Zoute zuider zee

In een slakke tempo loop ik over het mulle zand heen. Elke stap die ik zet laat en spoor achter. En dat spoor is makkelijk te volgen. Maar dat boeide mij nu even niet. Ik liep schuin naar beneden. Steeds maar een heel klein stukje. Waardoor ik langzaam dichterbij de zee kwam. Een frisse zoute zee lucht sneed in mijn neusvleugel. Maar ik voelde het niet. Stevig trok de wind aan mijn manen en staart. Ja er stond vandaag een stevige wind. Ik stond even stil en keek om. Met mijn licht blauw/grijzige ogen volgde ik mijn spoor. Dat spoor was al best lang. Ik keek weer voor me uit, over de zee. Dan begin in weer mijn zijwaartse passen te zetten. Met zolang tot mijn hoeven nat werden. Ik stond stil. Ik voelde hij het water kwam en weer ging. het sleurde zand met zich mee. Maar bracht weer nieuw zand terug. Ik sluit even mij ogen en luister naar de zee geluiden. Dan open ik ze weer. Ik was een beetje verveelt door al dit gedoe. Ik spring op en ga er in ren galop vandoor. Mijn oren ver in mijn manen verstopt. In mijn gedachten zaten een paar plannen vol haat en verdelg. Plannen waar je niet over durfde te dromen. Plannen vanuit je ergste nachtmerrie. Een brede grijs vulde mijn gezicht. Met een sliding waarbij veel zand omhoog komt kwam ik tot stilstand. Een tijdje werd ik omhult door een zand wolk. Maar die ging langzaam liggen.


Jaaa jaaa jaa kweet kort !! maar ik ben echt inspiloos
Ik word gedwongen om berichten te plaatsen en topics te maken Dus nie mijn schuld


Ananas

Ik loop op het strand ik kijk richting de zee ik zie geen land of wat dan ook alleen blauw ik hoor het water ruizend langs mijn hoeven stromen mijn hoofd steek ik in de stevige wind ik zwiep met mijn staart en laat hem vieren in de wind ik snuif het zoute zeelucht in mij op ik stapte weer verder mijn hoeven laten diepe afdruken achter in het zand ik sleep mijn hoeven langzaam met mij mee er ontstaan lange strepen ik zucht en ik ga over in draf ik boog mijn hoofd en ik spande mijn spieren ik ging over in een krachtige galop in mijn ogen stond puur haat ik zag een muis en ik trapte hard op h´m de muis piepte hard maar toen was hij al verpletterd het zand rondom de muis werd rood en mijn hoefafdrukken werden ook rood eers knalrood maar later minder to het weer gewoon normaal was ik boog mijn hals en ik zette de pas er in ik ging steeds hardermijn staart vierde als een vlag achter mijn aan en mijn manen vechtte tegen de wind
ik briesde vurig tot ik een paard zag ik spitse erst mijn oren naar voren ik maakte een stop en ik blijf stilstaan ik liep later langzaam richting het paard
ik hiel mijn hoofd vragend omlaag En jij bent?ik schraapte ongeduldig met mijn hoef over de grond en zwiepte met mijn staart de toon van mij stem zou een goed paard laten schrikken en weg rennen maar ik zei het ook niet vol haat ik zwiepte nog een keer hard min mijn staart om een vlieg dood te slaan

Achter me hoorde ik geluid. Een galopperend paard. Vanuit mijn ooghoeken hield ik hem in de gaten. Toen stond het paard achter me stil en begon te praten. "En jij bent?" Ik draaide me soepel om. Mijn oren verstopt in mijn manen. Mijn blik kil leeg en moordend. "Wie ik ben." Mijn stem was zwaar en angstaanjagend. "Ik word wel eens de duivelse pessimist genoemd." Ik hief mijn hoofd op. Een duivelse grijns sierde mijn gezicht. De hengst die voor mij stond deed enkele pogingen tot slecht zijn. Maar hij had nog veel te leren. "Maar jij mag me Florance noemen." De grijns was weg, nergens te bekennen. Ik liet mijn ogen over de hengst glijden. Rond de 6 jaar, en een arabier. IK knarste even met mijn tanden. "En wie mag jij dan wel niet zijn?" Deze woorden kwamen er kil en emotieloos uit. Maar als dit een echt slecht paard was was hij dat wel gewend. Ik zwiepte met mijn staart. Ik nam de hengst nog een keer in me op. De spieren bolde uit mijn vacht. Mijn gezicht was kil en leeg. Ik was al een slecht paard sinds mijn geboorten. En ik zou het altijd zijn. Wat er ook zou gebeuren, ik bleef slecht. Ik admde stevig in en brieste het hard weer uit. De zee werd een beetje wild. Golven kwamen vanuit het niets omhoog. En verdwenen weer in de branding. De golven werden steeds hoger. Torenhoog waren ze op het laatst. Maar daarna werd de zee weer rustiger. Ik stampte met mijn hoef op de grond en schudde wild mijn hoofd.

Een stuk veder op zag Ghandy twee paarden staan, of hij er op af zou gaan wist hij niet, eerst wou hij ondekken wat ze aan het doen waaren, in iedergeval zij de gevlekten wat. maar de afstand was tegroot om op tevangen waar het gesprek over ging. Aan de hand van de bouw en kleuren probeerden ik teondekken wel ras ze waaren. Even keek Ghandy toe, een ogenblik dacht hij na. Als het merrie´s waaren moest hij zeker hun andacht krijgen, als het hengsten waaren moets hij zeker probeeren geen gevecht aan tegaan. Hij besloot hun aandacht tetrekken, door met zijn hoef over de grond teschrapen, raar was het niet dat door het mullen zand geen geluit maakten. hij besloot een luiden bries tegeeven. ´Brrrrrrrzzzzss´ was de afstand tegroot of hoorden de paarden het? hij keek in hun richting. als ze het hadden gehoord zouden ze zeker hun hoofden zijn kant op draaien!

of ook wel: het paard, want Cradle is gestopt