Stay by the way

In een rap tempo zigzagte ik door de bomen heen. Mijn staart als een vlag golvend achter me aan. Ik hield mijn hoofd hoog. In mijn kanarie gele ogen stonden vol trots. Mijn oortjes een beetje opzij gericht. Mijn uitstraling was vriendelijk maar ook trots. De bomen werden steeds minder evenals mijn vaart. Ik stond even later stil en keek naar een paar spelende vogeltjes. Ik liet mijn hart even door hun verwarmen. Zo schattig als ze waren, zo wantrouw als ze konden zijn. Ik wendde mijn hoofd van ze af en keek even om me heen. Er waren bijna geen bomen meer op dit stuk van de Desert plateau. Als ik goed keek zag ik in de verte de verhoging al, een soort rots met een plateau eraan. Ik liep langzaam richting de verhoging. Het was er als altijd zo mooi. Ik stop met lopen op de verhoging. Terwijl ik genoot van het uitzicht had ik toch het gevoel dat ik iets miste. Even denk ik aan mijn familie. De kudde waar ik vroeger inzat. Het leven dat ik geleefd had. Het was allemaal te mooi om waar te zijn. Ik zuchtte ik sloot mijn ogen even. Even een moment van rust. Even nergens aan denken. Maar zorgwekkende gedachtens drongen weer tot mijn hoofd door. Weer slaakte ik een zucht. Alsof het leven al niet hard genoeg was. Ik schudde wild met mijn hoofd, daardoor vlogen mijn manen alle kanten op. Ik zwiepte hard met mijn staart. En sloot uiteindelijk mijn ogen weer. Dit keer hield ik de rust wat langer.

Het is stil, te stil. Hij stond tussen de bomen de zon kwam moeizaam door het dikke bladerdek. Hij voelde zich alleen. Zijn hart was gebroken, alles, echt alles zat hem altijdt tegen daarom was hij een bad. Hij heeft een zwakke plek voor verdrietige paarden die wil hij altijdt helpen. Omdat hij precies weet hoe de pijn voelt. Hij neemt een klein sprongetje en springt in een zacht handgalopje aan. Zijn manen springen op en neer. Hij flank schitterd in de zon. Hij buigt zijn hals netjes af en spant al zijn spieren aan. Hij is sago. Vanalles spookt door zijn hoofd. Hij zigzagt door de bomen heen. Er zijn steeds minder bomen. Hij ziet heb plateau maar niet alleen het plateau maar ook een paard. Als hij bij het paard is staat hij stil zijn ogen zijn boos. Ga weg!!. Hij geeft een tik tegen haar schouder waardoor ze wankelt. Dan doet ze haar ogen open, hij ziet dat ze bedroefd is. Zijn woede smelt in 1x weg als sneeuw voor de zon. srry, wat is er? Vraag hij ineens poeslief. Zijn ogen staan vol medelijde

Ik opende mijn ogen weer. Keek om me heen en zuchtte. Ik miste iedereen. tranen prikte in mijn ogen. Ik beet hard op mijn lip en knipperde ze weg. Ik sloot weer mijn ogen. Nu hield mijn rust nog langer stand. Maar na een tijdje begon ik de meest afschuwelijke beelden te zien. Het eerste wat je je kon voorstellen, speelde zich nu af in mijn hoofd. De dood van je geliefden, of van jezelf. Een verlamming van top tot teen. Een strijd dat je eerder een bloedbad kon noemen. Een afschuwelijke pijn. Opeens voelde ik een tik tegen mijn schouder. Met een schrok deed ik mijn ogen open. Ik hoorde de woorden: Ga weg!!. Ik draaide me om. Voor mij stond een hengst. Ik keek in zijn boze ogen. Met een bibberende stem antwoordde ik. "Waarom zou ik weg moeten gaan, dit stuk grond is niet van jou." Mijn stem was niet bibberig omdat ik bang was voor de hengst, mee door dat wat ik net had gezien. Ik laat mijn ogen even over de hengst glijden. Hij was net als mij een Andalusiër. Soort genoot dus. Toen ik weer in zijn ogen keek was de woedde opeens weg. Die woedde had plaats gemaakt voor medelijden. Hij opende zijn mond weer. srry, wat is er? Ik raakte een beetje van streek doordat hij opeens zo veranderde. Ik keek snel rond en richtte mijn ogen toen weer op hem. Ik zie met dezelfde stem als eerst: "Dat gaat jou niks aan!" Ik stelde mijzelf een beetje sterker op door anders te gaan staan. Voor mijn gevoel was deze hengst een beetje onvoorspelbaar. Eerst boos zijn en dan opeens poeslief. Dat kon toch niet. Was deze hengst soms een geniepig persoontje. Die eerst heel veel medelijden enzo toonde, en je daarna vermoordde.

'Dit stuk grond is niet van jouw' hoorde hij alleen maar. Ze had gelijk hij dee wel beetje erg stom in 1x. Dan zegt ze: 'Dat gaat jouw niks aan.' Jeetje wat denkt zei wel zecht een stem in zijn hoofd. Dat zomaar zeggen tegen een deze super stoere hengst. Ik zag dat ze zich sterker opstelde. Ze was niet lelijk ofzo dat zag hij en in haar ogen was te zien dat ze wel een aardige merrie kon zijn maar nu niet. Hij was beledigd want de hengst met zijn zwakte voor droevige paarden wou heel graag helpen. Hij draaide zich om en liep weg. Hij had geen zin om haar nog te helpen. Wat dacht die merrie wel. Hij boog zijn hoofd en hief zijn staart klein stukje omhoog en sprong aan in een handgalop. Hij moest een aardig stuk galopperen want hij gaat naar de heaven stone. Bijna bij de heaven stone aan gekomen glimmen zijn flanken. Zijn manen zitten in elkaar dus schud hij zijn hoofd en ze zitten weer goed. In zijn zwarte ogen zijn veel dingen te zien verdriet verwarring en nog veel meer dingen.