van de duivel. Een tijd waarin het slechte het goede overheerste. Voor een groep grote groep goedzakken was het dan ook vanzelf spreken om niet bij de bossen te komen. De bossen was , integendeel met de zomer, was een plaats geworden waar de slechte paarden graag kwamen. Waar ze het schouwspel van de zomer en de winter overzagen, waar ieder jaar een nieuwe , betere tijd aanbrak. Maar tevens was dit ook een moeilijkere tijd waarin eten zoeken moeilijker was dan maanden ervoor. Toch kwam Ivida hier graag in deze tijd van het jaar. Haar gitzwarte benen zaten onder het modder gepaard met een dun laagje zweet. Kracht vloeide door het lichaam van het Friese wezen. Het wezen dat zes jaar geleden door de duivel gezonden was om de aarde beter te maken, om het te bevreiden van de goedzakken. Dat maakte dat ze hier nu was, om te kijken hoe de herfst begon.
Het donkergrijze mormel aangetrippeld door de duisternis. Ook boven de twee paarden vuurde zich een schouwspel af. Tevens tussen het goeie en het slechte. Duisternis en het licht. De hemel stond op het punt de grote bal die men 'de zon' noemt uit te zetten en een donkere hemel hiervoor in de plaats te zetten. S'avond , in de herfst was dit een enge plaats. Tenminste , niet voor de duivel en zijn onderdanen. Zo bleek het maar weer dat de donkergrijze hengst was en zeker een van die onderdanen was. Anders zou hij zich nu zeker niet op de plaats wensen. Ivi grimaste. `Nou ik zou graag in jouw kudde willen´. Rustig trok ze een been van de grond , knipperde met haar wimpers waardoor het nog duidelijk was dat haar donkere ogen moordlustig fonkelden. Haar spieren bewogen flexibel naar voren en met alles wat er in haar huisde stapte ze dichter naar de hengst. Iedere vezel bewoog met die perfecte souplesse. Majesteues krulde ze haar hals op. Donkere lokken wuifden als zijden deken langs haar hals. Enkele meters van de donkergrijze af , hield ze halt, bleef ze geblokt staan. `Je bent goedgekeurd. Als je nog vragen hebt kan je ze nu stellen en dan ga ik er weer vandoor.´ sprak ze zuurzoet en krachtig terwijl haar alziende oog over zijn lichaam gleed. Het bekeek alles, sloeg niks over. Meteen was het haar opgevallen dat de hengst zich groot had gemaakt. Haar houding was evengoed opgeheven en vooral imponerend. Dominantie. Arrogantie. Beide straalde ze uit.